Mέρα 59η: 27 Απριλίου

445 48 7
                                    

Το ακουστικό του τηλεφώνου της Μόνικα έχει πάρει φωτιά. Μαλώνει εδώ και ώρα με τη μητέρα της, αφού πρώτα μάλωσε τηλεφωνικά με τον πατέρα της. Την πιέζουν να τα παρατήσει όλα και να γυρίσει άμεσα πίσω μαζί τους, μιας και μόνο έξοδα έχει να τους προσφέρει η ζωή της στην πόλη. Η σύγκριση με τη μεγαλύτερη αδελφή της που είναι πετυχημένη δικηγόρος, ευτυχισμένη σύζυγος και στοργική μητέρα δύο αξιολάτρευτων παιδιών κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα μεταξύ τους. Εκείνη αγχώνεται, νιώθει θιγμένη, με φωνές προσπαθεί να υπερασπιστεί το δικαίωμα της να μην επιστρέψει και την υποχρέωσή τους να τη στηρίξουν όσο χρειαστεί.

«Δεν υπάρχει περίπτωση, Μόνικα. Τι νομίζεις δηλαδή; Ότι θα ζοριζόμαστε εμείς για να κάνεις εσύ εκεί πέρα την καλή ζωή; Πότε άρχισες να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου; Εμείς δε σε μεγαλώσαμε έτσι».

«Εσείς με μεγαλώσατε έτσι. Με στείλατε να σπουδάσω και ΄τώρα μου λέτε τι; Να γυρίσω πίσω σε μια ζωή μιζέριας. Όχι, θα μείνω εδώ να το παλέψω όσο χρειαστεί».

«Κοίταξε να δεις, εγώ δε λέω να μην το παλέψεις. Αλλά ο πατέρας σου θα κόψει τις χορηγίες και όλα. Να το ξέρεις. Θα μείνεις μόνη σου από εδώ και πέρα. Δε νομίζω ότι θα τα καταφέρεις χωρίς εμάς να σου πληρώνουμε το νοίκι και τα έξοδά σου. Προς το παρόν, μόνο τρως, Μόνικα. Τρως και δεν προσφέρεις τίποτα πίσω».

«Με λες άχρηστη; Αυτό μου λες; Ότι δεν έμοιασα στην αγαπημένη σας κόρη και απλά σας δυσκολεύω τη ζωή; Θα μπορούσα να παντρευτώ αύριο όποιον θέλω και να μη χρειάζομαι κανέναν σας. Αυτό θέλετε; Να με χάσετε μια για πάντα;»

«Μόνικα, κορίτσι μου, δεν πρόκειται ποτέ να συνεννοηθούμε εμείς οι δύο. Έχουμε σκοπό να σε επισκεφτούμε σύντομα, να συζητήσουμε από κοντά».

«Να συζητήσουμε τι από κοντά; Δε νομίζω ότι έχουν μείνει και πολλά να πούμε».

«Ανησυχούμε για σένα. Μπορεί να μην είμαστε οι καλύτεροι γονείς, αλλά, Μόνικα, έχεις άλλαξει. Είναι φορές που δε σε αναγνωρίζω πια. Και εγώ προσωπικά έχω ενοχές που δεν είμαι δίπλα σου».

«Ενοχές να έχεις που υποστήριζες με τον τρόπο σου εκείνον τόσο καιρό» λέει αναφερόμενη στον πατέρα της και κλείνει το τηλέφωνο, ξεσπώντας σε λυγμούς. Πιάνει ένα βάζο μπροστά της και το πετάει με δύναμη στον τοίχο.


DilemmaWhere stories live. Discover now