Be my safe place // Kim Namjoon [skończone]

Rozdział 46

Kolejny głęboki wdech, kolejny głęboki wydech. Jeszcze raz. I jeszcze raz. Pierwszy raz brała je w momencie, w którym sięgała po telefon, żeby spojrzeć na wiadomości od Namjoona. Prawdę mówiąc, pierwszy raz denerwowała się cały dzień w związku z nimi i unikała zerkania na telefon, a kiedy widziała kolejne powiadomienie, nieco się obawiała. No, przynajmniej pierwszy raz w takim stopniu. Na szczęście miały z Paulą intensywny dzień spędzony w Universal Studios Hollywood, więc szczerze mówiąc, zdarzało jej się zapomnieć, że w ogóle miała telefon. Dzień był tak intensywny, że wciąż dźwięczało jej w uszach i czuła się pobudzona atrakcjami. Prawdopodobnie dość mocno się przebodźcowała podczas tego dnia i z tego wszystkiego nie będzie mogła zasnąć, ale nie żałowała. Godzina w świecie Harry'ego Pottera, przejażdżka wodnym roller-coasterem w krainie Parku Jurajskiego, potem kolejna znów związana ze światem magii, słodki deser zjedzony w naleśnikarni chwilę przed sytym obiadem złożonym z grillowanej kanapki, frytek i kubka zupy pomidorowej w towarzystwie Minionków, wizyta w kinie 3D na przygodzie z King Kongiem i parę innych filmowych atrakcji, które wypełniły im ten dzień. Jedzenie czuła w żołądku do teraz i cieszyła się, że na wszystkie przejażdżki zdecydowały się przed tym, jak zjadły. Miała wrażenie, że przez ten jeden dzień przytyła z pięć kilo. A jednak miała wrażenie, że zarówno jej, jak i Pauli, podobny dzień był potrzebny. Miały za sobą co prawda całkiem świetną noc w klubie, ale wtedy były dodatkowo zmęczone. Dzisiejszego dnia trzymały się od alkoholu z daleka i spędzały go na świeżo i lekko – mimo przejedzenia. Jak na prawdziwe wakacje przystało. Jedynym co trzymało je przy świecie rzeczywistym i realiach, w których normalnie żyły, była rozmowa z Zoe oraz z jej rodzicami i babcią.

Podczas takiego dnia łatwo było jej zapomnieć o tym, co mogło ją martwić. Na przykład o tym, że poprzedniej nocy zaczęła w inny sposób patrzeć na Namjoona oraz o tym, że prawdopodobnie powinna coś z tym zrobić, ale nie wiedziała co. Prawdę mówiąc, pod wpływem tego dnia, podczas którego nie zerkała na telefon i nie rozmawiała z nim, zaczęła się zastanawiać, czy to nie był po prostu efekt niesamowicie przyjemnego czasu z nim spędzonego oraz tego, że spotkali się ponownie po kilku miesiącach od pierwszego spotkania i zdążyli się do siebie w międzyczasie tak bardzo zbliżyć. Już raz przecież zastanawiała się, czy przypadkiem się w nim nie zakochiwała, a potem doszła do wniosku, że po prostu odczuwała przywiązanie do niego, jako do bliskiej osoby, a że był mężczyzną, może wyglądało to dla niej odrobinę inaczej. Teraz może było podobnie? Zupełnie nie była pewna swoich uczuć pod tym względem. Szczególnie, że jedynym mężczyzną, którego potrafiła podobnie traktować i przy którym się tak wahała był Namjoon. Ale jeśli dotychczas myślała, że nie potrafiła się otworzyć na nikogo, a nagle zdołała poczuć coś podobnego w stosunku do Namjoona... A może to w ogóle tak nie wyglądało. Może po prostu nadal tak dziwnie reagowała na ich więź i to, że byli sobie po prostu bliscy. Nie dopuszczała do siebie żadnych mężczyzn i nigdy z żadnym się tak głęboko nie przyjaźniła. Może po prostu jej sensory wariowały i próbowały sobie przyporządkować rzeczywistość do tego, co już znała.

Nie mogła jednak w to uwierzyć. Wczorajszej nocy poczuła coś, co nie wiązało się z tym, że byli sobie bliscy jako dusze dwojga podobnych do siebie ludzi i umysłów. Te emocje, które ją przepełniały, nie były takimi emocjami, jakie zwykle czuła, gdy przepełniało ją poczucie tego połączenia, jakie między sobą mieli. To nie było nic tajemniczego ani mistycznego – bo chcąc nie chcąc, trochę tak podchodziła do tej ich więzi. Wszystko, co odczuwała wczorajszej nocy, było bardziej fizyczne. Namacalne, cielesne. Było to przyciąganie, ale innego rodzaju i polegające na tym, że nie przyciągał jej jako osoba, ale jako on, Namjoon, mężczyzna. Postronnej osobie może nie byłaby w stanie tego wytłumaczyć, lecz ona bardzo dobrze widziała różnicę pomiędzy jednym a drugim, z pewnością dlatego, że ta różnica brała się z jej własnego czucia. Posiadała niemalże całkowitą pewność, że nie patrzyła na niego wtedy jak na przyjaciela ani osobę, której ufała i która rozumiała ją niekiedy bez słów. Nie tylko. Gdy przywoływała wspomnienia tych najważniejszych momentów, tego jak przyglądała się jego twarzy i dostrzegała tamte szczegóły, zupełnie tak jakby patrzyła na niego po raz pierwszy, czy tego jak ich dłonie zetknęły się ze sobą i pozostawiło to na jej skórze niewidzialny ślad, który dla niej jednak był równie oczywisty, jak gdyby pozostała jej po nim blizna na ciele albo to jakie emocje w niej wywołało to, że powiedział jej, że była ważnym elementem układanki tamtego dnia... Nie były to emocje, które mogłaby żywić do mężczyzny, który był dla niej jedynie przyjacielem.