|RADIODUST| Zmiana planów

109-Jesteś moją dziwką.

ANGEL:
Valentino wdrożył mnie w "pracę" u niego.
Oprowadził mnie i zaznajomił z cennikiem.
-Dziś to wszystko?-Spytałem chłodno.
Chciałem wrócić do domu.
Nie wiedziałem czy Al się właśnie nie budzi, a gdyby zobaczył że nie ma mnie obok, mógłby się zdziwić i zmartwić.
-Prawie.-Odparł Valentino i położył mi łapę na pośladku, przysuwając mnie bliżej.
Spojrzałem na niego wściekle.
-Miałem tylko dla Ciebie pracować.
-Miałeś być moją dziwką, tak?-Odgarnął mi z twarzy kosmyk włosów.-Moją, czyli robisz wszystko co chcę.
-Val, proszę Cię... On zaraz się obudzi...-Chciałem się odsunąć, ale Alfons przyciągnął mnie bliżej, ściskając mój tyłek.-Proszę..!-Zawołałem rozpaczliwie.
Mężczyzna przyszpilił mnie do ściany, chwytając za przeguby.
Poczułem że mu stoi. On najwyraźniej lubił takie zabawy, a to że się bałem i próbowałem przeciwstawiać tylko go zachęcało.
Ale co innego miałem zrobić? Byłem przerażony!
-PUŚĆ MNIE!-Szarpałem się.
W pewnym momencie puścił mój nadgarstek, ale tylko po to by ściągnąć ramiączko z mojego barku.
-Nie, proszę...-Posłałem mu błagalne spojrzenie, mokrymi od łez oczami.
-Tym razem pójdzie szybciej niż ostatnio. I może nic Ci nie utnę...-Dodał, by bardziej mnie przerazić.
Zadziałało. Wziąłem szybki wdech i ponownie spróbowałem go odepchnąć.
-Pamiętasz naszą umowę, tak?-Spytał i przybliżył usta do mojego ucha, by wyszeptać:
-Robisz wszystko co Ci każę, inaczej wezmę się za Twojego kochasia...
Moje oczy powiększyły się na wizję tego co mógł zrobić mu Valentino. W najlepszym wypadku, Alastor skończył by głęboko okaleczony. W najgorszym byłby martwy...
Po moich policzkach potoczyły się słone łzy, gdy patrzyłem w pustą przestrzeń, jednak wręcz mogąc zobaczyć zmasakrowane ciało i twarz miłości mojego życia.
Nie mogłem do tego dopuścić...
-Widzę że już nie masz nic przeciwko.-Powiedział Latynos i zaczął całować moją szyję, ale tym razem nie stawiałem już oporu.

Nie potrzebujecie już dziś kawy po tym rozdziale pewnie