FERNWEH

FİNAL

2 yıl sonra...

Erhan arabasını park edip dışarı çıkmadan önce dikiz aynasından arka koltuğa baktı, bir dolu poşet vardı ve hepsini şimdi götüremezdi. Derin bir nefes alıp kapıyı açtı ve gözlerini arka kapıdan alıp dışarı çıktı.

Arabanın kapısını kapatıp iki katlı, müstakil evin bahçesine ilerledi. Paslanmış, mavi boyaları yer yer sökülmüş bahçe kapısını açtı, geldiğini belli eden ince bir ses çıktı. Yüzünü buruşturup kapıyı geri kapattı, bu sesten nefret ediyordu.

Cebinden tesbihini çıkarıp kapıya ilerledi, kapı aniden açıldı. Dalgalı kahverengi saçları beline kadar inen, koyu yeşil gözleri ve küçük burunu ile karşısında duran kıza gülümsedi.

Kızın kucağındaki bebek ellerini çırpıp yerinde durmazken bu sefer daha büyük bir gukumseme ile bebeğe baktı. Kapının önüne gittiği anda tesbihli elini hafifçe kaldırdı, çocuğu kucağına almak istediğini belirtti. Kız anında bebeği zarifçe ona uzattığında bakışlarını çocuğun güzel kahverengi gözlerinden ayırmadan kucağına aldı.

"Bebeğim..." dedi sevecen bir sesle. Çocuk kendisini gördüğü anda hızlı hızlı nefesler aldı, ellerini ve bacağını oynatıyordu. Erhan yüzünün hizasında kaldırıp sırıtarak baktı ve ardından küçük ellerinden öptü.

"Noldu?" dedi çocuğa gülerek, ardından kolunu kalçasına yaslayıp tek kolu kadar boyu olan bebeği göğsüne yasladı. "Beni mi özledin?"

Çocuk kendisini anlarmış gibi ciyakladığında daha fazla güldü.

"Kerem amcan sana hediyeler almış, onu almaya gittim. Bak arabanın arkasında." dedi çocuk sanki kendisini anlayacakmış gibi ama aslında karşısındaki kıza söylüyordu. Kız biraz utangaç bir şekilde gülümsedi.

"Yine mi?" dedi genç kız, Erhan kafasını sallayıp çocuğun yanağını okşadı. "Allah razı olsun."

"Amin gülüm." Erhan içeri girip kızın alnindan sıkıca öptü ve ardından bebeği kucağından indirmeden ayakkabısını çıkardı.

Erhan tesbihli eliyle çocuğu tutarken hole doğru kısa bir bakış attı.

"Arda nerede?" diye sorduğunda kız kapıyı kapatıyordu.

"Odada."

Erhan kafasını sallayıp geniş koridorda yürüdü ve ardından salona girdi. Çizgi film sesini yeni fark ediyordu, salona yayılmış portakallı kek kokusu ise derin bir nefes almasını sağladı.

O sırada gözleri koltukta dört yaşlarındaki esmer çocukla dikkatli bir şekilde çizgi film izleyen Arda'ya takıldı. İstemsizce gülümsedi, geldiğini bile fark etmemişti.

"Pişt..." dedi sesini ona duyurmak için.

Arda o an gözlerini kendine çevirdi, anında gözlerine güzel bir parıltı ve dudaklarına güzel bir gülümseme yerleşirken ayağa kalktı.

"Sonunda geldin." dedi yanına yaklaşırken. Tam yanına gelip sarılacağı sırada içeri giren kızla kendisini durdurup ani bir frenle küçük çocuğu kucağına aldı.

"Abi," dedi koyu yeşil gözlü kız, Erhan gözlerini Arda'dan zorlukla alıp ona çevirdi. "Teyze çocukları buraya bıraktı, akşama doğru geleceklerdi."

Zaten koltukta oturan çocuktan dolayı bunu anlamıştı, diğerleri de muhtemelen odada tabletle oynuyorlardı.

Annesi öldükten sonra teyzesi gelmeyi hiç bırakmamış, hatta aylar sonra bağımlılık yapmıştı.

Okul öncesi öğretmenini bulmuşkende çocukları ona teslim edip gidiyorlardı. Arda bu durumdan pek rahatsız değildi ama Erhan artık rahatsız olmaya başlamıştı.