Dilemma

Μέρα 144η: 21 Ιουλίου

 «Τι έχεις μέσα σε αυτό το κουτί;» ρωτά η Μόνικα τον Χ. με χέρια που τρέμουν, κρατώντας ένα μπλε βελούδινο κουτάκι που μόλις της έδωσε. Το σπίτι που έχει ετοιμάσει για να στεγάσουν τον έρωτά τους είναι σχεδόν έτοιμο να κατοικηθεί. Ο Χ. φρόντισε και την τελευταία λεπτομέρεια –για την ακρίβεια οι συνεργάτες του- και τώρα βρίσκονται σε ένα σπίτι που δεν του λείπει ούτε και το μίξερ της κουζίνας.

«Γιατί δεν το ανοίγεις;» της λέει με ένα πονηρό χαμόγελο, μα η Μόνικα κοντεύει να λιποθυμήσει από αγωνία. Άραγε είναι κάποιο ακριβό κόσμημα πάλι; Ή να έχει μέσα κάποια κάρτα που θα της ανακοινώνει πως επιτέλους βγήκε το διαζύγιο του; Δεν μπορεί άλλο να περιμένει. Μπορεί τις τελευταίες μέρες να ένιωσε μπερδεμένη, να νευρίασε πολλές φορές που δεν μπόρεσε να τον δει, μα τώρα που τον έχει εδώ απέναντί της, ξέρει. Ξέρει πως μαζί με αυτόν τον άνθρωπο θα γεράσει και πως τα δικά του παιδιά και μόνο θέλει να έχει.

Το μπλε κουτί ανοίγει και αποκαλύπτεται ένα κλειδί ασφαλείας με ένα πολυτελές μπρελόκ με διαμάντια.

«Είναι το κλειδί του σπιτιού μας, αγάπη μου. Από αύριο μπορείς να φέρεις όλα σου τα πράγματα εδώ» της λέει και η Μόνικα κλαίει χωρίς να μπορεί να το ελέγξει, ενώ εκείνος τρυφερά την πλησιάζει για να της σκουπίσει τα δάκρυα.

«Θα έρθεις και εσύ; Αυτό είναι; Χώρισες; Ξεκινάμε τη νέα μας ζωή;» τον ρωτά χωρίς να μπορεί να πάρει τα μάτια της πάνω από το πανέμορφο μπρελόκ.

«Δεν είναι τόσο απλά. Ξέρεις πως ήδη έχουμε κάνει μεγάλα βήματα, αλλά μένουν δυο τρία ακόμη. Και σε αυτό το σπίτι, θα έρθω με τον μικρό, δε θα έρθω μόνος μου» της λέει και ξαφνικά ένα μικρό μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι της σκοτεινιάζει την όψη της. Δεν το θέλει το παιδί του μαζί της –ειδικά γνωρίζοντας πόσα ψυχολογικά προβλήματα έχει ο μικρός- αλλά δεν είναι καλή ώρα για να ανοίξει μια τέτοια κουβέντα. Εξάλλου είναι σίγουρη πως κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπικό, συνήθως τα παιδιά μένουν με τις μητέρες τους.

«Όλα θα γίνουν, αγάπη μου. Όλα. Μετανιώνω τόσο πολύ που υπήρξαν στιγμές που πίστεψα πως εμείς οι δυο δε θα τα καταφέρναμε» σκέφτεται και τον αγκαλιάζει σφιχτά πάνω της.

«Θέλω να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας» της λέει όση ώρα της χαϊδεύει την πλάτη και εκείνη σκέφτεται πως ο Χ. κάτι ξέρει για το σχέδιο παρακολούθησης που είχαν στήσει εις βάρος του τους προηγούμενους μήνες. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, τον σπρώχνει ελαφρά για να αποδεσμευτεί από την αγκαλιά του και τον κοιτάζει στα μάτια με τα δικά της που έχουν πια στεγνώσει.

«Ωραία, λοιπόν, θα σου μιλήσω» του λέει και εκείνος την κοιτάζει απορημένος.

«Για ποιο πράγμα; Εγώ ήθελα να σου μιλήσω, αγάπη μου. Τι θες να μου πεις εσύ;» τη ρωτάει έχοντας ανοίξει τα χέρια του λες και κηρύττει το ευαγγέλιο.

«Πες εσύ πρώτος και θα σου πω» του λέει για να κερδίσει λίγο χρόνο ώστε να οργανώσει τη σκέψη της, πώς να του πει τι για να εκθέσει όσο το δυνατόν λιγότερο τους φίλους της και την ίδια.

«Θέλω να φανείς ψύχραιμη. Ένα από τα προηγούμενα βράδια, έγινε κάτι παράλογο. Δεν έχω καμιά ευθύνη, σου το ορκίζομαι. Εκείνη το προκάλεσε. Και στο λέω γιατί σε αγαπάω και δε θέλω τίποτα κρυφό μεταξύ μας. Τίποτα. Έγινε κάτι με μένα και τη γυναίκα μου... πώς να στο πω, δε θέλω να την κατηγορήσω ότι με βίασε, άλλα κάπως έτσι έχει το πράγμα» της λέει και η Μόνικα τον κοιτάζει με ορθάνοιχτο στόμα και ένα μπρελόκ να ταλαντεύεται στην άκρη των δαχτύλων της.

ΑΚΟΜΗ 56 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ