Η Ντι κάθεται στον υπολογιστή της και ψάχνει μόνη της ποια πανεπιστήμια του εξωτερικού δέχονται ακόμη αιτήσεις για τα προγράμματα μεταπτυχιακών τους. Ο πατέρας της κατάφερε να τη βάλει στη διαδικασία να σκεφτεί να απομακρυνθεί απ' την εστία του πόνου, να προσπαθήσει να ξεχάσει τις προδοσίες, τους αδύνατους χαρακτήρες, την αδυναμία που διέκρινε και τον δικό της πολλές φορές στο παρελθόν.
Κοιτάζει στο παράθυρο της μπαλκονόπορτας της. Ιδέα της ήταν ή άκουσε νιαούρισμα; Ξαναγυρνάει στην οθόνη του υπολογιστή. Το βέλος του ποντικιού απομακρύνεται απ' τα ανοιχτά παράθυρα και φλερτάρει συνεχώς με το φάκελο "Πορτογαλία" που στέκει μονάχος στην άκρη της επιφάνειας εργασίας μακριά από τα άλλα εικονίδια.
Πατάει το κουμπί και αρχίζει να βλέπει τις φωτογραφίες της με τον Μήτσο. Την παίρνουν ξανά τα κλάματα. Άραγε αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα της ευτυχίας; Να κρατάει μονάχα τόσο λίγο; Μεγεθύνει μια φωτογραφία του Μήτσου και το χαμόγελό του πια καταλαμβάνει όλη την οθόνη.
"Γιατί νιώθω πώς θα ανοίξει η πόρτα και θα μπεις μέσα, γιατί μπορώ να ακούσω ακόμη το γέλιο σου, να μυρίσω τη μυρωδιά σου παντού;"
Ένα φύσημα ανοίγει την μπαλκονόπορτα και ένα γαργαλητό σκαρφαλώνει στην πλάτη της Ντι, σαν κάποιος μόλις να της χάιδεψε την πλάτη.
Το κουδούνι του θυροτηλέφωνου την τινάζει από τη θέση της. Είναι τόσο μπερδεμένη που νομίζει πως θα το σηκώσει και θα ακούσει τον Μήτσο.
"Σε παρακαλώ, άνοιξέ μου. Είναι τεράστια ανάγκη" ακούει τη Μόνικα σχεδόν τρομοκρατημένη να φωνάζει στο ακουστικό. "Τεράστια ανάγκη". Η Ντι αφήνει στην άκρη την πίκρα της και ανοίγει αμέσως. Δεν μπορεί να την αφήσει αβοήθητη, ειδικά όταν ξέρει ότι η ζωή της ακόμη κινδυνεύει. Μπορεί να μην τη θεωρεί ακόμη φίλη της, αυτό δε σημαίνει ότι έπαψε να είναι άνθρωπος όμως.
Η Μόνικα φτάνει στην πόρτα πιο καταβεβλημένη από ποτέ. Κάτι λέει στη Ντι, αλλά η Ντι μέσα στα αναφιλητά δεν μπορεί να καταλάβει τι της λέει. Σηκώνει τα μανίκια της και της δείχνει τις μελανιές της στα μπράτσα της. Η Ντι δεν μπορεί να μην της πιάσει το κεφάλι και να της χαϊδέψει τα μαλλιά. Δεν της έχει πει ακόμη να περάσει μέσα, κάθονται κάτω απ' το προσκέφαλο της πόρτας. Τελικά η Μόνικα ηρεμεί ξαφνικά σαν να έκλεισε αυτόματα κάποιος διακόπτης. Τα λόγια της είναι ευδιάκριτα και καθαρά πια.
"Δες τι μου έκανε ο Κ., αν σου δείξω την πλάτη μου θα τρομάξεις. Με έπιασε και με πέταξε κάτω από τις σκάλες, επειδή αρνήθηκα να κάνουμε σεξ. Ήθελε να με χωρίσει και να με ευχαριστηθεί για τελευταία φορά. Ούτε εγώ ξέρω πως γλίτωσα τον βιασμό. Πρέπει να του κάνω μήνυση..."
Η Ντι τα έχει χαμένα, δεν ξέρει ποιον να πιστέψει.
"Έλα πέρασε μέσα να μου πεις τι έγινε ακριβώς" της λέει και την αφήνει να περάσει μπροστά. Δε θα δει ποτέ το χαιρέκακο χαμόγελο της Μόνικα καθώς μπαίνει στο σαλόνι.
ΑΚΟΜΗ 9 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
BẠN ĐANG ĐỌC
Dilemma
Lãng mạnΔυο άντρες, μια γυναίκα. Δυο γυναίκες, ένας άντρας. Δυο αδέλφια. Φιλίες μετέωρες. Εκείνος ή εκείνος; Εκείνος ή μια φιλία σημαντική; Σεξ ή κάτι περισσότερο; Αδέλφια ή αντίζηλοι; Σχέση ή μήπως μια αγκαλιά στον εαυτό μου; Κάθε μέρα και ένα κεφάλαιο, κ...
