𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Χριστούγεννα

Alexander's POV

1 μήνα και λίγες μέρες μετά...

"Πιάσε με!" φωνάζει ο Έντγκαρ γελώντας, καθώς τρέχει στο χιόνι. Έχει τα χέρια του τεντωμένα στα πλάγια, μιμούμενος το αεροπλάνο. Τους παρακολουθώ που διασκεδάζουν μέσα από το παράθυρο, νιώθοντας... Ολοκληρωμένος.

Έχει άπειρα αεροπλανάκια πλέον στην συλλογή με τα παιχνίδια του. Είναι η καινούργια του ασχολία αυτήν την περίοδο. Κάθε μέρα, από τότε που τον γνώρισα, εκδηλώνει και μία διαφορετική προτίμηση σε κάτι. Και παρόλο που ξέρω ότι αυτό είναι προσωρινό, μόνο ευτυχισμένος μπορώ να νιώσω. Είναι τόσο γλυκός, ό,τι κι αν κάνει. Του αρκεί να έχει καλή παρέα... Και εγώ έτσι ήμουν στην ηλικία του. Πάντα γεμάτος ενέργεια και με πολύ όρεξη για παιχνίδι. Τουλάχιστον, έτσι έλεγε ο πατέρας μου. Γιατί, κατά την άποψη της μητέρας μου, ήμουν απλώς ανήσυχος και προκαλούσα προβλήματα.

"Κι όμως, μικρέ!" ανταπαντά η Λούνα, ακολουθώντας τον με την ίδια ταχύτητα και με την ίδια, χαρούμενη έκφραση στο πρόσωπο της.

Καταφέρνει να τον φτάσει και τον σηκώνει στην αγκαλιά της, κάνοντας τον σβούρες στον αέρα. Είμαι τόσο ανακουφισμένος που επιτέλους την βλέπω καλά, μετά από τόσο καιρό. Μετά από μία συζήτηση που είχαμε μαζί της η Ζοζεφίνα και εγώ, καταλήξαμε στο ότι θα προχωρήσουμε κανονικά με την μήνυση. Το δικαστήριο έγινε κανονικά και οι γονείς των παιδιών που της έκαναν τόσο κακό, αντιμετωπίζουν τις συνέπειες. Δεν ξέρω τι θα κάνουν με τα παιδιά τους από εδώ και πέρα, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Εκείνο που εγώ ξεκαθάρισα είναι πως εάν πλησιάσουν ξανά την κόρη μου, θα δουν και το άλλο μου πρόσωπο. Και δεν όσον αφορά την οικογένεια μου, ποτέ δεν μπλοφάρω...

Του φτιάχνει τον σκούφο στο κεφάλι και συνεχίζουν το παιχνίδι τους. Είναι και οι δυό τους τόσο ξέγνοιστοι, ανέμελοι, χωρίς τις σκοτούρες που βασανίζουν τους ανθρώπους και τις ευθύνες που αναγκάζονται επωμιστούν όσοι ζουν στον κόσμο των ενηλίκων, ειδικά στις πολύ δύσκολες μέρες...

Ένα χέρι τυλίγεται γύρω από το δικό μου και αυτή η κίνηση, με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Το κεφάλι μου στρέφεται στα πλάγια και αντικρίζω δύο γαλανά μάτια, σαν το χρώμα του ουρανού, να κοιτούν μέσα στα δικά μου με τόση αγάπη, που κάνει την καρδιά μου να λιώσει. Το χαμόγελο αυτού του όμορφου, ξανθού αγγέλου που στέκει μπροστά μου, είναι από μόνο του αρκετό για να μου φτιάξει την διάθεση και να καθησυχάσει όλους τους φόβους μου. Δεν ξέρω τι θα έκανα, αν δεν υπήρχε στην ζωή μου. Είμαι ευγνώμων που είναι δίπλα μου, παρά τα όσα περάσαμε στο παρελθόν. Και πλέον ξέρω ότι δεν πρόκειται να χωρίσουμε ποτέ ξανά.