𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Τα Χειρότερα

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

6 χρόνια πριν...

Πήρε μια βαθιά ανάσα και τα δάχτυλα έπιασαν το τεστ εγκυμοσύνης που είχε ακουμπήσει πάνω στον νιπτήρα του μπάνιου, πριν από δέκα λεπτά, αφού το είχε κάνει.

Προτού κοιτάξει, έκλεισε τα μάτια της σφιχτά και όλες οι στιγμές που είχε ζήσει μαζί του μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες, πέρασαν από το μυαλό της, η μία μετά την άλλη, σαν ταινία. Όλες ήταν όμορφες και ξεχωριστές, η κάθε μια για τον δικό της λόγο.

Είχαν γελάει μαζί, είχα μαλώσει μερικές φορές, είχαν καταφέρει να κάνουν 2-3 ταξίδια, έβγαιναν μαζί... Δεν υπήρχε κάτι που να μην έχουν κάνει. Το σημαντικότερο όμως από όλα αυτά, ήταν πως βρίσκονταν αυτοί και ανάμεσα τους, ο έρωτας που είχαν αισθανθεί από την πρώτη στιγμή που κοίταξαν ο ένας τον άλλον στα μάτια.

Αν αυτό το τεστ ήταν θετικό... Θα δινόταν άλλο νόημα στις ζωές και των δύο. Θα ήταν οι γονείς ενός μωρού. Η ίδια βέβαια δεν ήξερε αν χαιρόταν που το όνειρο θα πραγματοποιούνταν... Ή αν φοβόταν και μόνο στην ιδέα να γίνει μητέρα στα εικοσιτέσσερα της.

Πως θα κατάφερνε να αναλάβει έναν τόσο σημαντικό ρόλο, σε μια τόσο νεαρή ηλικία; Μόλις που είχε προλάβει να ολοκληρώσει τις σπουδές τις και είχε σκοπό να ξεκινήσει το μεταπτυχιακό της, ώστε μια μέρα να αναλάβει το ίδρυμα Orphans Home, που τώρα διοικούσε η μητέρα της. Ήθελε να φροντίσει αυτά τα παιδιά που η μοίρα τους είχε παίξει άσχημο παιχνίδι και να τους προσφέρει τα πάντα. Λάτρευε τα παιδιά όσο τίποτα άλλο και αδημονούσε να αποκτήσει ένα. Που να φανταζόταν όμως θα συνέβαινε τόσο ξαφνικά...

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το τεστ. Αντίκρισε τις δύο γραμμές που είχαν εμφανιστεί... Και ακούμπησε την πλάτη της στα πλακάκια του μπάνιου, γλιστρώντας προς τα κάτω. Ώστε είχε δίκιο. Ήταν θετικό... Η γλυκιά, καστανόξανθη

Το καλό μέσα σε αυτό το χάος, ήταν πως γνώριζε ότι η μητέρα θα ήταν κοντά της σε όλο αυτό. Δεν την πίεζε να απαλλαγεί από αυτό το μωρό, αλλά ούτε και να το κρατήσει, αν δεν ήταν επιλογή της. Θα υποστήριζε όποια απόφαση και αν έπαιρνε.

Αυτό ήταν αρκετό για την Άλις και την ανακούφιζε. Το βάρος της αποδοχής είχε φύγει και δεν χρειαζόταν να το σκέφτεται.

Διότι το ήθελε αυτό το παιδί. Είχε αποφασίσει να το κρατήσει και να το μεγαλώσει με κάθε δυνατό τρόπο. Το αγαπούσε ήδη.