Nieprzyjaciel

Rozdział 21

- I tylko tyle? – spytał zawiedziony Shizune w kwaterze.

- Po tym jak go zastrzelili, już nie chciał z nami współpracować – odpowiedziałam sarkastycznie.

- Kuso, tyle wysiłku i wszystko na nic? - spytał, pochylając się nad stołem w naszym biurze.

- Niezupełnie. Mamy przecież jeszcze trop prowadzący do rodziny mojej matki.

- Ale nie możemy mieć pewności, że jest rzetelny – wątpił – Zwłaszcza, że ten cwany adwokacik wiódł sobie całkiem wygodne życie, ale i tak było mu mało... W ogóle, to co cię podkusiło, aby dawać temu pasożytowi pieniądze?

- Jakbym tego nie obiecała, to nic by nam nie powiedział – broniłam się – Ale czy to ma jakieś znaczenie? On nie żyje, więc uważam, że nie ma problemu.

- Chyba masz rację – przeczesał włosy dłonią i westchnął.

Poprawiłam się na krześle, a Shizune zauważył, że coś mnie męczyło. Już chciał o to spytać, gdy go wyprzedziłam:

- Jak oni się czują?

Spojrzał na mnie ze współczuciem.

Podczas gdy ja walczyłam z Robertem i Markosem, on był w garażu i ratował chłopaków. Odurzono ich, a następnie uwięziono w szczelnie zamkniętym pomieszczeniu z uruchomionym samochodem. Gdyby Japończyk nie dotarł do nich w samą porę, obaj by się udusili.

Na tę chwilę przebywali pod opieką lekarzy, którzy obawiali się, że niedotlenienie mogło na nich znacząco wpłynąć.

- Nie jest źle – uspokoił mnie – To silnie chłopaki, przecież wiesz.

Uśmiechnął się do mnie pocieszająco, a ja odpowiedziałam tym samym.

- Mam nadzieję, że wyzdrowieją. Potrzebujemy ich w terenie.

W pewnym sensie skłamałam – to nie był najważniejszy powód mojej troski.

Autentycznie się o nich martwiłam. Czułam się też winna, że znaleźli się w niebezpieczeństwie. Wiedziałam, że taka była ich wola i nie mogłam im zabronić walki – potrzebowałam ich, ale to i tak nie uspokajało mojego sumienia.

Do gabinetu wpadł jakiś agent, przekazując nam ważną wiadomość:

- Zaczęło się.

- Już idziemy – odpowiedziałam i oboje natychmiast poderwaliśmy się z siedzeń.

Wpadliśmy do ciemnego pokoju, którego ściany pokryte były migającymi ekranami telewizorów. Przed nimi ustawiono stoiska z komputerami, przy których zasiadali analitycy. Jedynymi osobami stojącymi byli Wandorowie oraz Renatka.

- Dobrze, że już jesteś – odezwała się na powitanie Stella – Będziesz mogła osobiście sprawdzić, czy twój plan wypali.

Obrazy na ekranach pochodziły z kamer oddziału Nieprzyjaciół oraz tajnej szkoły w Toruniu. W tamtej chwili przypadła mi rola widza, który mógł jedynie kibicować swoim bohaterom.

Nie cierpiałam tej roli, ale nic nie mogłam na to poradzić.

Już w pierwszych sekundach udało mi się rozróżnić kilka grup, o zupełnie innych rolach.

Pierwszą grupą dowodził Kacper i Tori – ich zadaniem było przedostanie się do szkoły od strony kuchni, co umożliwiła im codzienna, poranna dostawa pieczywa do szkoły.

Kilka godzin przed akcją, musieli ją gdzieś przejąć, a następnie załadować do środka jak najwięcej agentów.

Kolejną grupą zajmował się Krzysztof, którego zadaniem było wprowadzić żołnierzy do szkoły od strony hali, gdzie wywołaliby wybuch.