#1 w Fanfiction - dużo razy!
Przyjaźnili się,
On traktował ją jak siostrę,
Ona go kochała,
On wyjechał,
Ona w końcu zapomniała,
On powrócił,
Ona sobie przypomniała.
Do czego dojdzie między uroczą siedemnastolatką, a nieziemsko przystojnym chłopakiem...
- Patrzcie! Statek kosmiczny! - Cody wpada w zachwyt.
- Panu już dziękujemy - śmieje się Vicky i zabiera chłopakowi skręta.
Dallas musiał oczywiście zabrać marihuanę, więc każdy z nas miał teraz odlot.
- Ej! - robi minę nadąsanego dziecka.
- Zaraz wracam - odzywam się.
- Okej! - woła za mną Lia.
Z piwem w ręku kieruję się nad jezioro. Siadam na piasku i rozkoszuję się pięknym widokiem. Jest tak spokojnie, mogłabym tutaj mieszkać.
Wyciągam telefon i robię zdjęcie krajobrazu, które wstawiam na instagrama.
Pociągam łyk alkoholu i sama nie wiem czemu, rozklejam się. W głowie mam obraz mojej rozmowy z Camem.
"Obiecaj, że się we mnie nigdy nie zakochasz"
A co jeśli na to za późno, albo kiedyś w końcu złamię obietnicę? Nie mówię, że już się w nim zakochałam, ale nie mówię też, że nigdy tego nie zrobię, bo nie wiem.
Będę tylko cierpieć: "ja nie bawię się w związki, dla mnie miłość nie istnieje mała".
- Hej - koło mnie siada Ethan.
Ufff
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- O, um, hej - dyskretnie wycieram łzy.
- Ethana nie da się oszukać - obejmuje mnie - czemu płakałaś?
- Oh, Et - wybucham - dlaczego zawsze ja tak muszę cierpieć, hę? Dlaczego?
- Mała ale o co cho....
- O Pana Camerona Pieprzonego Dallasa.
- Co ja z tobą mam - wzdycha - co ci powiedział? ------- - ...a ja mu obiecałam - kończę opowiadać.
- Kochasz go? - pyta.
- J-ja nie wiem Et. W tym jest problem! Nie mogę powiedzieć, że go nie kocham, ani że go kocham! - wtulam się w bruneta.
- Uspokój się już, tak? - podnosi mój podbródek i wyciera łzy - moja propozycja jest taka. Zapomnij na chwilę i się baw. Nie zwracaj na niego uwagi, po prostu traktuj go jak mnie.
- Spróbuję.
- Okej.
- Dziękuję Ethan - przytulam go - za wszystko.
- Jesteś dla mnie jak siostra, więc muszę ci pomagać - wzmacnia uścisk.
- Zbieramy się? Dosyć długo nas nie ma.
- Tak, chodźmy - łapie mnie za rękę i wracamy do reszty.
Jak widać wszyscy już się zebrali, bo pozostało zgaszone ognisko, a w domku świeciły się światła.
