သရဲ တကယ်ဖြစ်ရပ်မှန်

196

အင်းသရဲ (စ/ဆုံး)
------ မူရင်းရေးသူ - ဆရာတာတေ

ကိုပန်းဦးဆိုတာ ဘန့်ဘွေးကုန်းကဗျ။တာတေ့ကို လွှတ်ခင်တာ။
တာတေတို့တွေက ညီအစ်ကိုလိုနေတဲ့ သူတွေပေါ့
ဗျာ။ တာတေ့ရည်းစား လှယဉ်သေသွားတော့ ဘန့်ဘွေးကုန်းရွာသားတွေကတာတေ့ကို အားကြီးသနားကြတာဗျ။
လှယဉ်ဆုံးတော့ တာတေ တော်တော်စိတ်ထိခိုက်ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ။ ဘယ်မှကိုမသွားချင်တော့တာ။ သွားချင်စိတ်
လည်း မရှိဘူးဗျ။ အိမ်မှာပဲ ခွေနေတယ်။ အဘတော့ ယာထဲကို
အမြဲလိုက်တယ်။
အဘကလည်း ကျုပ်ကို သနားတော့
အိမ်မှာနေခဲ့လို့ ပြောပါတယ်။
အိမ်မှာထိုင်နေရင် ပိုဆိုးမှာပေါ့ဗျာ။ ဒါကြောင့်အလုပ်ကို ဖိလုပ်ပြီး
ခံသာအောင်နေခဲ့ရတာပေါ့။ တစ်ညတော့ ဝိုင်း
နောက်ဘက်မှာ တာတေ နွားစာစဉ်းနေတုန်း အိမ်ရှေ့
ကခေါ်သံကြားလိုက်ရတယ်။
“တာတေ၊ ဟေ့ တာတေ”
ဒီအသံကို ကျုပ်ကြားဖူးပါတယ်ဆိုပြီး
တွေးနေတာဗျ။
“အမေရေ ဝိုင်းဝက ကျုပ်ကို ခေါ်နေတာ
ဘယ်သူတုံး”
“အေး ငါလည်း အဲဒါ ကြည့်နေတာ၊
ဘယ်သူတုံး မသိဘူး၊ နင် သွားကြည့်
လိုက်စမ်း တာတေ”
ကျုပ် ဝိုင်းဝကို ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်ခဲ့တယ်
ဝိုင်းဝမှာ ရပ်ပြီး ကျုပ်ခေါ်နေတဲ့သူ ထန်း
ပလက်ခမောက်ကလေး ဆောင်းလို့ဗျ။
“ဟာ ကိုပန်းဦးကြီးပါလား၊ လာလေဗျာ၊
ဘယ့်နှယ် ဝိုင်းဝမှာ မတ်တတ်ကြီးရပ်လို့
ဝင်ခဲ့လေဗျာ”
ကျုပ်က ကိုပန်းဦးကို လှမ်းခေါ်တယ်၊
သူ့ကိုတွေ့တော့ ကျုပ်လှယဉ်ကို သတိရမိပြန်ရောပေါ့ဗျာ။ လှယဉ် ရှိတုန်းကကျုပ်နဲ့ လှယဉ်နဲ့ ချိန်းရင် ကိုပန်းဦးကြီးက ချိန်းပေးရတာဗျ။
“လာ ကိုပန်းဦး အိမ်ပေါ်တက်ဗျ”
“ဟာ ပန်းဦး၊ မင်းအဖေ ကိုစံဖူး နေ
ကောင်းရဲ့လားဟေ့”
အဘက ကိုပန်းဦးကို ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး သူ့သူငယ်ချင်း
ဘိုးစံဖူးအကြောင်း မေးတယ်ဗျ။ နောက်ကထွက်လာတဲ့
အမေကလည်း…
“ဟဲ့ ပန်းဦးရယ်၊ နင့်ကို ဘယ်သူမှန်းကို
မသိတာဟေ့၊ မျက်စိတွေကလည်း မ
ကောင်းတော့ပါဘူးဟာ”
“အဘတို့ အရီးတို့ နေကောင်းကြတယ်
မို့လား”
ကိုပန်းဦးကလည်း အဘနဲ့ အမေကို
မာကြောင်း သာကြောင်း မေးတယ်။
ကျုပ်က နဂါးဆေးပေါ့လိပ်ကလေးကို
မီးညှိပြီး ကိုပန်းဦးကို တည်တယ်။
ကိုပန်းဦးက သူဆောင်းလာတဲ့ ခမောက်
ကလေးကို ချွတ်ပြီး စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်ဗျ။ ပြီးတော့ နဂါးဆေးပေါ့
လိပ်ကို နှစ်ဖွာ သုံးဖွာ ဖွာလိုက်ပြီး အားရပါးရ ရှိုက်လိုက်တယ်။
ဘန့်ဘွေးကုန်းကနေ ကုန်းကြောင်းလျှောက်
လာတော့ ကျုပ်တို့ဝိုင်းလည်းရောက်ရော မောနေတော့တာပါဗျာ။
“တာတေ မင်းကို ငါပြောဖို့ လာတာကွ”
“ဗျာ၊ ဘာတုံး ကိုပန်းဦး”
“ငါ့အဘနဲ့ ငါနဲ့ အောက်ပြည်သွားကြမလို့ကွ၊ အဘရဲ့ညီမကို တွေ့ချင်လို့
ပြောတာနဲ့ ငါလိုက်ပို့ရမှာ၊ ငါ့အရီး နေတာက ရွာလေးပဲကွ၊ အင်မတန် သာယာတာ၊ အင်းကြီးလည်းရှိတယ်၊စစ်ပင်အင်းလို့ ခေါ်တယ်၊ ရွာကိုလည်းစစ်ပင်ရွာလို့ ခေါ်တာ။
အတော်ကလေး သာယာတဲ့ရွာကွ၊ မင်းလည်းလှယဉ်ကိစ္စနဲ့ စိတ်ထိခိုက်တာမို့လားစိတ်ပြေလက်ပျောက် လိုက်ခဲ့ပါလားလို့ ငါလာခေါ်တာ၊ အဘကလည်းတာတေပါတော့ ပိုကောင်းတာပေါ့လို့
ပြောနေတယ်ကွ”
“အေး ဟုတ်သားပဲ တာတေရဲ့၊ နင်အစ်ကိုနဲ့ အောက်ပြည်လိုက်လာချည်ပါလား၊ အမေတို့
စရိတ်အလုံအလောက် ပေးလိုက်မှာပေါ့”
စစ်ပင်အင်းရွာ ဆိုတာက စစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်
ပေါက်နေတဲ့အင်းကို အစွဲပြုပြီး ခေါ်တာလား
ဒါမှမဟုတ် စစ်ပင်အင်းရွာကို အစွဲပြုပြီး စစ်
ပင်အင်းလို့ ခေါ်တာလားတော့ တာတေမသိဘူးဗျာ။
အင်းကြီး အကြီးကြီး တစ်ခု
ရှိနေတဲ့ရွာဆိုတာတော့ တာတေ သိတယ်
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်လို့ပဲ ပြောရမှာပဲဗျာ။
တာတေတို့ ရောက်တဲ့မနက်မှာပဲ တစ်ရွာ
လုံး ရုန်းရုန်း ရုန်းရုန်း ဖြစ်နေကြတာလား
ဗျာ။ ဘာဖြစ်လို့တုံးဆိုတော့ …ရွာထဲက
ရွာသားတစ်ယောက် သေလို့တဲ့။ လူသေ
တာပဲ ဆန်းသလားလို့ တာတေ တွေးမိ
တယ်။ ရိုးရိုးသေတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။
သရဲသတ်လို့ သေတာ။
“ဟာ သရဲသတ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လို
သိတာတုံး”
“အခုသေတဲ့ ကိုဆောင်း ဆိုတဲ့လူက
တစ်ရွာလုံးက ခင်တဲ့လူတဲ့ဗျ။ ရန်ငြိုးရန်
ဘက် ရှိတဲ့လူ မဟုတ်ဘူးဆိုပဲ”
“ဟင် ဒါဆိုရင် ဘယ်လိုသေတာတုံး”
“စစ်ပင်အင်းကြီးထဲမှာ ညက ငါးခိုးဖမ်း
တာတဲ့ဗျာ။ ကွန်လေးနဲ့ သွားပစ်တာဆိုပဲ၊
အဲဒါ အင်းစောင့်သရဲက လည်းပင်ကို
လိမ်ချိုးတာတဲ့ဗျို့”
ကိုဆောင်းအလောင်းက လည်ပင်းကြီး
ကျိုးပြီး မျက်နှာက ကျောကုန်းဘက်ကို
ရောက်နေတာဆိုပဲဗျာ။ ဆိုးလှချည်လား
လို့ တာတေ တွေးမိတယ်ဗျ။ ကိုဆောင်း
ရဲ့ အလောင်းဘေးမှာ ကွန်လေးတစ်ခုနဲ့
ငါးထည့်တဲ့ ပလိုင်းကလေးတစ်လုံး တွေ့
တယ်တဲ့ဗျာ။ ဟင်းစားကလေး ဘာလေး
လောက် ကွန်လာပစ်မိတာ ဒီလောက်ပဲ
လုပ်လိုက်ရသလားလို့ ကျုပ်တွေးပြီး
စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတာပေါ့ဗျာ။
တာတေတို့ တည်းတဲ့အိမ်က ဘိုးစံဖူးရဲ့
ညီမအိမ်လေဗျာ။ သူတို့ကတော့ အင်း
မဟုတ်ဘူးဗျ။ လယ်လုပ်စားကြတာ။
ရွာထဲမှာ လယ်လုပ်တဲ့သူက နည်းသား
ကလား။ တော်တော်များများက စစ်
ပင်အင်းကြီးထဲမှာ အခြေခံအင်းသားနဲ့
အင်းကူလီတွေချည်းပဲတဲ့ဗျို့။
အင်းကူလီဆိုတာက အင်းထဲမှာ ငါးဖမ်း၊
ငါးခြောက်ခွဲ၊ ငါးပိလုပ်တဲ့ လုပ်သားတွေ
ပေါ့ဗျာ။ ငါးတွေလည်း ထမ်းရတာပေါ့။
ဘိုးစံဖူးရဲ့ ညီမနာမည်က အရီးမယ်ရွှေ
တဲ့ဗျို့။ ကိုပန်းဦးနဲ့ ကျုပ်ကို တွေ့တာနဲ့
လွှတ်ခင်တာဗျ။ သူတို့မလည်း အောက်
ပြည်အောက်ရွာသာ ရောက်နေတာဗျ။
အညာကိုတော့ လွမ်းနေတဲ့ပုံပဲ။
ကျုပ်တို့ အညာသားတွေကိုတွေ့တော့
အရီးမယ်ရွှေခမျာ ပျော်လိုက်တာလေ။
ကိုပန်းဦးနဲ့ ကျုပ်ကိုလည်း ပန်းဦးနဲ့ တာ
တေ ဆိုပြီး ပါးစပ်က မချတော့ဘူးဗျို့။
အရီးမယ်ရွှေရဲ့ ယောင်္ကျားကြီးကလည်း
လွှတ်သဘောကောင်းတဲ့လူကြီးဗျ။
ညနေစောင်းရင် ကဇော်ကလေးမူးပြီး
အေးအေးဆေးဆေးနေတော့တာဗျ။
နာမည်က ဦးမိုးသီတဲ့။ သျှောင်ထုံး
ကြီးနဲ့ဗျ။ ကိုပန်းဦးနဲ့ ကျုပ်ကိုရော၊
သူ့ယောက်ဖ ဘိုးစံဖူးကိုရော ဂရု
စိုက်လိုက်တာ လိုလေသေးမရှိ
အောင်ပါပဲဗျာ
“တာတေရေ၊ မင်းတို့ရောက်တဲ့နေ့မှာမှ
တိုက်တိုက်ဆိုက်ဆိုက်ကွာ၊ ဒီသရဲက
လူသတ်ရတယ်လို့၊ အင်းသရဲတဲ့၊ ဘာ
အင်းသရဲလဲ၊ မိုးသီးနဲ့ တွေ့လိုက်စမ်း
ချင်တယ်ကွာ၊ အင်းသရဲ နှင်းခဲ ဖြစ်
သွားမယ် ဟင်း”
အရီးမယ်ရွှေရဲ့ယောင်္ကျား ဦးမိုးသီးက
ညနေစောင်းကဇော်ကလေး မူးလာတော့
မူးမူးနဲ့ အင်းသရဲကို ကြိမ်းနေတာဗျ။
“ကိုမိုးသီး တော် ဒီလောက်သတ္တိရှိနေရင်
ဒီည အင်းထဲမှာ ကုန်သွားပစ်ကြည့်ပါလား”
လို့ အရီးမယ်ရွှေက ငေါ့ပြောတယ်ဗျ။
“ဟ မယ်ရွှေရ၊ ငါ ဘယ်တုန်းက အကုသိုလ်
အလုပ်တွေ လုပ်ဖူးလို့တုံး၊ နင် သိပါတယ်
မယ်ရွှေရာ၊ အပိုတွေ ပြောမနေပါနဲ့ ”
ဦးမိုးသီးက ကြောက်တာကို ကြောက်
တယ်လို့မပြောဘဲ ဝေ့ဝိုက်ပြောနေတာဗျ။
သူ့ယောက်ဖဘိုးစံဖူးကလည်း ဦးမိုးသီး
ပြောတာကို အသာကြိတ်ပြီး ရယ်နေ
တာဗျို့။ ဒီတော့ ကိုပန်းဦးက သူ့ဦး
လေးတော် ဦးမိုးသီးကို မေးတယ်ဗျ။
“ဦးလေး ဒီအင်းသရဲဆိုတဲ့ဟာကြီးက
ဦးလေးတို့ရွာမှာ အခုလိုပဲ လူတွေ
သတ်နေကျလားဗျ”
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး တူကြီးရာ၊ တစ်ခါမှ
မသတ်ဖူးပါဘူးကွာ၊ ရေနဲ့ပက်တာတို့
အသံပေးတာတို့ ရေကို ‘ဝုန်း ဝုန်း’
ဝုန်း ဝုန်း’လုပ်တာတို့လောက်ပဲ ရှိတာ
ပါ။ အဲဒီလောက် ခြောက်လိုက်လှန့်လိုက်
တယ်ဆိုရင်ပဲ ငါးခိုးတဲ့သူတွေက ပြေး
ကြတာပါပဲကွာ၊ ဒီတစ်ခါက လည်ပင်း
လိမ်ချိုးပြီး သတ်ပစ်တာကွာ၊ သရဲ
သတ်တာကော ဟုတ်ရဲ့လားကွာ၊
အင်းသူကြီး မွေးထားတဲ့ လူမိုက်တွေ
များ သတ်လိုက်တာလား”
“နို့ ကိုဆောင်းကို တစ်ရွာလုံးက
ခင်ကြတယ်ဆို”
လို့ ကျုပ်က ဝင်ပြီး ထောက်ပြတယ်ဗျ။
“အေးကွ မောင်တာတေရ၊ မင်းက
အင်မတန်အတွေးအခေါ်ကောင်းတဲ့
လူငယ်ပဲ၊ ဟုတ်ပါ့ကွာ၊ အင်းသူကြီး
မွေးထားတဲ့ လူမိုက် ဆိုတာကလည်း
တခြားကမှ မဟုတ်တာ၊ ဒီရွာသားတွေ
ပဲလေ၊ အားလုံး ငဆောင်းနဲ့ ရင်းနှီးတဲ့
ကောင်တွေပါပဲကွာ၊ ဒီကောင်တွေက
တော့ ငဆောင်းကို သတ်မှာမဟုတ်
ပါဘူးကြာ”
“ဒါဆိုရင်တော့ သရဲသတ်တာပဲ ဖြစ်မှာ
ပေါ့ ဦးလေးမိုးသီးရဲ့”
ကိုပန်းဦးက ဝင်ပြောတော့ ဦးမိုးသီး
တွေပြီးစဉ်းစားနေတယ်ဗျ။ ခဏနေ
တော့မှ…
“ဟုတ်လောက်တယ်ကွ၊ ပန်းဦးနဲ့ တာ
တေရ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးညလောက်က ရွာ
အရှေ့ပိုင်းက စံမြတို့ညီအစ်ကို စစ်ပင်
အင်းမှာ ညဘက်သွားပြီး ငါးခိုးဖမ်းကြ
တယ်တဲ့ကွာ၊ အရပ်ကြီး ဆယ့်ငါးပေ
လောက်ရှိတဲ့ မည်းမည်းအကောင်ကြီး
တစ်ကောင် အင်းရေပြင်ပေါ်မှာ ပြေး
လာတာတွေ့လို့ ဟိုညီအစ်ကို နှစ်
ယောက် စွတ်ပြေးတာ အိမ်ရောက်
တော့ မနည်းကို နှာနှပ်ယူရတာ
ဆိုပဲကြ”
“ဟာ ကိုဆောင်းကို သတ်တာလည်း
အဲဒီကောင်ကြီးပဲ ဖြစ်မှာပေါ့ ဦးလေး
မိုးသီးရဲ့”
ကျုပ်က ဦးမိုးသီးကို ထောက်ပြလိုက်တယ်။
“အေးကွ၊ တာတေပြောတာ ဟုတ်နိုင်တယ်၊
အရပ်အရှည်ကြီးတဲ့ဗျာ၊ရေပေါ်မှာကို
ပြေးနိုင်တာဆိုပဲ”
“အဲဒါ ဦးလေးမိုးသီးတို့ပြောတဲ့ အင်းသရဲ
ဆိုတဲ့ အကောင်ကြီးဖြစ်မှာပေါ့ဗျ”
ကျုပ်ပြောလိုက်ပြီးတဲ့နောက် အားလုံး
ငြိမ်နေကြတယ်။ ပြီးမှ အရီးမယ်ရွှေက
ပြောတယ်။
“ဒီအင်းကြီးထဲမှာ ဘယ်သူမှ ငါးခိုးဝံ့
တော့မှာ မဟုတ်ပါဘူးလေ”
ကျုပ်တို့အားလုံး ငြိမ်ပြီး တွေးနေကြ
တယ်။ အဲဒီညက ကျုပ်တို့သုံးယောက်
ခရီးကလည်း ပန်းလာတော့ အိပ်လိုက်
ကြတာ မနက် နေတော်တော်မြင့်မှကို
နိုးတော့တာဗျ။
“နိုးပြီလားကွ၊ ပန်းဦးတို့ တာတေတို့”
ဦးမိုးသီးရဲ့အသံကို ကျုပ်ကြားလိုက်
တော့တာပဲ။ ကျုပ်တို့အိပ်ခန်းထဲမှာ
နေတောင်ထိုးနေပြီ။ ကိုပန်းဦးနဲ့ ကျုပ်
အိပ်ရာက ကပျာကယာ ထလိုက်ကြ
တယ်။ ကျုပ်တို့အညာမှာ အညာနွား
ရော၊ အညာသားရော ဝေလီဝေလင်း
အိပ်ရာထကြရတာဗျ။
အခုလိုသာ အိပ်နေရင် ကျုပ်အဘက
အားကြီးစိတ်ဆိုးတာ။ ကျုပ်ကို ခြေ
ထောက်နဲ့ကန်ပြီး နှိုးမှာ သေချာတာ
ပေါ့ဗျာ။ ကိုပန်းဦးနဲ့ ကျုပ်နဲ့ မနေ့ည
က ကျန်တဲ့ ကြက်သားဟင်းနဲ့ ထ
မင်းစားကြတယ်။ ထမင်းကြမ်း စား
နေတုန်းမှာ ဘိုးစံဖူးက ပြောတယ်ဗျ။
“မင်းတို့ကို စားရင်းသောက်ရင်းပဲ
ပြောရတော့မှာပဲကွာ၊ ညက ဒီရွာမှာ
လူတစ်ယောက်ထပ်ပြီး သေသွားသတဲ့”
“ဗျာ”
ကိုပန်းဦးရော ကျုပ်ရော အံ့သြ
သွားကြတာပေါ့ဗျာ။
“ဟာ ဟုတ်လား ဘိုးစံဖူး၊ အင်းနဲ့
ပတ်သက်တာလား”
ကျုပ်က ကျုပ်ဗီဇအတိုင်း စပ်စု
ကြည့်တာပေါ့ဗျာ။
“ပတ်သက်ပါပြီလား မောင်တာတေရယ်၊
ညက သေသွားတာ အင်းသူကြီး ဦးလှအေး
ကိုယ်တိုင်ပဲကွ”
“ဗျာ အင်းသူကြီး သေသွားတယ် ဟုတ်
လား ဦးလေးမိုးသီး”
ကိုပန်းဦးကလည်း အံ့သြပြီး မေးတာဗျ။
“ဘယ်လိုတွေများ ဖြစ်တာတုံးဗျာ”
ကျုပ်ကလည်း အံ့သြပြီး မေးတာပေါ့ဗျာ။
“ဒီလိုတဲ့ မောင်တာတေရေ၊ မနေ့က
ညက ငဆောင်းကို လည်လိမ်ချိုးပြီး
သတ်ပစ်လိုက်တာ အင်းသူကြီးမွေး
ထားတဲ့ အင်းစောင့်သရဲတဲ့ဟေ့၊ အင်း
သူကြီးက မွေးထားတဲ့ အင်းစောင့်ကို
တော်တော်စိတ်ဆိုးသတဲ့၊ သူမွေးတုန်း
က ငါးခိုးတဲ့လူတွေကို ကြောက်အောင်
လန့်အောင်လောက်ပဲ လုပ်ခိုင်းတာ
ဆိုပဲ။ အခုလို သတ်ပစ်တော့ အင်း
သူကြီး ဦးလှအေးက စိတ်ဆိုးပြီး
မနေ့က ညက သူမွေးထားတဲ့ အ
စောင့်သရဲကိုခေါ်ပြီး ဆူပူကြိမ်းမောင်း
သတဲ့ဗျာ။ ဒါပေမဲ့ အစောင့်သရဲက
လုံးဝအရိုင်းစိတ်ဝင်ပြီး အင်းသူကြီး
ကိုပါ လည်ပင်းလိမ်ချိုးပြီး သတ်
လိုက်ရောတဲ့ဟေ့”
“ဟာ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေဗျာ၊ အင်းသူကြီးရဲ့
မိသားစု တော်တော်ကို ကြောက်ကြမှာပဲ”
ကိုပန်းဦးက ပြောတော့ အရီးမယ်ရွှေက
“အင်းသူကြီးသေတာ ငဆောင်းသေပုံနဲ့
တစ်ပုံစံတည်းပဲတဲ့ဟေ့၊ မျက်နှာကြီးက
နောက်ကျောဘက်ရောက်နေတာဆိုပဲ၊
လည်ပင်းကို လိမ်ပြီးချိုးလိုက်တာတဲ့”
“အခု သူ့မိသားစုကို ရွာသားတွေ
သွားပြီးစောင့်ရှောက်ကြရမှာပေါ့”
ကျုပ်ကလည်း ကျုပ်ထင်တာကို
မေးလိုက်မိတယ်ဗျ။
“မောင်တာတေရေ ကိုလှအေးရဲ့
မိသားစုကို ဘယ်သူမှ စောင့်ရှောက်ဖို့
မလိုတော့ဘူးကွဲ့”
အရီးမယ်ရွှေ ပြောလိုက်တော့ ကျုပ်
အံ့သြသွားတယ်ဗျာ။ ဘာကိုပြောချင်မှန်း
ကျုပ် တကယ်မသိတာဗျ။
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့တုံးဗျ အရီးရဲ့”
“အဲဒီအင်းစောင့်သရဲဆိုတဲ့ လှအေး မွေး
ထားတဲ့ သရဲက လှအေးကို သတ်ပြီးတာ
နဲ့ အင်းထဲမှာ ဆောက်ထားတဲ့ သူတို့အိမ်
ကြီးကို တွန်းပြီးနှဲ့တော့တာတဲ့ဟဲ့၊ အိမ်
ကြီးဆိုတာ သစ်ပင်ယိမ်းသလိုကို ယိမ်း
နေတာတဲ့ဟေ့၊ လှအေးမိသားစုလည်း
လှအေးအလောင်းကြီးကို ဒီအတိုင်းထား
ပြီး ထွက်ပြေးရတာဆိုပဲ”
“ဟာ ဒါဆို ညကတည်းက ရွာထဲရောက်
နေကြတာပေါ့ ဟုတ်လား အရီး”
“အေး ဟုတ်တယ်ဟေ့ ပန်းဦးရေ၊
ဒီရွာအရှေ့ပိုင်းမှာ စစ်ပင်အင်း သူကြီး
လှအေးရဲ့ အိမ်ကြီးရှိတယ်လေ၊နည်း
တဲ့အိမ်ကြီးမဟုတ်ပါဘူးဟယ်၊ ပိုက်
ဆံရှိတော့လည်း ဆောက်နိုင်တာပေါ့
လေ၊ အင်း အခုတော့ စစ်ပင်အင်းသူ
ကြီးခမျာ အိမ်ကြီးကို ထားခဲ့ရပြီပေါ့လေ”
“နေပါဦး အရီးရဲ့၊ အင်းသူကြီးရဲ့ အ
လောင်းကြီးကို အင်းထဲမှာ ခုထိ ဒီ
အတိုင်း ထားတုန်းပဲလား”
ကိုပန်းဦးကလည်း သူသိချင်တာကို
မေးသဗျ။
“ကြံကြံဖန်ဖန် မောင်ပန်ဦးရာ၊ မနက်မိုး
လင်းတာနဲ့ မြို့က ရဲစခန်းကို အကြောင်း
ကြားပြီး ရဲတွေကို ခေါ်ရတာပေါ့ကွာ၊
မနက်ဝေလီဝေလင်းမှာ မြို့က ရဲတွေ
ရောက်လာပြီး အင်းသူကြီးရဲ့တဲကြီးကို
သွားကြတာပေါ့။ ဟိုရောက်တော့
အင်းသူကြီးရဲ့အလောင်းကို သရဲက
စားပစ်ထားတာတဲ့ဟေ့၊ အသားတောင်
သိပ်မကျန်တော့ဘူးဆိုပဲ”
“ဗျာ စားထားတယ် ဟုတ်လား
ဦးလေးမိုးသီး”
“အေး ဟုတ်ပါတယ်ဆိုကွာ
အဲဒီအရိုးစုသာသာရှိတဲ့ အလောင်းကို
ဒီမှာပဲ စစ်ဆေးပြီး သင်္ဂြိုဟ်ခွင့်ပြုခဲ့လို့
ဒီနေ့လယ်မှာ အင်းသူကြီးလှအေးရဲ့
အသုဘကို သင်္ဂြိုဟ်ကြလိမ့်မယ်”
တော်တော်ကို ရိုင်းစိုင်းသွားတဲ့ အင်းသရဲ
ပါလားလို့ ကျုပ်တွေးလိုက်မိတယ်။ အိမ်
ကို ညကလှုပ်တာ သစ်ပင်တစ်ပင်လိုကို
ရမ်းခါနေတာဆိုပဲ။ ဒီတော့လည်း အင်း
သူကြီး မိသားစုက ညတွင်းချင်း ရွာကို
ပြန်ပြေးကြရတော့တာပေါ့ဗျာ။
ဒီသတင်းတွေ ကြားရတော့ ကျုပ်တော်
တော်ကို အံ့သြသွားမိတာဗျ။ဒါပေမဲ့
ကျုပ်က ဒီရွာမှာဧည့်သည်လေဗျာ။ဒီကိစ္စ
တွေကို ကျုပ်က ဘာလုပ်ပေးလို့ ရမှာတုံး။
ဒါပေမဲ့ ကျုပ်အတွေ့အကြုံအရ သိတာ
တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ ဒီအင်းစောင့်သရဲကြီး
ဟာ ဒါလောက်နဲ့ရပ်သွားမှာ မဟုတ်ဘူး
ဆိုတာကိုပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲဗျာ။ ညနေနွားရိုင်း
သွင်းချိန်မှာ အင်းစောင့်ကြီးက ရေပေါ်
မှာ လျှောက်ပြေးနေတာကို ရွာသားတွေ
တွေ့ကြတယ်တဲ့။ ပြီးတော့ ငါးတွေကို
အစိမ်းလိုက် စားနေတာကို တွေ့တဲ့သူ
က တွေ့လို့တဲ့ဗျို့။ အင်းသူကြီးလည်း
သေပြီ။ အင်းသူကြီးမိသားစုလည်း ထွက်
ပြေးကြရပြီ။ ငါးခိုးဖမ်းဖို့ နေနေသာသာ
အင်းပိုင်ရှင်တွေတောင် ထွက်ပြေးနေ
ကွရတာ။