Sefirin Kızı: Zuhur

"sevdiğin kadının sevdiği adamım."

23. Bölüm

"sevdiğin kadının sevdiği adamım."

Sahne Nare ve Gediz'in dudaklarında açılır. Fonda Ayten Alpman - Ömrüm Senindir.

Nare'nin deli gibi çarpan kalbinde birden fazla duygu, aynı anda nefes alıp verse de o duygulardan biri şaşkınlık değildir. Çünkü bekliyordu bu öpücüğü. Hatta gözleriyle yalvarmıştı yaşanması için. Bilerek zorlamıştı sınırları. Bir şey yapmasını istemişti. Birbirlerine uzaktan bakmaya bir son versin, onun cesaret edemediğini yapsın istemişti. Bu aşka sahip çıksın istemişti.

Daha ne kadar atabilirdi ki kalbi böyle? Acıyla, hasretle, arzuyla… uzaktan. O kalp atışını yok saymaya çalışmıştı. Onunla savaşmaya çalışmıştı. Onu yok etmeye çalışmıştı ama ne yaparsa yapsın Gediz'i her gördüğünde aynı şiddetle atmasına engel olamamıştı. Geriye teslim olmak kalıyordu bir tek. Nare de bu gece onu yapmıştı.

Uzun zamandır yapmak istediği, yaşanmasını beklediği bir şeyi yaşıyordu şimdi. Bu anın hayalini kurarken kendinden bile saklardı düşüncelerini. İtiraf edemezdi bir türlü. Şimdi o düşüncelere bir ömür eşlik edecek bir hissiyat kazınıyordu tüm hücrelerine. Karnındaki sancı, kalbinden bütün bedenine yayılan sıcaklık, kulaklarındaki uğultu… hepsinin sebebi dudaklarına dokunan mucize… 

Her ne kadar bekliyor olsa da bu öpücüğü, dudaklarında onun dudaklarını hissettiği ilk an o ana dek inandığı, savaştığı ya da arkasında durduğu her ne varsa un ufak olup üzerlerine yağmıştı sanki yağmur damlaları gibi. Sadece kalbimde kalması bile yasak dediği bir aşka teslim olmak… Zapt etmeye çalıştığı o dalgalı deniz damarlarında akan kanı bile esir almıştı. Bu şehir ona diz çökse, dalgalarının altında kalsa neydi ki bu duygunun yanında?

Böyle çabuk, ilk dokunuşta teslim olmak korkutucudur bir yandan. Bu dudakların sahibinin senin üzerinde öyle bir gücü var ki her şeyi unuttun, kokusuyla sarhoş oldun. Gitmene izin vermezse sonsuza kadar öpebilirsin onu. Öyle muhtaçsın dokunuşuna. O yüzden bütün hayatın onun nefesine bağlıymış gibi aralamadın mı dudaklarını, davet etmedin mi onu içeri? Tek bir dokunuşu ile bütün kilitlerin teker teker açılmadı mı? Seni hiçbir yere bırakmaya niyeti yokmuş gibi çeneni kavrayıp daha derin bir tutkuyla öperken dudaklarını, ondan gelecek her şeye razı olduğunu aklen, ruhen ve bedenen söylemedin mi ona? İlla sözcüklere dökülmek zorunda değil bazı şeyler. Tek bir kelime etmeden yaptın bunu sen. Kollarında olmaya itiraz etmeden, dudaklarını kılavuz alıp, izinden gitmedin mi? Korkuların nasıl da dağıldı bir anda hiç var olmamışlar gibi. Nasıl bir büyü ki bu kendine bile güvenmeye korkarken onun aşkına biat ediyorsun? Bırakma, nolur hiç bırakma beni diye yalvarıyorsun ona kafanın içinde. Tuhaf… sanki ondan hiç sevmemiş gibisin şimdi. İlk nefesini onunla almış gibisin. Kalbinin yerini ilk defa onunla hatırlamış gibisin. Kendinden öncesini tek hamlede silebilecek kadar güçlü bir adam mı karşındaki? Yoksa sen mi verdin ona bu gücü? Bırakırsa nasıl nefes alacaksın peki? 

•••

Sancar onu aramaya gelen Yahya'yı görünce dağılır dikkati. Nare ve Gediz arasındaki tartışmanın bir öpücükle son bulduğunu görmeden kardeşi ile düğüne döner. 

•••

Dudakları birbirinden ayrıldığında hemen açamazlar gözlerini. İkisi de nefes nefese… Alnı alnını bulur, dudakları ayrılsa da başka şekillerde birbirlerine dokunmaları lazımmış gibi kopamazlar. Nare Gediz'in nefesini yanaklarında, dudaklarında, çenesinde, boynunda hisseder. Hala sıkı sıkıya ona tutunduğunun farkında bile değil. Tekrar öpüşecekmiş gibi birbirlerinin dudaklarına dönerler sonra. Milimlik bir boşluk aralarında… öylece dururlar. Saniyeler akar. Nare zorlukla açar gözlerini sonunda. Birbirlerine dokunmayı bıraktıklarında Nare dengesini bulmakta zorluk çeker. Başı döner, bedeni nerde olduğunu şaşırır. Ayakları yeni yeni fark eder yere bastığını. Göz göze geldikleri an Nare kaçar gibi uzaklaşır ondan. İkisinin de yüzünde bir gülümseme. Gediz bu anın gerçekten yaşandığının yeni yeni farkına varır sanki.