Wojna światów | Liam Dunbar [KONTYNUACJA NA PROFILU]

Rozdział 19.

Obie szłyśmy cicho po lesie, bo wciąż nie wiedziałyśmy, czy przypadkiem nie natrafimy na Scotta albo ciekawskiego Stilesa. Plus do tego było poniekąd ciemno. Straciłam rachubę czasu, gdy tylko wyszłyśmy z domu Scotta.

- Mam nadzieję, że masz przy sobie ten drucik czy paralizator. - zaczęła Liliana. 

- Jasne, że - chwyciłam za swój pasek, ale po drucie ani śladu. - nie.

- O Jezu. - przewróciła oczami dziewczyna. - Jesteśmy w lesie, w dodatku same i nie mamy żadnej broni? Kto tak robi? 

- Bezmyślne dzieciaki. - wzruszyłam ramionami. 

Poczułam na sobie karcący wzrok dziewczyny, więc od razu stanęłam naprzeciwko niej. 

- Spokojnie, dobra? - zmarszczyłam lekko brwi. - Mam w bucie swoją słynną małą broń. Nie ma powodu do paniki. Poza tym, możesz użyć swojego głosu. - zapewniłam ją. 

- Chyba, że się zestresuję.

- Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie. Lydia musi cię nauczyć co i jak. - rozejrzałam się.

Mój wzrok utkwił na Lilianie, która z wielkimi oczyma patrzyła na  ziemię. Gdy się jej lepiej przyjrzałam to zobaczyłam łzy, które ledwo powstrzymywała. 

- Garrett nie żyje. - spojrzała na mnie. 

- A to ci niespodzianka. - zbytnio mnie to nie ruszyło. - Scott w końcu się zemścił.

- To nie Scott. - wyglądała, jakby szukała czegoś w swojej pamięci. - Ktoś ich zaatakował. Obu.

- Kto? - zmarszczyłam brwi tym razem zainteresowana. - Łowcy?

- Nie. To nawet nie ludzie.

Jej słowa totalnie mnie zaniepokoiły. Szybko wyciągnęłam telefon z zamiarem zadzwonienia do McCalla, jednak bateria mi zdechła. 

- Cholera. - powiedziałam pod nosem. - Lila, daj mi twój telefon. 

Dziewczyna bez zastanowienia dała mi telefon. Jak błyskawica wpisałam numer Scotta, ale nie pomyślałam o tym, że może przypadkiem nie ma zasięgu. 

- Wolne żarty. - powoli się denerwowałam. 

- Brak zasięgu? - Liliana spojrzała na wyświetlacz. - Jak to możliwe, skoro niedawno był? 

- Uroki Beacon Hills. 

Najgorsza w takich momentach była bezradność. Nie miałam bladego pojęcia co robić, co w jakimś stopniu mnie dobijało. Zadzwonienie do kogokolwiek było w tej chwili niemożliwe i w dodatku nie wiedziałam, gdzie jest Dunbar. Mógł już nie czerpać powietrza, co na nasz język tłumaczyło się jako nie oddychał.