𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Αυτοπεποίθηση

Josephine's POV

"ΜΩΡΗ ΖΟΖΕΦΊΝΑ ΆΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ ΤΩΡΑ!"

Η φωνή της Νατάσας φτάνει στα αυτιά μου, κάνοντας με να πεταχτώ από το κρεβάτι και να πέσω κάτω! Αισθάνομαι ότι μόλις με βάρεσαν στα αυτιά με ρόπαλα!

Πάει το τύμπανο μου...

"Μία μέρα δεν έχω σχολείο θεέ μου..." λέει και καλύπτει το κεφάλι της με την κουβέρτα, ξεφυσόντας από αγανάκτηση.

"Συγνώμη αγάπη μου. Κοιμήσου πάλι και σε λίγο, θα έρθει η κυρία Σοφία να σε προσέξει". Τονίζω τις τελευταίες λέξεις, καθώς η κυρία Σοφία φτιάχνει διάφορα γλυκά και της τα φέρνει για πρωϊνό.

Βάζω το παντελόνι μου και χωρίς καν να πάω στο μπάνιο, κατευθύνομαι προς την πόρτα. Την ανοίγω και μια Νατάσα ορμάει μέσα στο σπίτι μου, κρατώντας σακούλες.

"Μωρη ακόμα να πλυθείς;! Σε δύο ώρες είναι η συνέντευξη!" φωνάζει και πραγματικά θέλω να την χτυπήσω. Ξέρω πως ότι κάνει, το κάνει επειδή με αγαπάει και θέλει το καλό μου, αλλά δεν είναι ανάγκη να φέρεται τόσο απότομα και να είναι τόσο... Άγαρμπη. Αλλά ας μην παραπονιέμαι. Αν δεν ήταν αυτή... Ούτε και ξέρω τι θα έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

"Πρώτον σκάσε, γιατί κοιμάται η Λούνα. Μια μέρα δεν έχει σχολείο και ήρθες εσύ με τις τσιριδες σου" της λέω και ακουμπάει τις σακούλες στο πάτωμα.

"Συγνώμη ρε Ζοζεφίνα. Αλλά... Δεν θέλω να γίνει κάποιο λάθος και να χάσεις την ευκαιρία σου" λέει και χωρίς να της απαντήσω, την κάνω μια αγκαλιά και ανταποδίδει.

"Μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά. Λοιπόν, πάω για μπάνιο και εσύ περίμενε εδώ... Τι είναι όλα αυτά;"

"Ααα, είναι δύο φορέματα που ψώνισα πρόσφατα. Δεν έχεις τίποτα καλό να φορέσεις και έτσι... Σου έφερα να διαλέξεις. Τα παπούτσια επίσης, η τσάντα σου, αυτά... Άντε γρήγορα τώρα!"

Με σπρώχνει προς τα μέσα και εγώ την κοιτάζω με ένα λοξό χαμόγελο, μπαίνοντας στο μπάνιο. Αφαιρώ τα ρούχα μου, βάζοντας τα στην στον κουβά που θα τα πλύνω πιο μετά. Ναι, έχουμε έλειψη ηλεκτρικών συσκευών σε αυτό το σπίτι. Από κινητά... Μέχρι και πλυντήριο.

Ανοίγω την βρύση και αφήνω το ζεστό νερό να τρέξει πάνω μου. Δεν έχω ιδέα μέχρι πότε θα έχουμε νερό σε αυτό το σπίτι, οπότε εγώ και η Λούνα εκμεταλλευόμαστε το ζεστό, μιας και σε έναν μήνα, το φθινόπωρο θα τελειώσει.

Βγαίνω από το ντουζ και τυλίγω την πετσέτα γύρω μου, πατώντας ξυπόλυτη πάνω στα πλακάκια. Θεέ μου, θα μας πέσει το ταβάνι στο κεφάλι από την υγρασία...