Sefirin Kızı: Zuhur

Prologue

Kurgu bir dünyada hiçliğe adım adım yaklaşıyorum. Aslında gerçekten burda değilim. Hiçbirimiz değiliz. Bedenlerimiz eski dünyada, zihinlerimiz bir yalanın içinde hapis. Ama aklımdaki, kalbimdeki sen o kadar gerçek ki... Sen o kadar gerçeksin ki...

Oysa burda ruhun kayıp senin.

Gözlerinde buzdan tel örgüler...

Ne adını hatırlıyorsun ne de bir zamanlar bir kalbinin olduğunu...

Çok acı çekiyorum.

Sana yabancı olmak canımı acıtıyor.

Çektiğim acı senin kadar, sana duyduğum özlem kadar gerçek.

Seni sevmek benim ilacım oldu her zaman. Ne vakit düşecek gibi olsam, sana olan sevgime tutundum. Seni sevmek bana umuttu, cesaretti. Şimdi burda... burda seni sevmek çok acıtıyor. Buzların erisin diye yanıyorum. Küle dönüşmeme ne kaldı?

Seni arıyorum. Soğuk bakışlarının ardında tanıdığım, tüm benliğimle sevdiğim o ruhu arıyorum. Burda başka birisin sanki. Ben yine de arıyorum seni. Ya bulacağım ya da kaybolacağım seninle.

Seni özledim. Bana Nare deyişini özledim. Adını her telaffuz edişimde içini çekişini, nefesinin titreyişini özledim. Seninle uyumayı, sana uyanmayı, bana beni ne kadar çok sevdiğini bıkmadan usanmadan her gün kulağıma fısıldayışını özledim. Tartıştığımızda bana bir türlü küs kalamayışını özledim mesela. Seni özledim.

Alışık değilim senin beni anlamadığın bir ihtimale. Çünkü bütün olasılıklar eninde sonunda bizim yollarımızı birbirine çıkarırdı değil mi? Öyle derdik hep. Bütün Gediz’ler Nare'lere, bütün Nare'ler de Gediz'lere aşık olmuştur...

Peki şimdi ne olacak? Tam önümde uçsuz bucaksız bir uçurum. Düşecek miyim burdan? Istediğin bu mu? Ölmeyi dilediğimde bana elini uzatıp gözlerinle gel demiştin bir zamanlar. Toprak bile beni istemedi dediğimde iyi ki istemedi demiştin. Umutsuzca boşlukta sallanırken adımı haykırmıştın. Sesin izin vermemişti düşmeme. Peki ya şimdi?

Bu kabusa son verebilecek tek kişi sensin. Beni bu uçurumdan çekip alabilecek tek kişi sensin. Yine tutacak mısın ellerimden?

Bize inanacak mısın?