Sztuka konwersacji

102

      Pogoda była idealna. Słońce chylące się ku zachodowi. Delikatny, ciepły wiatr. Bezchmurne niebo.

      Dziewczyna wyciągnęła ręce przed siebie, leżąc na brzuchu. Sucha trawa drażniła jej uda w przyjemny sposób. Między palcami przekładała wiotkie łodyżki stokrotek, plotąc z nich wianek.

      Chłopak siedział tuż obok niej. Jego dłonie, którymi podpierał się o ziemię za swoimi plecami, dotykały delikatnie dziewczęce biodro. Nieznacznie. Oczy miał zamknięte, a twarz zwróconą w stronę ostatnich promieni słonecznych tego spokojnego dnia.

      — Kocham cię.

      Wciąż plotła. Tak długo trwali w tej komfortowej ciszy, że wydawało jej się, iż to tylko głośniejszy podmuch wiatru ją zakłócił.

      Draco otworzył oczy. Oczekiwał jakiejś reakcji. Odwrócił głowę, by spojrzeć na niewzruszoną dziewczynę. Wyprostował się i powtórzył wyraźniej:

      — Kocham cię.

      Dłonie Hermiony zamarły w bezruchu. Przez chwilę zdawało mu się, że nawet oddychania zaprzestała. Upuściła kwiaty na ziemię i obróciła się na plecy. Była taka piękna. Każdy milimetr jej skóry zdawał mu się idealnym.

      — Granger? — Nachylił się nad nią i położył ręce po obu stronach jej głowy. Przyglądał jej się z zaciekawieniem. Wyraz twarzy szatynki błądził między konsternacją a nieśmiałym uśmiechem. Dlatego, dla pewności, powtórzył po raz kolejny: — Kocham cię.

      Widział jak powieka jej drży. Jak na różowe policzki wpływa szkarłat. Nachylił się więc jeszcze bardziej, nosem trącając lekko kącik jej ust. Złożył pocałunek na kości policzkowej. Tak szybko, że ledwie go poczuła. Zrobił to samo na jej policzku i żuchwie, znacząc ścieżkę do ust. Nim jednak udało mu się osiągnąć cel, położyła dłonie na jego ramionach.

      — Gdyby życie było filmem — szepnęła, odgarniając z czułością blond włosy opadające mu na czoło — byłbyś najlepszą częścią.*

*H.E.R., Daniel Caesar "Best Part"

***
nieskromnie przyznam, że tak mi się to podoba o geeeez
narcyz ze mnie haha
a Wam?