Chapter (4)

978 67 2
                                    

Unicode

                  အခန်း(၄)

' နာလိုက်တာ...'

နာကျင်မှုက Mary ကို သူ့အလိုလို ညည်းတွားစေသည်။ထိုအချိန်တွင် တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမ၏ခေါင်းကို ဂရုတစိုက်ဖြင့် ဖွဖွလေးပုတ်ပေးနေတာကို  ခံစားလိုက်ရသည်။Mary ထိုအထိအတွေ့ကို သဘောကျသောကြောင့်ကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိဘဲ ခေါင်းကို ပုတ်ပေးနေသောလက် ရှိရာ တိုးကပ်သွားမိ၏။

ဝါး... ငါ့ခေါင်းကို အခုလိုပုတ်ပေးတာမျိုးကို အရမ်းသဘောကျတာပဲ...

Mary ၏ရုတ်တရက် လူးလွန့်လာမှုကြောင့် သူတော်တော်အံ့အားသင့်သွားပုံရသည်။ပုတ်ပေးနေသော လက်သည် ခဏတာရပ်တန့်သွားသည်။

ပိုပြီး...ငါ့ခေါင်းကိုပိုပြီးပုတ်ပေးပါ...

Mary ကဆံပင်တွေကို သူ၏လက်နဲ့ပွတ်နေသလို လုပ်မိနေလို့ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ရပ်တန့်သွားသော လက်တစ်စုံသည် သူမ၏ခေါင်းကို တဖန် ခပ်ဖွဖွပုတ်ကာ ညင်သာစွာ ထိတွေ့လာခဲ့သည်။

အရင်က ဒီလိုညင်သာတဲ့ ထိတွေ့မှုမျိုးကို ရဖူးတယ်ထင်တယ်...

" Sohee..."
"အဘွားလား?"

ငါမှတ်မိပြီ!

သူမ ဧည့်ခန်းထဲတွင် တရေးတမော အိပ်နေစဉ် လက်တစ်ဖက်သည် တိတ်တဆိတ်ရောက်လာခဲ့ပြီး သူမ၏ခေါင်းကို ခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးနေခဲ့သည်။
ထိုအထိအတွေ့ကို သတိရသွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် နူးညံ့သော အပြုံးလေးနဲ့ သူမခေါင်းကို ပုတ်ပေးနေသော အဘွားကို တွေ့လိုက်ရသည်။

အဘွားကိုကြည့်ရင်း

အခု
ငါသေသွားပြီး ကောင်းကင်ဘုံကို ရောက်နေတာထင်တယ်...

" အဘွား တောင်းပန်ပါတယ်ကွယ်"

"အဘွား..."

" အဘွား သမီးကို မငိုဖို့ ပြောခဲ့မိတဲ့အတွက် တောင်းပန်တယ်၊
သန်သန်မာမာနဲ့ ကြီးပြင်းလာဖို့ တောင်းဆိုမိခဲ့လို့ တောင်းပန်ပါတယ်ကွယ်"

"..."

"အခုချိန်ကစပြီး သမီး ငိုချင်တဲ့ အချိန်မှာ ငိုချလိုက်ပါ၊ ပျော်ရွှင်စွာပဲ ကြီးပြင်းလာပါတော့"

မြို့စားကြီးရဲ့ဒုက္ခအိုး သမီးဆိုးလေးက တစ်ယောက်ထဲပဲ နေချင်လို့ပါ!!!Where stories live. Discover now