လူသားသစ္စာ [BOOK 5 ( 501-700) ]

အခန်း (643)

အခန်း (၆၄၃)  :   ပါးနပ်သော ထိုက်ရှီရှောင်

“ ဂျုနီယာညီမလေး စုရှီရော   ဘယ်လိုလဲ ” မိုဝူကျိက စုရှီ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်ကို  သတိပြုမိပြီး မြန်မြန် မေးလိုက်သည်။

“ ၃၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက် သန့်စင်ပြီးသွားပြီ။ အခု နတ်ဘုရားကောင်းကင်ချောက်နက်ထဲ ညီမ ကိုယ့်ဘာသာ ကာကွယ်နိုင်စွမ်း ရှိသွားပြီ ”  စုရှီက  မဟာခွန်ဗုဒ္ဓ မီးအိမ်အား ပြန်သိမ်းထားလိုက်၏။

“ ကောင်းပြီ ... ငါတို့တွေ ထွက်သွားဖို့ ကြိုးစားကြည့်ကြတာပေါ့ ” မိုဝူကျိက ပြောပြီးပြီးချင်း တာ့ဟွမ်ကို ထုတ်လိုက်သည်။

မိုဝူကျိက နတ်ဘုရားကောင်းကင်ချောက်နက်သို့ ရောက်လာစဉ် ကတည်းမှ တာ့ဟွမ်ကို သူ့ထာဝရ ကမ္ဘာထဲ ထားထားခဲ့၏။  အမည်မသိ သားရဲ တိုက်ခိုက်မှု ခံရနိုင်သော  စွန့်စားမှုကို လျော့ချနိုင်ရန်  မိုဝူကျိက သတိကြီးကြီးထားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

မိုဝူကျိက လမ်းကြောင်းကို ရှာစဉ် တာ့ဟွမ်က သူ့အနောက်ဘက်မှ စောင့်ရှောက်ပေးထားလိမ့်မည်။ စုရှီအနေဖြင့် မဟာခွန်ဗုဒ္ဓ မီးအိမ်ကို ထိန်းချုပ်ဖို့ရာ အာရုံစိုက်ထားရမည်။

ယခင် သူက ဆေးလုံးများကို ဖော်စပ်နေစဉ် မိုဝူကျိက  ဘေးပတ်လည်အကြောင်း ဘာမှ မခံစားမိခဲ့ချေ။ ယခုတွင်မူ သူက  အာကာပြင်တစ်လျှောက် လျှောက်လှမ်းနေရသည့်အလား ခံစားလာရပြီး  နောက်တစ်လှမ်း လှမ်းရုံဖြင့် တွင်းနက်ကြီးထဲ ဝါးမျိုခံသွားရတော့မတတ် ကြက်သီးထစရာ ခံစားချက်မျိုး ရနေသည်။

ဤအာကာပြင်မှာ အဆုံးမဲ့နေဟန် ပေါ်ပြီး  မိုဝူကျိက တာ့ဟွမ်၊ စုရှီတို့နှင့် ဆယ်ရက်ကျော် လျှောက်သွားပြီးနောက် ဘေးပတ်လည်မှ အမှောင်ထု ဝန်းရံနေဆဲ ဖြစ်ပေသည်။ ထွက်လမ်းကြောင်း ပေါ်လာမည့်အရေး ထည့်မပြောလျှင်ပင် မိုဝူကျိက  ဖုန်စက်လေးပင် ရှာမတွေ့ပေ။

မိုဝူကျိက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး  ဤနေရာ ရောက်ရှိပြီးနောက် ကောင်းကင် အထီးကျန်မြက် ရရှိလိုက်သည်မှာ မည်မျှ ကံကောင်းကြောင်း ခံစားမိလာသည်။