Kobieta wybaczy ci wszystko oprócz jednego: że jej nie kochasz. I [ZAKOŃCZONE]

55.

Rano Michael wstał przede mną. Gdy otworzyłam oczy, uważnie mi się przyglądał. Przetarłam twarz i dopiero dostrzegłam na jego twarzy uśmiech. To miłe zaskoczenie, bo wczoraj przed snem widziałam tylko jego smutne załzawione oczy. Cieszyłam się, że dzisiaj był w lepszym nastroju.

– Wiem, że nie spało się najlepiej, ale co zrobić. - Wzruszył ramionami. – Chyba rzeczywiście twoje łóżko byłoby lepsze.

– A ja nie żałuję. - Uśmiechnęłam się. – Miałam okazję dowiedzieć się o tobie czegoś więcej.

– Lubisz bajki na dobranoc. - Pocałował mnie.

– Mam nadzieję, że nie zawsze będą takie smutne. - Objęłam go za szyję.

– To tylko moje życie – westchnął. – A jak już wiesz, kolorowe nie było.

– Nie zawsze.

– Nie zawsze – powtórzył.

Kilkanaście minut zajęło nam wygramolenie się z łóżka. W czasie, gdy ja brałam kąpiel, Michael zamówił śniadanie do pokoju. Apartament był wielkości mojego mieszkania. Wielka sypialnia z widokiem na panoramę Nowego Jorku. Naprzeciwko łóżka drzwi do łazienki.

Wiedząc, że miałam mało czasu, powstrzymałam się od kąpieli w wannie i zdecydowałam się na szybki prysznic. Gdy byłam gotowa, udałam się do salonu, w którym czekał już mój facet ze śniadaniem. Oczywiście wolałabym przygotować je dla niego, ale nie miałam wyboru. Wiedziałam, że nie raz będę miała okazję. Uśmiechnął się na widok mnie ubranej w czerwoną mini i białą bokserkę, która idealnie eksponowała moje piersi. Miałam świadomość, że przyciągnie to wzrok Browna i o to mi chodziło. Mokre włosy zaczesałam do tyłu i boso podążyłam w jego stronę. Widziałam, że miał ochotę do mnie wstać, ale powstrzymywał się ze wszystkich sił. Zaśmiałam się, siadając obok niego i zakładając nogę na nogę.

– Kusisz – odburknął pod nosem, podając mi rogalika.

– Wiem. - Uśmiechnęłam się szeroko.

– Zrobiłaś to celowo? - Spojrzał na mnie.

– I co z tym zrobisz?

– Zobaczysz wieczorem, a teraz jedz.

Po zjedzonym śniadaniu Mike poszedł się wykąpać, a ja wysuszyłam włosy i spięłam je w wysokiego kucyka. Na nogi założyłam czarne platformy na niewysokim obcasie. Do tego zarzuciłam czarny żakiecik i byłam gotowa do wyjścia.

Michael włożył granatowy garnitur, w którym oglądać lubiłam go najbardziej. Za pół godziny powinniśmy być w pracy, ale wątpiłam, że zjawimy się tam na czas.

– Gotowa? - Spojrzał na mnie, mierząc mnie z góry na dół.

– Bardzo. - Uśmiechnęłam się, podchodząc do niego.

– To dobrze, bo jedziemy do pracy. - Zaśmiał się i objął mnie ramieniem.

– Zaczynasz mnie wkurzać, że nie korzystasz. - Szturchnęłam go.

– Skorzystam wieczorem. - Pocałował mnie w nosek.

Zadowolona wsiadłam do samochodu. Już nie mogłam doczekać się wieczoru.

– Mogę prowadzić? - Spojrzałam na niego.

Oczywiście jak to facet na pewno się nie zgodzi, ale zawsze warto spróbować.

– Chyba żartujesz – prychnął.

– Czemu nie?

– Bo lubię to auto. - Wyjechał z garażu podziemnego.

– A mnie nie?

– Ciebie też, dlatego nie dam ci prowadzić.

– Mówią, że jak chłopak daje dziewczynie prowadzić swój samochód, to jej ufa. Nie ufasz mi?

– Ufam ci. - Spojrzał na mnie. – Ale problem polega na tym, że nie jestem chłopakiem, a mężczyzną. - Wzruszył ramionami. – Zauważasz różnicę, prawda?

– Odwracasz kota ogonem. - Skrzyżowałam ręce na piersiach.

– Zapnij pasy, kochanie. - Wyszczerzył ząbki.

Nie odzywałam się do niego przez resztę drogi, w pracy też. Zastanawiałam się, jak mogliśmy pomóc Caren. Sprawa za tydzień, a my nie mieliśmy żadnego pomysłu.

Michael zaraz wróci z rozprawy i miał spotkanie z kolejnym klientem. Ja w tym czasie odwalałam papierkową robotę i biegałam od swojego gabinetu do biurka Elizy.

– Zmachasz się. - Zaśmiała się.

– Darmowa siłownia.

– Alyson, przepraszam cię za moje zachowanie. Nie powinnam się na tobie wyżywać.

– Nie przepraszasz mnie dlatego, że Michael cię o to prosił? - Spojrzałam na nią podejrzliwie.

– Nie – odpowiedziała szybko. – Nie rozmawiałam z nim na ten temat.

– Ja też nie. - Uśmiechnęłam się.

– Byłam wściekła na te hieny stojące na dole, na masę papierów na moim biurku i mam problemy z facetem. Przepraszam cię, że odbiło się na tobie.

– Cóż, zawsze byłam jak worek treningowy. - Wzruszyłam ramionami.

– Koniec plotek – usłyszałam za sobą głos Browna. – Zbieraj się.

– Jasne.

– Alyson...

– Eliza, nic się nie stało. Jak widzisz, nie jestem zła. - Uśmiechnęłam się. – A teraz przepraszam, szef czeka.

– Pośpiesz się. - Spojrzał na mnie.

Zanim zdążyłam zniknąć za drzwiami gabinetu, usłyszałam jeszcze jego rozmowę z Elizą.

– Mam nadzieję, że w domu już lepiej?

– Tak. Już nie zamierzam się spóźniać.

– Nie ma problemu, ale wolałbym, żebyś chociaż zadzwoniłam mnie uprzedzić.

– Dobrze.

Po kilku minutach stałam przed nim z torbą w ręku i byłam gotowa do wyjścia.

– Miłego dnia. - Uśmiechnęła się, na co jej pomachałam.

– Tobie również – odpowiedział Michael, puszczając mnie przodem.

W kancelarii na pewno już rozeszło się, że byliśmy razem, ale skoro Brown się tym nie przejmował, to ja również nie zamierzałam.

– Masz. - Podał mi kluczyki.

– Co? - Spojrzałam na niego zdziwiona.

– Ufam ci. - Zajął miejsce pasażera. – Mam wielką nadzieję, że nie zrobisz nam krzywdy.

– Na pewno nie. - Uśmiechnęłam się, wkładając kluczyk do stacyjki. – Naprawdę mi ufasz? – zapytałam drwiąco.

– Nie widać? - Zaśmiał się.

– Tak, zwłaszcza że zapiąłeś pas.

– Tak na wszelki wypadek.

Nie dyskutując z nim, odjechałam spod kancelarii z piskiem opon. Spojrzał na mnie spode łba, na co wzruszyłam tylko ramionami. Świetnie prowadziło mi się jego Range Rovera. Może kiedyś kupię sobie takiego samego.