𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Δεν Με Θυμάσαι Άλεξ;

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

23 χρόνια πριν...

"Πως μπόρεσες να κρύβεις κάτι τόσο σοβαρό όλα αυτά τα χρόνια;!" φώναξε με οργισμένη η εικοσιεφτά χρονών τότε Μαργαρίτα και το ποτήρι με το κρασί που κρατούσε στα χέρια της, εκτοξεύτηκε μέσα από τις παλάμες στον τοίχο και κατέληξε στο πάτωμα, έχοντας σπάσει σε χίλια κομμάτια.

"Δεν ήταν δική μου δουλειά να σου αποκαλύψω πως ήσουν το μπάσταρδο του συζύγου μου" την ειρωνεύτηκε και ήπιε μια ακόμα γουλιά από το κόκκινο οινοπνευματώδες ποτό της, κοιτώντας εναλλάξ με απάθεια την νεαρή κοκκινομάλλα που βημάτιζε έξαλλη στο δωμάτιο και τον δύο χρόνια μικρότερο από αυτήν γιό της, ο οποίος είχε καθίσει στον καναπέ και το πρόσωπο του ήταν κρυμμένο μέσα ανάμεσα στις υγρές παλάμες του, ενώ το σώμα του έτρεμε.

Ο Αλεξάντερ λίγες ώρες, είχε μπει στην κρεβατοκάμαρα του πατέρα του, για να μαζέψει τα προσωπικά του αντικείμενα. Δεν κοιμούνταν πλέον μαζί με την Ήρα, μια συγκυρία που τον διευκόλυνε, καθώς προσπαθούσε να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με εκείνη όσο γίνεται λιγότερο. Μετά από τον τελευταίο τους καυγά λίγες μέρες πριν, την απέφυγε όπως ο διάολος το λιβάνι και είχε εστιάσει στην φροντίδα του Κρις και παράλληλα, έκανε τα πρώτα του βήματα στην οικογενειακή επιχείρηση, φτιάχνοντας τα σχέδια που έφερναν την αλλαγή στην εταιρεία και θα έκανε πραγματικότητα το όνειρο του ίδιου και του πατέρα του. Αδιαφορούσε πλήρως λοιπόν για την γυναίκα που τον γέννησε, ακριβώς όπως έκανε και αυτή. Δεν χωρούσε κανείς στην ζωή του, πέρα από τον μικρό του αδερφό και την καλύτερη του φίλη.

Τοποθετούσε ήδη μερικά βιβλία μέσα σε μια από τις χάρτινες κούτες, όταν ένα από αυτά γλίστρησε από την στοίβα που κρατούσε στα χέρια και έπεσε πάνω στο χαλί ορθάνοιχτο. Ο Αλεξάντερ, αφού απίθωσε τα υπόλοιπα μέσα στην κούτα, έσκυψε να το πιάσει. Τότε, διέκρινε μια φωτογραφία που τον εξέπληξε... Ήταν ο Μάρκος, ο οποίος κρατούσε στην αγκαλιά του μια γυναίκα με κατακόκκινα μαλλιά και την φιλούσε στο μάγουλο, ενώ στο πρόσωπο εκείνης, έχει αποτυπωθεί το πιο φωτεινό και όμορφο χαμόγελο που είχε δει ποτέ του. Το πρόσωπο της πρόσδιδε αισιοδοξία και μπορούσε να προσφέρει χαρά και ελπίδα, μόνο με αυτό. Ακόμα και ο Αλεξάντερ, που είχε γίνει ράκος τον τελευταίο καιρό και η ψυχολογία είχε φτάσει στα τάρταρα της ψυχής του, χαμογέλασε ασυναίσθητα σε αυτό το θέαμα.

Φαίνονταν σχεδόν τριάντα χρόνια νεότεροι. Τα μάτια τους... Πέρα από το εντυπωσιακό σοκολατί χρώμα των ματιών του πατέρα του, η σμαραγδένια απόχρωση αυτών της γυναίκας, έμοιαζε με χάντρες που ταίριαζαν απόλυτα στο σώμα της. Ήταν το χαρακτηριστικό που προσεχές αμέσως στο πρόσωπο της και δεν ήθελες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Κάθε άντρας θα μαγευόταν... Του θύμησε πολύ την Μαργαρίτα. Ίδια έκφραση, ίδιο ανάστημα...