🍫مهران🍫
نمیخواستم نگاهش کنم و چه برسه جوابی بهش بدم اما به اجبار سری تکون دادم و گفتم:
آره یه بیماری قدیمیه و با دارو و مراقبت میشه کنترلش کرد!
تشکری کرد و با خداحافظی رفت.
خواستم سمت آشپزخونه برم که با صداش متوقف شدم که گفت:
مهران خان...بیا بشین کارت دارم!
با اخم سمتش رفتم و دست به سینه جلوش وایسادم و گفتم:
بفرما...بگو!
پوزخندی زد و گفت:
تو الآن به یه بچه حسودی کردی؟!
بیخیال خواستم سمت در برم که یهو غرید:
پات رو بزار بیرون تا بشم همون سزاری که بودم...
با حرص برگشتم سمتش و گفتم:
تهدیدم نکن...من همین حالاش هم تحت فرمانت نیستم و نبودم...فقط صبوری کردم...
از روی تخت بلند شد و عرق روی پیشونیش نشون میداد هنوز درد توی سرش هست و گفت:
تو آدم نمیشی نه؟!اصلا بلدی با بزرگ ترت درست حرف بزنی؟!گفتی فقط درس بخونم و کاره ای بشم حله و نیازی به ادب و احترام نیست؟!
با بغض حرفی که توی گلوم گیر کرده بود رو به زبون آوردم و لب زدم:
از نظرت اون مهربونی و محبت و گل پسر و جانمی که رایگان تقدیم اون پسر میکردی برای منی که میگی عاشقمی نیست؟!هوم؟!
لبخند محوی روی لباش نشست و با دست اشاره داد و گفت:
بیا جلو...
عین بچه ها لج کرده سرم رو کج کردم و گفتم:
نمیخوام...
آروم خندید و آروم بلند شد و وایساد و خم شد سمتم و دستم رو گرفت و کشوند سمت تخت و نشوندم روش.
با اخمی به رو به روم چشم دوختم که تکخنده ای زد و دست روی مو هام گذاشت و نوازش کرد و گفت:
واقعا تو به این میزان مهربونی راضی هستی؟!یعنی خودت رو فقط جان سزار میبینی؟!
بازم نگاهش نکردم که دم گوشم لب زد:
کسی که دلیل نفس کشیدنه سزار میشه...کسی که دلیل تپش های قلب سزار میشه...کسی که کالبد پیری سزار رو محو کرد...کسی که وقتی بهش نگاه میکنه تازه طعم زندگی رو میچشه...میفهمه که تا حالا اصلا زنده نبوده...
مکثی کرد و لبخندی زد و گفت:
حالا میخوای کدومش باشی...جانش که تنها نشون میده مثه بقیه آدم ها راه میره و یا دلیل زندگیش که نشون میده برای چی میخواد زنده بمونه؟!
حرف هاش زیادی عمیق و پر معنا بود.
میگفت جان کسی بودن و دلیل زندگی کسی بودن خیلی باهم فرق داره.
اینکه جان کسی باشی تنها کافی نیست!
اینکه دلیل زندگی کسی باشی یعنی قراره تا ته دنیا و تا جایی که جا داره همراه باهاش و همراه باهات گام برداره!
