Dilemma

Μέρα 171η: 17 Αυγούστου

"Μήτσο;"

"Ναι;" ακούει ο Μήτσος τη Ντι να φωνάζει μέσα από το μπάνιο.

"Μήτσο, έλα εδώ τώρα" εξακολουθεί να ωρύεται η Ντι και όταν ο Μήτσος ανοίγει την πόρτα τη βλέπει σε κατάσταση αμόκ, κατάκοκκινη και εκνευρισμένη.

"Καιρό είχα να σε δω έτσι, γλυκούλα" της λέει και της κάνει μια άστεια γκριμάτσα.

"Τι είναι αυτά;" τον ρωτάει και κουνάει τα μπουκαλάκια με τα χάπια του πάνω κάτω.

"Τι να είναι; Δε βλέπεις; Τα χάπια μου... καλά άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις απ' το να σκαλίζεις τα ράφια μου; Νόμισα ότι είχαμε ξεκαθαρίσει ότι η δεξιά πλευρά του καθρέφτη ήταν δική μου".

"Για κακή σου τύχη, η δεξιά πλευρά του καθρέφτη φιλοξένησε χτες κατά λάθος τη βούρτσα μου. Βέβαια είχες προνοήσει να βάλεις τις καραμέλες σου μέσα σε πραγματικά μπουκαλάκια αντιβιώσεων, ωστόσο θα έπρεπε να τα κλείνεις καλύτερα. Γιατί μαζί με τη χτένα μου έριξα και εκείνα στον νερόχυτη και στο πάτωμα και η μυρωδιά των υποτιθέμενων χαπιών σου μου έσπασε τη μύτη. Είναι οι αγαπημένες μου καραμέλες, από χιλιόμετρα μπορώ να τις μυρίσω. Μήτσο, τι συμβαίνει; Ποιον κοροϊδεύεις; Τι γίνεται εδώ περά;"

Ο Μήτσος δε γελάει πια. Δεν την περίμενε αυτή τη στιγμή, τη στιγμή της απολογίας. Ήταν όλα τόσο καλα ρυθμισμένα στο μυαλό του. Θα περνούσαν αυτό το υπέροχο ταξίδι, θα ζούσε λίγες μέρες ευτυχίας και την τελευταία μέρα θα άνοιγε το παράθυρο του δωματίου και απλά θα πηδούσε. Έτσι θα τελειώναν όλα. Χωρίς πόνο, χωρίς άλλη φθορά, χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Δε θα χρειάζονταν εξηγήσεις, θεραπείες, προσπάθειες και περιττές ελπίδες. Ο γιατρός ήταν ξεκάθαρος. Από θαύμα ήταν ζωντανός και στα πόδια του. Οι μέρες του ήταν μετρημένες.

"Τι θα γίνει; Θα κοιταζόμαστε έτσι; Περιμένω την αλήθεια" του λέει και τα μάτια της αρχίζουν και βουρκώνουν. Είναι έξαλλη μαζί του, θυμωμένη όσο δεν πάει. Την ξέρει την αλήθεια, την υποψιαζόταν. Δεν είναι καλά ο Μήτσος, ο Μητσάκος της, ο Μητσάρας. Και είναι από εκείνους τους χαζούς που προτιμούν να το περάσουν στα κρυφά, μόνοι τους. Για να μην πληγώσουν κανέναν άλλο. Γι' αυτό την έδιωξε τη Μαργαρίτα. Γι' αυτό το ψέμα στο νοσοκομείο την ημέρα της λήψης των αποτελεσμάτων. Μα πώς μπόρεσε να τον πιστέψει; Πόσο χαζή υπήρξε; Όχι, ήθελε απλά να είναι έτσι όπως της τα είπε. Ήθελε ο Μήτσος να είναι υγιής.

Ο Μήτσος δε μιλάει. Κρατιέται για να μην κλάψει. Η Ντι εξοργισμένη πέφτει πάνω του, πέφτει και τον χτυπάει με τις γροθιές της.

"Μίλα, μίλα, μίλα" του λέει και του δίνει με όλη της τη δύναμη γροθιές στο ήδη αδύναμο στήθος του. Εκείνος βήχει, εκείνη δε σταματά. Τον χτυπάει με μένος, όσο παραμένει βουβός, τόσο πιο δυνατά. "Μίλα, μίλα, μίλα μου. Πες μου, γιατί; Γιατί; Γιατί σε σένα γαμώτο; Γιατί; Εσύ είσαι ο πιο καλός από όλους μας, είσαι ο καλύτερος. Γιατί;" του λέει και τα χέρια της χαλαρώνουν, τον αγκαλιάζουν, τον αγκαλιάζουν σφιχτά, ανεβαίνουν στο πρόσωπό του και το χαϊδεύουν, το χαϊδεύουν μέχρι να αγγίξουν τα χείλη του. Φέρνει το πρόσωπό της κοντά στο δικό του. Γεύεται την αλμύρα απ' τα δάκρυά τους στα χείλη του, τον φιλάει, τον φιλάει κυριολεκτικά σαν να μην υπάρχει το αβέβαιο αύριο που τους ξημερώνει.

ΑΚΟΜΑ 30 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ