Sefirin Kızı: Zuhur

Bölüm 4: Imkansız Olan Sensin

Sahne sahilde, deniz ile açılır. Kaldığımız yerdeyiz. Nare Gediz'in gidişinin ardından elinin tersiyle ıslak yanaklarını siler. Hala olanların şokunda. Sadece dalgaların sesi var. Dalgaların sesi eşliğinde,

[Jenerik girer]

[Göksel - Denize Bıraksam]

SANCAR
Hadi gel

Nare'nin koluna dokunmaya yeltenir ama Nare bir elini dur der gibi kaldırınca Sancar elini çeker. Nare'nin eli birkaç saniye havada kalır. Yüzünde biraz önce olanları hala sindirememis oluşunun izleri.

SANCAR
Ağlama nolur. Sen üzül diye yapmadım. Sadece... bak ben Menekşe'ye boşanma davası da açacağım yakında. Özgür olacağım, az kaldı. Biliyom, biliyom şimdi bana kızgınsın. Hakkındır.

Nare Sancar'ı duyuyor ama dinlemiyor tam olarak. Ağır çekimde rüzgarın dağıttığı saçları, denize kayan gözleri, ıslak kirpikleri, yüzündeki hayal kırıklığına karışmış şaşkınlık, kaybolmuşluk hissi. Aklı tamamen biraz önce yaşananlarda.

SANCAR
Düzelteceğim her şeyi, göreceksin. Bana inan. Senden sadece beni beklemeni istiyorum. Biz onca yıl bekledik birbirimizi. Biraz daha, azıcık daha sabretmesi kaldı. Sonra karşına özgür bir adam olarak çıkacağım. Tam burda evlenme teklifi edeceğim sana. Bak, önünde de diz çökeceğim sefirin kızı. Onu da yapacağım senin için.

Nare birden derince bir nefes alır ve şiddetle ağlamaya başlar. Gediz'in ondan vazgeçtiğini anlar çünkü. Dank eder o an. Her ne kadar hiçbir şey hiçbir zaman net olarak söze dökülmemiş olsa da, düşüncelerinde bile inkar etmiş olsa da bütün olasılıkları, kalbindeki acıyı inkar edemez. Saklayamaz. Yine de dener. Bir eliyle ağzını kapatır, hıçkırıklarını bastırmak ister gibi. Sendeler, düşecek gibi olur. Sancar elini uzattığında bir kez daha itiraz etmek için elini kaldırır, durdurur onu. Hafifçe bükülen dizlerini ittirerek güç alır parmakları. Doğrulur. Alnını ovuşturur, gözleri bir şey arıyor gibi sahilde gezinir. Parmakları saçlarının arasından geçer yavaşça. Derin derin nefes verir, sakinleşir. Bakışları Gediz'in hazırladığı sürprize kayar kısa bir süre için. Sonra Sancar'a döner. Hiçbir şey diyemez.

Muğla'ya geldiğinden beri karşısındaki adama karşı yıllar önce küllenmiş olan hislerini canlandırabilirmiş gibi kendini kandırdığını o an anlamışcasına bakar Sancar'a. Muğla'ya geldiğinden beri adım adım içine işleyen, usulca hayatına akan Gediz'in ne kadar derinlere ulaştığını şimdi fark etmiş gibi. Her yeni güne uyanışında ona umut edecek yeni bir sebep bulmayı hep başaran, Nare ne yaşarsa yaşasın orda bir yerlerde yakınlarında olduğunu hep hissettiren, en karanlık anlarda aydınlığı avuçlarına bırakır gibi tek bir gülümsemesi ile güneşi doğdurabilen adam bugün vazgeçmişti ondan. Öyle alışmıştı ki varlığına. Bilmemişti kıymetini. Hep orda bir yerlerde durur sanmıştı belki de. Elini uzatsa dokunabileceği bir yerde, başını çevirse görebileceği bir yerde. Hiç gitmezmiş gibi, gidemezmiş gibi. Nasılsın sorusunu bile esirgediği, gözlerindeki kara bulutları hep yok saydığı adama bencilce bir öfke hisseder. Vazgeçmeye hakkı yokmuş gibi. Oysa çoğu zaman kendisi itmişti onu öteye. Sancar'ı görebilmek için. Kaç defa kulaklarını tıkamıştı sesine. Sanki yanlış yapan kendisiymiş de Sancar tarafından affedilmeye ihtiyacı varmış gibi, yeminini bozup adını anmasını beklerken; ona başından beri dünya üzerindeki tek doğruymuş gibi hissettiren adamı yok saymıştı. Beklediği gerçekleşmişti gerçekleşmesine ama yerini bir boşluğa bırakmıştı içinde. Dokuz sene beklemişti Sancar ona inansın diye. Tanışalı henüz birkaç gün olmuşken inanmıştı Gediz. Sorgusuz sualsiz. Şüphe kırıntısı bile barındırmayan merhamet dolu bakışlarıyla sarmıştı kalbini. Nare başını çevirmişti yine. Başka yöne bakmıştı. Şimdi hangi yöne çevirirse çevirsin başını, yapayalnızdı sanki. Hayatın bir merkezi vardıysa önceden, şimdi yoktu sanki. Yok olmuştu dakikalar önce. Silinip gitmişti dalgaların alıp götürdüğü ayak izleriyle birlikte. Onu terk eden, ondan uzaklaşan ayak izleri... Her adımda daha öteye, daha uzağa... Bitti işte. Bu kadardı. Buraya kadardı.