Dilemma

Μέρα 7η: 6 Μαρτίου

Ο καφές στο τραπέζι είναι ανέγγιχτος. Στα κύματα ατμού που αναδύονται από την κούπα η Μόνικα βλέπει τις μορφές των αυστηρών γονιών της, να δηλώνουν ρητά και ξεκάθαρα ότι αν δε βρει δουλειά σύντομα, να ξεχάσει για πάντα την γκαρσονιέρα της. Τα πράγματα έχουν στενέψει απελπιστικά . Πρέπει πια να συντηρείται αποκλειστικά μόνη της. Ή θα βρει δουλειά ή θα γυρίσει πίσω στην κωμόπολη που μεγάλωσε.

Η αγωνία που δημιουργείται για όσα πρόκειται να συμβούν στη ζωή της, ενώ όλα γύρω της καταρρέουν, την ωθούν να πιάσει το κινητό της. «Σε σκέφτομαι» πληκτρολογεί. Και όντως τον σκέφτεται. Τα σαρκώδη χείλη του, πόσο απαλά είναι όταν τη φιλάνε. Τα καταπράσινα μάτια του, εκείνο το μεθυστικό πράσινο που σε υπνωτίζει, σε κάνει να το ακολουθείς και να θες να βουτήξεις μέσα του. Τα μυώδη χέρια του, τα μεγάλα μπράτσα, τους καλοσχηματισμένους ώμους. Τις ιστορίες που κρύβουν τα τατουάζ του, μπλεγμένα όλα μεταξύ τους σε δύο μανίκια. Τον δράκο που καβαλάει τον ήλιο, τη λέξη «Faith», το τριαντάφυλλο με τα αγκάθια που ματώνουν.

«Θεέ μου, τι δε θα έδινα για να είσαι εδώ, έστω για λίγο» σκέφτεται η Μόνικα. Να μπορούσε να τον ακουμπήσει, να τον γδύσει σιγά σιγά και να απολαμβάνει τη θέα του γυμνού του κορμιού. Να αφεθεί σαν τραπουλοχάρτο στις σκληρές του παλάμες, να γίνει ελαφριά, πρόθυμη να την παίξει στην παρτίδα του και ας χάσουν και οι δυο. Το εικονίδιο «Αποστολή» βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δάχτυλό της. Είναι έτοιμη να το πατήσει, αφήνοντας στην άκρη τον πληγωμένο εγωισμό της, την καταδίκη της σχέσης τους με το «τελειώσαμε» που εκείνος της είπε.

Και ενώ ο αντίχειράς της είναι έτοιμος να το πατήσει, βλέπει μπροστά της το μικρό του παιδί. Εκείνο είναι αθώο, εκείνο δε φταίει σε τίποτα. Ο αντίχειρας απομακρύνεται. Μετά τον σκέφτεται να είναι αγκαλιά με τη γυναίκα του, τη γυναίκα του που υποτίθεται ότι θα χώριζε. Με εκείνη ήταν πια ερωτευμένος, εκείνη του πήρε τα μυαλά με τον που την είδε να κάθεται στο πάγκακι. Ο αντίχειρας ξαναπλησιάζει.

Κλείνει για λίγο τα μάτια της και αισθάνεται τα μούσια του να γρατζουνάνε τους ώμους της όπως της γλείφει κάθε εκατοστό ανάμεσα στον λαιμό της και την κλείδα. Το μήνυμα δε θα σταλθεί ποτέ.