Bıçağın Ucundaki Kontes

106. Bölüm

  *

  Sınır bölgesi askeri bir kamp alanına dönüşeli üç hafta oluyordu. Görevi almalarının üstünden bir ay geçmişti. Bel hizasına kadar gelen karın içinde ateş yakarak ısınmaya çalışıyorlardı. Çoğu askerin postalı karın soğuğunu engelleyemediğinden ayakları mosmor kesilmişti. Gece nöbetinde hipotermiden bayılanlar, ateşler içerisinde hasta yatanlar, uvuzlarını kaybetme derecesinde soğuğa maruz kalanlar... Yollar kapalı olduğu için erzak dolumu iki haftada bir kez şehre giderek yapılıyordu. Gelen malzemeler kalitesiz ve azdı. Bu yüzden gruplar halinde avlanıyorlardı. Aç kurtlar sürekli kamp alanına uğruyor, savunmasız askerleri ısırarak sürülerine yem etmeye çalışıyorlardı.

  İşte kışın başlayan savaşlar, bu sebepten ölümcüldü. Savaştıkları şey düşman değildi. Hayatta kalmak için savaşıyorlardı. Orada bulunmalarının tek sebebi diğer krallığın gözünü korkutmaktı, kimseyle savaşacak halleri yoktu. Kamp uzaktan sağlam gözükse de kendi içinde büyük bir savaş veriyordu. Komutan Nate Firansoa, tek bir kişiyi bile kaybetmemek için gözünü kırpmadan işleri idare ediyordu.

  Aynı zamanda görevi sınır bölgesinde tek bir savaş belirtisinin bile verilmemesiydi. Eğer İmparator Dustaen'in istediği gibi Bitrilaniat'la şiddetli bir gerilim yaşarlarsa on beş yıl önceki savaştan bile büyük bir savaş çıkardı. Kayıplar inanılmaz fazla olurdu. Bir şekilde vakti gelene kadar savaşın çıkmasına engel olmalıydı. Lesja ile Lusaus'a durmadan mesaj göndermesi de bundandı. Aynı anda sınır bölgesinde ölüm kalım savaşı verirken İmparator'un ve soyluların hareketlerini kontrol etmeye çalışıyordu.

  Soylu Hizip çoktan iki kez toplanmıştı. Alınan kararlar tahmin ettiği gibiydi. İmparator'a tam desteklerini vermişler, bunu yaparken kendi çıkarları için birkaç şey istemeyi de unutmamışlardı. Yani çıkacak savaş için alınacak tüm kararı İmparator'a bırakmışlardı. Dustaen'in ise ne istediği açıktı. En başından beri planı buydu. Silah depolarını bu sebeple oluşturmamış mıydı?

  Sirdin'in sınır bölgesinde dolaşan Nate kara gömülen ayaklarını sağlam bir şekilde yere bastı. Kampı kontrol amaçlı geziyor, bir yandan askerlerin durumlarını kontrol ediyordu. Elbette çoğunun ruh hali iyi durumda değildi ama hayattalardı. Nate emrindeki bu insanların sorumluluğunu üstünde taşıdığının farkında olarak her gün devriye gezmeden duramıyordu.

  "Avlanma bölgelerine gidelim." diye seslendi şövalyelerine. Bu şövalyeler Faj ve Richa'ydı. Komutanlarını bir an olsun yalnız bırakmıyorlardı.

  "Emredersiniz efendim."

  Nadiren de olsa büyük hayvan avladıkları oluyordu ama genelde av bölgelerinde tavşan yakalıyorlardı. Alanlar da buna göre belirlenmişti. Su kenarında ve büyük kavuklu ağaçların bol olduğu yerde avlanıyorlardı. Alanı özenli bir şekilde belirleseler de yakalanan avlar hiçbir zaman yeterli olmuyordu. Hayvan avlamaktan zor bir şey varsa o da kış ayında hayvan avlamaktı. Neyse ki askerlerin tecrübesi vardı. Zor koşullarda nasıl hayatta kalındığını biliyorlardı.

  Kar tekrar atıştırmaya başladığında Nate mavi gözlerini gökyüzüne çevirdi. Beyaz renkten kör olmak üzereydi ama gözlerini yağan kardan alamıyordu. Her bir kar tanesi yere düştüğünde aklına Maria geliyordu. Onun teni kadar bembeyaz kar, tam ondan gittiği gün yağmaya başlamıştı. Neredeyse bir aydan fazladır onu görmüyordu. Her düşündüğünde kalbine çöken sıkıntı tenini ısıran soğuktan bile beterdi.

  Bir an önce... Ne yapıp edip bu işe bir son vermesi gerekiyordu ama sınır bölgesinde eli kolu bağlıydı. Maria'ya yazdığı mektuplar bile zar zor ulaşırken Başkentteki meselelere müdahale etmesi imkansızdı. Dustaen'in aklından geçenleri bilmiyordu. Elinden gelen tek şey sınır bölgesini ve emrindeki askerleri canı pahasına korumaktı. Bunu yaparken hiçbir şeye müdahale edemiyor olmak onu çıldırtıyordu. Böyle anlarda Maria'yı görmek istiyordu. Ona sarılmak, kendini kadının vücudunda kaybetmek... Bu soğuk yerden kaçıp sıcaklığına sığınmak istiyordu. Ona olan özlemi gün geçtikçe korkunç bir hal alıyordu.