Andërllend (Misteri i një familjeje)

144.

Policët e morën Alfredin dhe dolën nga ajo shtëpi, duke u drejtuar për nga makinat e policisë. Aty, për një moment, Alfredi u përball me fytyrën e Katerinës. Ajo dukej e nervozuar, fytyra e tij i neveritej tashmë. I ndaloi policët për një çast, dhe vështroi me nervozizëm nga Alfredi.
-Mendove se do të mund të shpëtoje nga e shkuara, Alfred? Hëh, nuk arrij ta besoj se sa poshtë ke rënë. Do të kalbesh në burg për gjithë gjërat që ke bërë.
Ajo i la policët të kalonin bashkë me Alfredin. Ata e futën në makinë. Ai dukej ende shumë nervoz. Nuk mendonte kurrë se gjithçka do të përfundonte kështu për të.

Katerina mori frymë thellë dhe e nxori atë ngadalë. Xheku iu afrua pranë.
-Si ndihesh tani? - e pyeti.
-Nuk e di, ndihem... çuditshëm.
-Unë po shkoj t'i hedh një sy kësaj shtëpie. Ndoshta mund të gjej ndonjë gjurmë nga Hana.
Xheku u largua pak më tutje duke kërkuar për ndonjë gjurmë të Hanës. Ndërkohë Katerina hyri brenda shtëpisë, dhe aty vështroi Hermanin teksa po diskutonte me Vinsentin dhe nuk po i linte policët ta merrnin.
-Vinsent, për të njëmijtën herë po të pyes. Ku është Hana?
-Nuk e di se ku është.
Hermani u nervozua.
-Vinsent! Mos e moho që ajo të ka rrëmbyer. Më thuaj ku dreqin u zhduk?
-Nuk e di, Herman! Nuk e di se ku ka shkuar. Ajo u largua. Do të ikte larg prej këtej, bashkë me djalin e saj të vogël.
-Hana ka një djalë? - shtangu Hermani.
-Çfarë? Hana është mamaja e një djali? - e pyeti Katerina e çuditur.
-Po, dhe djali saj... është nipi im.
-Çfarë?! - thanë që të dy njëzëri, dhe Katerina dhe Hermani.

Pas kësaj, Hermani u kërkoi policëve disa minuta kohë për të folur me Vinsentin. Kështu dhe Vinsenti filloi të fliste.
-Epo... babai im ka patur një djalë para meje, me një grua tjetër. Dhe... ky djali, pra vëllai im, e stërviti Hanën të bëhej një vrasëse profesioniste. Më pas kishte rënë në dashuri me të por që Hana nuk e pranoi dashurinë e tij. Babai im e bindi vëllain tim ta bënte Hanën të tijën dhe... ai abuzoi me të duke e përdhunuar.
Katerina shqeu sytë duke vënë dorën përpara gojës.
-Oh Zot! Çfarë tmerri!
Hermani nuk dinte si të reagonte, dukej i shokuar nga kjo që dëgjoi.
-Dhe Hana... ngeli shtatzënë?
-Po... u bë nënë kur ishte njëzetë vjeç. Dhe për gjithçka që Alfredi i shkaktoi, ajo mori hak. Babai im i rrëmbeu djalin, dhe ajo mendoi se e kishte marrë vëllai im. Ai nuk dinte gjë, dhe ajo nga mos kontrollimi i vetes vrau vëllain tim. Më vonë ndodhi kjo hakmarrja që përfundoi me arrestimin e babait tim.
-Po Hana? Ku u zhduk?
-Iku të takonte djalin e saj të vogël. Hakmarrja e saj përfundoi. Ajo do të ikë diku larg dhe do të jetojë një jetë të re me djalin e saj...
-Një nënë bën gjithçka për fëmijën e saj... apo jo? - belbëzoi Katerina disi e hutuar.
-Koha mbaroi. Na duhet ta çojmë në komisariat për t'i marrë dëshminë, - thanë policët dhe e morën Vinsentin.
Katerina nuk arrinte ta besonte, çfarë katastrofe që kish shkaktuar rrëmimi në të shkuarën e Andërllendëve. Nuk e imagjinonte kurrë se do të ndodhnin të gjitha këto. A thua se hakmarrja kishte marrë fund vallë? A ishin zgjidhur gjithë misteret?

Ndërkohë Xheku po vështronte në anën e pasme të shtëpisë. Aty gjeti një derë. E hapi dhe hyri brenda. Ishte një dhomë e nëndheshme.
-Hmm... - mendoi.
Filloi të ecte rreth e rrotull dhomës, pa mundur të gjente ndonjë të dhënë. Nuk po shihte qartë, u detyrua të ndizte elektrikun. Vuri re një tavolinë. U afrua me hapa të ngadaltë, dhe vuri re një letër. E mori letrën dhe filloi ta lexonte.
"Tik-tak, tik-tak, koha po ikën, mbathja të shpëtosh kokën!"
-Çfarë kuptimi ka kjo? - mendoi sërish, dhe vazhdoi të lexonte.
"Nëse nuk e kuptove, atëherë po ta shpjegoj shkurt, me një fjalë: Bum! Gjithçka në këtë ndërtesë do të marrë fund në orën 21:00."
Xheku vështroi orën në dorë, shënonte 20:58. Iu deshën disa sekonda të mendohej se çfarë kuptimi kishin ato fjalë. Hapi sytë fort.
-Oh Zot! - tha dhe vrapoi me sa fuqi kishte.
Në një moment të shkurtër, Hermani dëgjoi të bërtiturat e Xhekut.
-Xheku ishte ai?
Xheku po vraponte me të gjithë fuqinë e tij.
-Mbathjani përpara se bomba të shpërthejë! - ulëriti me të madhe.
-Katerinë! - thirri Hermani.
-Çfarë po... - tha ajo, pa mundur ta mbaronte fjalinë.
Hermani e kapi nga dora dhe u mundua të vraponte sa më shpejt të ishte e mundur.

Ora 21:00. Shtëpia shpërtheu me një furi shkatërruese dhe një zhurmë tejet të madhe plasëse, duke u hedhur në erë. Pjesët e saj u shpërndanë gjithandej, duke rënë nga lart. Fuqia e asaj bombe mori përpara çdo gjë që kish shtëpia dhe e shndërroi në rrënojë. Çdo gjë kishte marrë flakë, çdo pjesë e saj.
Trupat e të dyve fluturuan përpjetë, duke u përplasur me barin mbi tokë, teksa të dy vraponin për të shpëtuar.
Pas disa sekondash, Hermani u mundua të ngrihej, edhe pse i gërvishtur keqazi në çdo pjesë të trupit. Vështroi me sytë e zmadhuar atë shtëpi. Më pas filloi të vështronte kudo përreth. Po kërkonte Katerinën me sytë e tij, dhe tejet i shqetësuar.
-Katerinë! Katerinë, ku je? - bërtiti me të madhe, por asnjë zë nuk po vinte prej saj.

Xheku vrapoi menjëherë drejt Hermanit.
-Shpëtuat? Ndodhi ndonjë lëndim? - pyeti Xheku.
-Përveç gërvishtjeve, unë jam mirë. Por Katerinën nuk po arrij ta shoh, - u përgjigj Hermani me gjithë shqetësimin që e kishte pushtuar në atë moment.
-Shiko, më duket se Katerina është atje pas asaj pemës, - reagoi Xheku.
Hermani ktheu kokën dhe, pa e vështruar mirë, vrapoi drejt pemës. Aty ndaloi dhe u ul përtokë menjëherë, gjeti Katerinën teksa qendronte e shtrirë pa ndjenja.
-Katerinë, të lutem fol! Të lutem më fol! Mos më thuaj që ke vdekur. Nuk do ta përballoja dot vdekjen tënde.
Por ajo nuk po reagonte. Ai nuk dinte ç'të bënte, i iku mendja për një çast. Vendosi gishtat në qafë për të kontrolluar për puls, dhe fatmirësisht punonte. Ai u lehtësua disi, Katerina ishte gjallë. Nga koka e saj filloi të dilte pak gjak, siç duket ishte gërvishtur kur u përplas me pemën. Por Xheku duket se mendoi zgjedhjen e duhur.
-Le ta çojmë atë në shtëpinë e saj, Herman. Violeta duhet ta dijë që motra e saj është gjallë...

Ata hipën në makinë. Hermani e mori në krahë dhe e mbështeti kokën e saj në kraharorin e tij.
-Ah, e dashur! Pse gjithmonë duhet të të ndodhë me patjetër diçka? Pse duhet të të ndodhin ty gjithë të këqijat? Engjëlli im i pafat. Tani mos u shqetëso më, gjithçka mbaroi. Askush nuk mund të na pengojë tani për të vazhduar atë që kemi nisur bashkë.
Pasi hipën në makinë, Hermani kapi dorën e saj të djathtë dhe e puthi me gjithë dhimbjen që i kishte kapluar shpirtin.
-Ti më the që ne të dy do të vdesim bashkë, jo veç e veç. Përse po ma bën këtë? Përse po e le veten tënde të vdesë, Katerinë? Të lutem mos ma bëj këtë. Mos ik! Të paktën... jo tani që ne të dy do të nisim një jetë krejt tjetër.