LOST IN THE TIME [KSIĘGA VII: PRZEBUDZENIE] (TOM 1/2)

Sto sześćdziesiąt cztery

Isabeau

Zaklęła, sama niepewna w jaki sposób powinna zareagować. Zdecydowanie nie w ten sposób wyobrażała sobie przyjście tutaj. Już nawet nie chodziło o zamieszanie i konieczność walki, bo żaden z obecnych wampirów nie wydawał się godnym walki przeciwnikiem. Co więcej, nikt nie sprawiał wrażenia chętnego, by choćby próbować mierzyć się z nią albo Rufusem, o czym przekonała się z chwilą, w której jedna ze ścian dosłownie eksplodowała, a dookoła na powrót zapanowało zamieszanie. Chwilę później zauważyła, że dziewczyna, którą przepytywała, po prostu uciekła, wykorzystując okazję, żeby wydostać się na zewnątrz i popędzić w noc, z uporem podążając za mężczyzną, który po nią przyszedł.

Isabeau zacisnęła usta. Wiedziała już, że miała do czynienia z Melanie – wampirzycą, która najpewniej była partnerką nieśmiertelnego, który polował na ukochaną Damiena. Najwyraźniej wszystko było o wiele bardziej złożone, niż mogłoby się wydawać do tej pory. Tych kilka sekund, które spędziła na lustrowaniu umysłu dziewczyny, w zupełności wystarczyło, by uświadomić kapłance, że w grę mogliby wchodzić zarówno Volturi, jak i Claudia, a to... Och, to zdecydowanie nie prezentowało się dobrze – i to nie tylko dlatego, że na samą wzmiankę o stwórczyni Dimitra miała ochotę zabić kogoś gołymi rękami. Liczył się trop, który mógł okazać się kluczowy, a jednak...

Och, to teraz nie było istotne.

Skrzywiła się, po czym z wolna zaczęła wycofywać, wstrzymując oddech, by nie katować się koniecznością oddychania wypełnionym pyłem powietrzem. W jakimś stopniu była na siebie zła za to, że pozwoliła uciec Melanie, ale z drugiej strony, miała wrażenie, że to najrozsądniejsze, go mogłaby zrobić. Gdyby spróbowała naciskać, efekt mógłby być naprawdę różny, a tak...

– Isabeau, do cholery!

Wywróciła oczami, słysząc poirytowany głos Rufusa. Nie od razu zdecydowała się przenieść na niego wzrok, po czym wymownie uniosła brwi, od razu orientując się, że wampir był w co najmniej podłym nastroju. Spodziewała się wielu rzeczy, ale na pewno nie tego, że sam przemieści się, by z wprawą zablokować drogę ucieczki drugiej z kobiet – Marcy, która irytowała go właściwie od chwili, w której pojawili się w tym miejscu. Zdążyła poznać Rufusa na tyle dobrze, by wiedzieć, że mało kiedy przebierał w środkach, zwłaszcza kiedy był zdenerwowany, ale i tak zaskoczył ją tym, jak ostatecznie zareagował, początkowo blokując nieśmiertelnej drogę, by w następnej sekundzie – poruszając się tak szybko, że nawet ona nie od razu zauważyła, że miał przy sobie zapalniczkę – sprawić, że kobieta tak po prostu stanęła w płomieniach.

Nieźle go wzięło, pomyślała mimochodem, ale mimo wszystko nie poczuła się jakość szczególnie zszokowana. Wzdrygnęła się jedynie z chwilą, w której usłyszała wrzask Marcy – przeszywający i ostatecznie ucięty, co wydało się Beau nawet gorsze, niż gdyby wampirzyca krzyczała dalej. Bezwiednie zacisnęła dłonie w pięści, obserwując płonące, przez kilka następnych sekund utrzymujące się jeszcze w pinie ciało, zanim to ciężko osunęło się na posadzkę. Fioletowy, wręcz przyprawiający o mdłości przez swoją słodycz dym jak na zawołanie wypełnił całe pomieszczenie, rozprzestrzeniając się równie gwałtownie, co i płomienie, które prawie natychmiast wymknęły się spod kontroli. Co prawda ostatnim, czego potrzebowali, było pożar, ale po chwili wahania Isabeau ostatecznie doszła do wniosku, że to najlepsze rozwiązanie.