Sztuka konwersacji

113

***

      Hermiona siedziała na swoim łóżku otoczona przez grube księgi i dopiero co zapisane pergaminy. Włosy, mimo że związane nad karkiem, pozostawały w nieładzie. Wiele kosmyków wciąż opadało na jej twarz. Zmrużyła oczy, broniąc się przed promieniami słońca wpadającymi do pokoju i zmarszczyła nos, przeglądając swoje notatki. Oparła głowę na ręce, nie odrywając wzroku od pochyłego, niedbałego pisma. Nie zauważyła nawet, gdy w drzwiach pojawił się jej współlokator, tak bardzo pochłonięta była nauką.

      Chłopak oparł się o framugę, przyglądając się jasnym piegom na odsłoniętych ramionach szatynki. Przez myśl przeszło mu, że nie powinien był tu przychodzić. Znowu. Jego serce zdawało się rwać do niej, jednocześnie pękając na drobne kawałki.

      – Hm? – mruknęła, gdy w końcu dostrzegła kątem oka jego rozczochrane – choć był to efekt zamierzony, poprzedzony długim pobytem przed lustrem – blond włosy.

      Po raz kolejny nasunęła mu się myśl, że chciałby być jej ulubionym chłopakiem. Utwierdzał się w tym przekonaniu za każdym razem, gdy na nią patrzył. Chciał czynić jej dzień lepszym. Każdy dzień i każdą noc. Bez wyjątku. Oczy prefekt naczelnej zdawały się mienić niczym bursztyn, gdy ich spojrzenia się spotykały. Zastanawiał się czy myśli o nim tak często jak on o niej. Marzyło mu się być tym, który zaprząta jej głowę tuż przed zaśnięciem. Może wpatrywała się w ciemny sufit, oddychając powoli, wspominając jego uśmiech? Bo gdy tak przygryzała nieświadomie wargę, zapewne czekając aż powie, po co przyszedł, Draco nie mógł się doczekać, by być dla niej tym jedynym. Jedynym i najważniejszym. Gdyby tylko tak się stało, adorowałby ją każdego dnia. Byłby jej największym fanem, a przy odrobinie szczęścia ona odwzajemniałaby jego zaangażowanie.

      Widząc jej uniesioną brew, wzruszył tylko ramionami i posłał jej słaby uśmiech. No bo przecież jej tego wszystkiego nie powie...

***
"Best Friend", Rex Orange County (fragment)
polecam generalnie