Sefirin Kızı: Zuhur

"Vivre est un plaisir fugitif"

*Fonda The Kills – Doing It To Death*

21 Haziran 2020, France
At a party.

Neon ışıklar. Müziğe karışan insan sesleri. Sangria ile dolu kırmızı plastik bardakların kapladığı yuvarlak bir masa. Burası bir cam ev. Boydan boya yerden tavana uzanan camın dışındaki havuz ve çevresinde eğlenenlerinin kahkahaları. Kamera dans eden yarı sarhoş insanların arasından hızla geçen Nare'ye odaklanır. Nare üzerinde Naître et mourir sont des expériences extraordinaires. Vivre est un plaisir fugitif yazan siyah bir crop tişört giymekte. (To be born and to die are extraordinary experiences. Living is a fleeting pleasure.) Iki eliyle ittiği bir kapıdan içeri girer. Gürültü kısmen dışarıda kalır. Burası bir tuvalet. Sürekli yanıp sönen, bozuk beyaz ışığın aydınlattığı tuvaletin boyası dökülmüş duvarında büyükçe kırık ve kirli bir tuvalet aynası asılı. Lavabo da tıpkı ayna gibi kırık. Ağladığı için rengarenk makyajı akan Nare aynanın önünde derin derin nefesler alır. Yanaklarında birbirine karışan renkler titreyen ışık altında parlar. Kabarık kıvırcık saçlarının arasına geçirdiği parmakları kafa derisini agresif bir şekilde ovuştururken daha derin ve daha hızlı nefes almaya başlar. Kamera mourir ve fugitif kelimelerini netlerken tişört üzerinde yazılı olan diğer kelimeleri blurler. Nare'nin aynadaki gözleri bayık, her an bayılacakmış gibi görünür. Soğuk soğuk terler. Lavabonun kenarlarına tutunur. Saniyeler sonra yere yığılır. Müzik boğuklaşır.

22 Haziran 2021 / Günümüz

Ambulans. Polis arabaları. Işıklar. Boğuklaşan sesler. Altı yıl önce. Aynı yerde. Ambulans ve polis arabaları. Kalabalık. Dalgalar. Gediz ve ben… O sabah. Deniz feneri. Boynumda taşıdığım yüzüğün parmağımda olduğu sabah. Birbirini tamamlayan çıplak bedenlerimiz. Gözlerime vuran güneş ışığı. Çalan telefon. Dalgalar. Kum. Kurumuş kan. Saç. Kan. Dalgalar. Denize karışan kırmızı. Gediz'in boynuma damlayan gözyaşı. Çınlama. Birbirinden uzaklaşan bedenlerimiz. Ayrılan ellerimiz. Işıklar.

Bir elimi kalbime götürüyorum, kesilen nefesimi geri getirme ümidi ile. Duşünüyorum. Zehra öldü. Intihar olamaz. Biri onu dün gece uçurumdan aşağı attı. Biri Zehra'yı öldürdü. Müge’nin ölüm yıl dönümünde. Doğum günümde.

Fragmented Flashback to 2020 (parçalı sahnelerden oluşan flashback) – Bir ambulans. Polis arabası. Işıklar. Ambulansta kalbi durduğu için elektroşok verilen Nare. Gürültü. Sağlık görevlilerin sesleri. Faites-le maintenant. Allez, allez vite! Tepkisiz. Vite, vite, vite! Bir. Iki. Üç. Aniden gözlerini açar. Gözleri yaşlı. Yüzünde bir gülümseme.

Karakoldayız. Buraya ne ara geldiğimizi bile hatırlamıyorum. Uyuşmuş gibiyim.

“Dün gece birlikteydiniz öyle mi?” diye sorduğunu duyuyorum baş komiserin. Iğneleyici bir tonda konuşuyor.

“Söylediğim gibi.” Gediz'in sesi. Yanımda. Gediz yanımda. Bir parça rahatlıyorum.

“Söylediğin gibi.” Baş komiser aynı iğneleyici tonda konuşmayı sürdürüyor.

Onu hayal meyal hatırlıyorum. Halil ya da Halit olmalıydı adı. Yaşlanmış. Saçlarının büyük çoğunluğunu zamana kurban etmiş. Rengini de beyaza kaptırmış. Artık gözlük kullanıyor ama bakışları aynı. Eskiden Gediz ile beni bir arada gördüğünde başıyla selam verir gülümserdi. Şimdi ise bana antichrist’mışım gibi bakıyor. Gediz'e bakışları ise hayal kırıklığına uğramış bir ebeveyn gibi. Ablanın katilinin yanında yer alan kadınla mı birlikteydin der gibi bakıyor. Onu yargılıyor, yakıştıramıyor. Bunu açıkça söylemesine gerek yok. Her halimem belli beni burda istemediği.

“Gidebilir miyiz artık?” diye soruyorum. Küçük ofiste nefesim daralıyor. Polisler… Ne zaman yardım ettiler ki şimdi etsinler? Geçmişi düşünmemeye çalışıyorum.

“Ilginç değil mi, altı yıl sonra Muğla’ya dönüyorsunuz, döndüğünüz gece biri ölüyor.” Benimle konuşuyor. Sanki Müge'yi ben öldürmüşüm gibi. Zehra'nın ölümünden de ben sorumluymuşum gibi. Lanetliymişim gibi ya da. Nereye gitsem ölüm beni takip ediyormuş gibi. Hicbir şey yapmamış olsam da sadece var olarak suç işliyormuşum gibi.

“Nare’nin bu olayla hiçbir ilgisi yok, bütün gece benimleydi diyorum neyin sorgusu bu?”