လူသားသစ္စာ [BOOK 5 ( 501-700) ]

အခန်း (563)

အခန်း  (၅၆၃)

“ စီနီယာအစ်မလန် ပြန်ကောင်းသွားပြီလား ” မီးခိုးရောင် ဝတ်ရုံနှင့် လူလတ်အရွယ် အမျိုးသားက ရှီဂူလန်ကို မြင်သောအခါ ချက်ချင်းဆိုသလို တအံ့တဩ ရေရွတ်လိုက်သည်။  မိုဝူကျီ ဖော်ထုတ်ထားသော ဓားမော့အလင်းတန်းအကြောင်းကို မေးပင် မမေးပေ။

“ချွမ်ဖုန်း ရှင် ရောက်လာပြီပဲ ... ” ရှီဂူလန်၏ မျက်ဝန်းမှ စိတ်ပျက်မှုကို ဖုံးကွယ်ထားပြီး

“ ဒါက ဆေးလုံးဆရာမိုလေ။ လင်းဂူက  ငါ့ကို ကုပေးဖို့ ဖိတ်လာတာ ”

ချွမ်ဖုန်းဟု အမည်ရှိ လူလတ်အမျိုးသားက ဘေးပတ်လည်ကို တစ်ချက် ကြည့်ပြီးနောက် မေးလိုက်သည်

“ အစ်မပြောတဲ့ ဆေးလုံးဆရာမိုက ထွက်သွားပြီလား ”

လင်းဂူက မြန်မြန် ပြောလိုက်သည်  “ စီနီယာဦးလေးဖုန်း အစ်ကိုမိုက ဒီမှာလေ ”

သူမက ပြောလိုက်ရင်း မိုဝူကျီကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။

“ မင်းက ဆရာမိုလား ” ချွမ်ဖုန်းက စီနီယာ ဟုသော စာလုံးကို အတင်းမျိုချလိုက်ရသည်  “ မင်းက စီနီယာအစ်မလန်ကို ကုပေးတဲ့ တစ်ယောက်လား ”

မိုဝူကျီ၏ အသက်အရွယ်ဖြင့် သူက စီနီယာဟု မခေါ်နိုင်ပေ။ ထိုကျင့်ကြံသူမှာ လင်းဂူထက်ပင် ငယ်သေးကြောင်း ကြည့်ရုံဖြင့် သိနိုင်သည်။ ထို့အပြင်  သူ့ကျင့်ကြံဆင့်မှာလည်း လင်းဂူထက် အားနည်းပေ၏။

မိုဝူကျီက လက်နှစ်ဖက် ယှက်ကာ

“ ကျုပ်က ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်နဲ့ မထိုက်တန်ပါဘူး။ ကျုပ်က မိုဝူကျီပါ။ ဒေါ်လေးလန်ရဲ့ ရောဂါကို ကုသပေးခဲ့တာပါ ”

ချွမ်ဖုန်း  မျက်ဝန်း၌ ပျော်ရွင်သွားသည့် အရိပ်အယောင်များ ပေါ်လာကာ မိုဝူကျီကို ချက်ချင်း ဦးညွှတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်၏

“ ဆရာမို ... ကျုပ်ဆီမှာလည်း  စီနီယာအစ်မလန်နဲ့ ဝေဒနာတူ ခံစားနေရတဲ့ မိတ်ဆွေ တစ်ယောက် ရှိတယ်၊ ဆရာမိုများ လိုက်ကြည့်ပေးနိုင်မလား .... ”

မိုဝူကျီက အားနာစွာ ပြောလိုက်သည်

“ ကျုပ် အားနာပါတယ်။ အခုက အလောတကြီး သွားစရာ ရှိလို့ပါ။ ကျုပ် သွားနိုင်ရင်တောင်  ကျုပ် ကိစ္စ အပြီးသတ်တဲ့အထိ စောင့်ဖို့ လိုတယ် ”