အပိုင်း-၈
မြင့်တက်လာသော နေမင်းကြီးထံမှ နေရောင်ခြည်များသည် ဖန်းမင်တောင် တစ်လျှောက် ဖြာကျနေသည်။ စီးဆင်းနေသည့် စမ်းချောင်းလေးများအပေါ်၊ ကျောက်စိုင် ကျောက်တုံးများ အပေါ်၊တောင်ကြောတစ်လျှောက် အလုပ်ကိုယ်စီ လုပ်ကိုင်နေကြသည့် လူအများအပေါ်မှာလည်း နွေးထွေသော နေရောင်ခြည်လေးက ခြုံလွှမ်းထား၏။
ယွမ်ကျဲနဲ့ အသက် မတိမ်းမယိမ်း အရွယ် မိန်းကလေး တစ်စုသည် တောင်ပေါ်မှာ ထင်များကောက်ရင်း ကိုယ့်အပုံလေးနဲ့ ကိုယ်ပုံကာ စကားပြောဆိုနေကြသည်။ ထို့နောက် ထင်းပုံများကို ကြိုးဖြင့် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် စည်းနှောင်လိုက်ကြ၏။
စည်းထားသော ထင်းစည်းများကို ကျောပေါ်မှာ လွယ်လိုက်ကာ သီချင်းများကို အကျယ်ကြီး သီဆိုကြရင်း အိမ်ကို အသီးသီး ပြန်ကြတော့သည်။
ဤဖန်းမင်းတောင်ပေါ်မှာ နေထိုင်ကြသည့်သူများမှာ အလိုဆန္ဒတွေ၊ မျှော်လင့်ချက်တွေ သိပ်မရှိကြပေ။ သူတို့အတွက် နွေဦးပွဲတော်မှာ အသားဟင်းနဲ့စားကောင်း သောက်ဖွယ်များ စားရတာကပင် တစ်နှစ်တာ ပျော်ရွှင်ဖို့အတွက် လုံလောက်နေခဲ့ပြီ ဖြစ်၏။
ဒါကလည်း သူတို့တွေမှာ ဆန္ဒတွေ အများကြီး မရှိတာကြောင့် ရှိတာလေးနဲ့ပဲ ရောင့်ရဲ ပျော်ရွှင်အောင်နေထိုင်တတ်ကြခြင်းပင်။
ယွမ်ကျဲကလည်း အခုလိုမျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေထိုင်ရတာကို အလွန် ပျော်ရွှင်နေခဲ့၏။ ဒါပေမယ့်သူမရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုလေးက အချိန်သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ပျက်ဆီးသွားတော့သည်။
ယွမ်ကျဲဟာ ထင်းစည်းကို ကျောမှာ လွယ်၍ ယွမ်အိမ်ကို အပြန်မှာ သူမ၏ မိခင် ဆန်းရှောင်ဟိုင်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူမ၏ပျော်ရွှင်နေသည့် စိတ်အခြေအနေလေးဟာ ပျက်ဆီးသွားတော့သည်။
သူမ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူမ၏ မိခင်ဟာသူမကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် အမြဲလုပ်ခဲ့သည်။ သူမအနေနဲ့ ဘယ်လောက် ပျော်ရွှင်နေရပါစေ၊ သူမ အမေဆီမှာ သူမကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် လုပ်နိုင်တဲ့နည်းလမ်းတွေ အများကြီးရှိနေခဲ့၏။
ဒါ့ကြောင့် ယွမ်ကျဲလည်း သူမ အမေကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်သွားဖို့ ပြင်ခဲ့ပေမယ့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်က သူမကို တားဆီးလိုက်သည်။
ဒါ့ကြောင့် ယွမ်ကျဲလည်း ရောက်ရာ နေရာမှာ ရပ်တန့်လိုက်ရ၏။ ဒါပေမယ့် သူမက သူမ အမေဘက်ကို မလှည့်ခဲ့သလို စကားလည်း မပြောခဲ့ပေ။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ယွမ်ကျဲ အနားသို့ အမြန်လျှောက်လာကာ သူအား ပုခုံးမှာ ဆုပ်ကိုင်၍ သူမနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်အောင် လှည့်လိုက်သည်။
သူမဟာ သူမ၏ သားသမီး သုံးယောက်အတွင်း ယွမ်ကျဲကို သဘောမကျဆုံး ဖြစ်၏။ မနေ့ညကလည်း သူမ ခိုင်းတာကို လုပ်မပေးပဲ ကလန်ကဆန်လုပ်လိုက်သေးသည်။ အခုလည်း သူမကို မမြင်ချင် ယောင်ဆောင်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် ဒေါသတွေ ထွက်လာကာ ...
"ဟဲ့၊ နင့် မျက်စိ ကန်းသွားပြီလား။ မအေ တစ်ယောက်လုံးကိုတောင် နင် မမြင်တော့ဘူးလား၊ ဟမ်"
ယွမ်ကျဲကတော့ သူမရဲ့ ခေါင်းကို ငုံ့ထားကာ ဘာမျှပြန်မပြောခဲ့။
ဒါ့ကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်၏ ဒေါသတွေ ပိုထွက်လာကာ ယွမ်ကျဲအား ပါးကို နှစ်ချက်လောက် ရိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာတော့သည်။ ဒါပေမယ့် သူမရဲ့ ဒေါသတွေကို လျော့လိုက်၏။ ထို့နောက် ယွမ်ကျဲ၏ ပါးကို ရိုက်မယ့်အစား သူမ ကျောပေါ်မှာလွယ်ထားသည့် ထင်းစည်းအား လက်လှမ်းလိုက်သည်။
ယွမ်ကျဲကလည်း သူမရဲ့အမေ ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားကာ ဆန်းရှောင်ဟိုင်ရဲ့လက်ကို အမြန်ရှောင်လိုက်၏။
သူမက သူမရဲ့ အမေကို ကြည့်ကာ ...
"ဒါ သမီး ကောက်ထားတဲ့ ထင်းတွေ"
လို့ အော်ပြောလိုက်သည်။
ထိုစကားကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်က မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသော မျက်ဝန်းများဖြင့် ယွမ်ကျဲအား ...
"နင် ကောက်ခဲ့တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ။ မနေ့ညတုန်းက ငါ့ကို ကလန်ကဆန် လုပ်ထားတာကိုတောင် မရှင်းရသေးဘူးနော်။ ဘာလည်း၊ နင့်ကို ငါ မွေးထားလို့ လူဖြစ်တာကို မေ့နေတာလား"
ထို့နောက် ယွမ်ကျဲ၏ ကျောပေါ်မှ ထင်းစည်းကို အမြန် ဆွဲယူလိုက်ကာ သူမ ကျောပေါ် ပြောင်းလွယ်လိုက်သည်။
ယွမ်ကျဲသည် ထင်စည်းကို ပြန်ဆွဲရန် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း ခွန်အားချင်း မမျှ၍ တားဆီနိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ ဒါ့ကြောင့် ယွမ်ကျဲလည်း ဆန်းရှောင်ဟိုင် လွယ်ထားသည့် ထည်းစည်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်းရင်း နီးရဲနေသော မျက်ဝန်းများဖြင့် ပြန်လည် စိုက်ကြည့်နေခဲ့တော့သည်။
သူမက ထင်းစည်းကို ချည်ထားသည့် ကြိုး
အား လုံးဝလွှတ်မပေးခဲ့ပေ။
"ဒါ သမီး သွားကောက်ထားတဲ့ဟာတွေ"
ယွမ်ကျဲက သူမ အမေကို ပြောလိုက်သည်။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ယွမ်ကျဲကို စိတ်မရှည်ဖြစ်လာကာ ယွမ်ကျဲ လက်ထဲမှ ထင်းစည်းကြိုးအား ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး ယွမ်ကျဲကို တွန်းထုတ်လိုက်၏။
ယွမ်ကျဲကိုရတွန်းထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဆန်းရှောင်ဟိုင်က ...
"သေစမ်း၊ ဟဲ့ ကောင်မ၊ နင့် အသိစိတ်ကို ခွေးစားသွားပြီလား။ ငါက နင့်အမေနော်။ နင့်ကို ကိုးလလောက်လွယ်ပြီး မွေးထုတ်ပေးခဲ့ရတဲ့ အမေ ဟဲ့"
ယွမ်ကျဲဟာ တွန်းထုတ်ခံလိုက်ရတာကြောင့် မြေပြင်ပေါ် လဲကျသွားတော့သည်။ သူမ ကောက်လာသည့် ထင်းစည်းကို သူမ အမေက အတွင်း ဆွဲယူသွားကာ မီးဖိုအသစ်အတွင်း သိမ်းဆည်းလိုက်တာကို သူမ ကြည့်နေရ၏။ သူမရဲ့လက်မှာလည်းကြိုးဖြင့် ပွတ်တိုက်မိခြင်းကြောင့် ပေါက်ပြဲ သွေးထွက်နေကာ ရင်ထဲမှာလည်း တဆစ်ဆစ်နဲ့ ခံစားနေရသည်။ သူမ၏ မျက်ဝန်းအတွင်းမှလည်းမျက်ရည်များ စီးကျလာတော့သည်။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်က ထင်းတွေကို သိမ်းဆည်းပြီးသည့်နောက် မီးဖိုချောင်ထဲကနေ ပြန်ထွက်လာကာ ...
"ဒီမယ်၊ နောက်ရက်တွေ ထင်းကောက်ပြီးတဲ့အချိန်တိုင်း ငါ့ရဲ့ မီးဖိုချောင်ထဲကို ထည့်ထားလိုက်နော်။ ငါ ပြောတာကြားလား"
တကယ်တော့ ဆန်းရှောင်ဟိုင်ထံမှာ မီးမွှေးဖို့အတွက် ကောက်ရိုး၊ ပဲရိုးတွေ၊ စပါးခွံတွေ အစရှိသဖြင့် ရှိ၏။ ဒါပေမယ့် ထိုအရာများနဲ့ ထမင်း ဟင်း ချက်ပါက အနံအသက် မမွှေးတော့ပဲ စားရတာလည်း သိပ်မကောင်းပေ။ ဒါ့ကြောင့် ထင်းကောက်ပြီး လာထားဖို့ အော်ဟစ် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
ယွမ်ကျဲဟာ ဘာမှ ပြန်မပြောခဲ့ပဲ မျက်ရည်များကိုသုတ်လျက် ထိုနေရာကနေ ထွက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ ဆန်းရှောင်ဟိုင်က နောက်ကနေ ထပ်ခေါ်လိုက်ပြန်၏။
သူမ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆန်းရှောင်ဟိုင်က မလျှော်ရသေးသည့် အဝတ်များဖြင့် ရပ်နေတာကို သူမ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် ဆန်းရှောင်ဟိုင်ပ အဝတ်ထုတ်ကြီးအား သူမထံ ပစ်ပေးလိုက်ကာ ...
"နင်က ဒါတွေတောင် မလျှော်ရသေးပဲ ဘယ်ကို သွားချင်တာလဲ"
ယွမ်ကျဲလည်း သူမ လက်ထဲက အဝတ်ထုတ်ကို ဆန်းရှောင်ဟိုင်ထံ ပြန်ပစ်ပေးလိုက်သည်။ သူမရဲ့မျက်လုံးထဲမှာလည်း မကျေနပ်ချက်တွေ ပိုပြီး ပြင်းထန်လာတော့၏။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ရုတ်တရက် အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကြောင်အသွားသည်။ ထို့နောက် ယွမ်ကျဲအား လက်ညိုးတစ်ထိုးထိုးဖြင့် ...
"နင်၊ နင် ဒါဘာအချိုးချိုးတာလဲ"
ယွမ်ကျဲလည်း သူမရဲ့မကျေနပ်ချက်တွေကို မမြိုသိပ်နိုင်တော့ပေ။ ဒါ့ကြောင့် ဒေါသတကြီး ပြန်လည် အော်ဟစ်မိလိုက်တော့သည်။
"ဘာလို့ သမီးက လျှော်ပေးရမှာလဲ။ အစ်ကိုနဲ့ မောင်လေးကို လျှော်ခိုင်းပါလား။ သူတို့လည်း တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဘာမှမလုပ်ဘဲနဲ့ကို။ ငါးယောက်မြောက် ဦးလေးတောင်မှ သူ့အဝတ်ကို သူလျှော်သေးတယ်"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း အံတကြိတ်ကြိတ်ဖြင့်
"အဲ့တာ တူမလားဟဲ့၊ ဒီဟာက နင့်အစ်ကိုနဲ့ နင့်မောင်လေးလေ၊ ဒါလေးကိုတောင် လျှော်မပေးချင်ဘူးဆိုတော့ နင် ဘာများ သုံးစားရတော့မှာလဲ။ ဘာလဲ၊ နင်က ငါ့တို့ကို မိသားစု အဖြစ် အသိအမှတ် မပြုချင်တော့တာလား"
ယွမ်ကျဲက သူမရဲ့ အမေကို ဒေါသတကြီးဖြင့် ကြည့်နေရုံက လွဲပြီး စကားပြန်မပြောခဲ့ပေ။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်းက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့်
"ကောင်းပြီလေ။ နင့်ကို ထပ်မေးမယ်။ လျှော်မှာလား၊ မလျှော်ဘူးလား"
ယွမ်ကျဲ သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လျက်
"မလျှော်ဘူး"
လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"ဪ၊ နင့်က ဒီလို အချိုး ချိုးတယ်ပေါ့။ ရတယ်လေ"
ဆန်ရှောင်ဟိုင် ထိုသို့ပြောပြီးတာနဲ့ မီးဖိုအတွင်း ပြန်ဝင်သွားတော့သည်။ သူမ ပြန်ထွက်လာတဲ့အခါ သူမ လက်ထဲမှာ ရဲရဲတောက်နေသည့် သံချောင်းတစ်ချောင်း ပါလာခဲ့၏။ ထိုသံချောင်းဟာ မီးဖိုအတွင်းမှ ပြာမှုန့်များကို ဖယ်ရာမှာ အသုံးပြုသည့် သံချောင်းပင်။
ယခုချိန်မှာ ဆန်းရှောင်ဟိုင်က သံချောင်းကို မီးပြင်းပြင်ထဲ ထည့်ပြီး ယူဆောင်ခဲ့တာ ဖြစ်၍ သံချောင်းရဲ့ထိပ်ပိုင်းဟာ ရဲရဲနီနေ၏။
"နင့်ကို နောက်ဆုံးအကြိမ် မေးမယ်။ လျှော်မှာလား။ မလျှော်ဘူးလား"
ယွမ်ကျဲဟာ ရဲရဲနီနေသည့် သံချောင်းကို မြင်ကတည်းက အလွန် လန့်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုသံချောင်းဖြင့် ရိုက်ခံလိုက်ရပါက သူမ အသားအရေတွေ စုတ်ပျက်သပ်သွားနိုင်ပေသည်။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဟာ သံပူကို ကိုင်ကာ သူမ ရှေ့တိုးလာတာကို မြင်တာနဲ့ ယွမ်ကျဲလည်း အလန့်တကြားလှည့်ပြေးတော့သည်။
မနက်ခင်းတုန်းက ဖိနပ်ငှားဖို့အတွက် အဖွား ကျောင်းတို့ အိမ်ဘက်သွားတော့မယ်လို့ ပြောသွားသည့် အဖွား လျူရှင်းဟွာ၏ စကားကို ပြန်ကြားယောင်လာကာ အဖွား ကျောင်းတို့ အိမ်ဘက်သို့ဦးတည် ထွက်ပြေးတော့သည်။ ထွက်ပြေးနေစဉ်သူမ ပါးစပ်မှာ အသံ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ဖြင့် အကူအညီတောင်းနေခဲ့၏။
"ကယ်ကြပါဦး"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ဒေါသတွေ အပြင်းအထန် ထွက်နေကာ သံချောင်းပူပူကို ကိုင်လျက် ယွမ်ကျဲရဲ့နောက်ကနေ လိုက်လာတော့သည်။
"ဟမ့်၊ နင့်ကို ဒီနေ့ ဘယ်သူမှ မကယ်နိုင်တော့ဘူး၊နင့်လို အသိတရားမဲ့တဲ့ ကလေးမျိုးကို မှတ်လောက် သားလောက်အောင် အပြစ်ပေးမှ ဖြစ်တော့မယ်"
..................
လျူရှင်းဟွာက အဖွား ကျောင်းတို့ အိမ်ကို ဖိနပ် အချို့ ငှားရန် သွားသာ့်အခါ အဖွား ကျောင်း အိမ်မှာ အခြား အသိမိတ်ဆွေတွေပါ ရောက်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဒါ့ကြောင့် သူတို့နဲ့ စကားကောင်းနေကာ အိမ်ကို တော်တော်နဲ့ မပြန်ဖြစ်ခဲ့ပေ။
အဖွားကျောင်းက အဖွား လျူရှင်းဟွားအား မေးမြန်းလိုက်၏။
"နင့်ရဲ့ဒုတိယ ချွေးမက အိမ်ခွဲဖို့အတွက် ဇာတ်လမ်းရိုက်ခဲ့တယ်ဆို၊ အဲ့တာ တကယ်ကြီးလား"
လျူရှင်းဟွားက နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ကာ ...
"အဲ့တာ အမှန်ပဲ၊ သူမက အိမ်ခွဲပေးဖို့အတွက်နဲ့ဟန်ဆောင်ပြီး သူမရဲ့ အမေအိမ်ကို ပြန်သွားတယ်လေ။ အခုတော့ ငါလည်း အိမ်ခွဲပေးလိုက်ရပြီ၊ တစ်ခါတည်း သူ့အမေအိမ်ကနေ ပြုံးပြုံးကြီးပြန်လာတော့တာပဲ"
အဘွား လီက ...
"မင်းနဲ့ အတွင်းရေးမှူး ယွမ်တို့က တကယ် သဘောကောင်းတယ်။ ငါ့ မိသားစုမှာသာ ဒီလို ဖြစ်ကြည့်ပါလား။ တစ်ခါတည်း နှင်ထုတ်ပစ်လိုက်မှာ။ သူတို့တွေက သုခဆို အတူတူ စံစားချင်ပြီး ဒုက္ခဆိုတာနဲ့ ခွဲထွက်သွားချင်တဲ့ မျက်လုံးဖြူ ဝံပုလွေလိုလူစားတွေ"
အဖွား လျူရှင်းဟွာက ...
"ထားပါ၊ သူတို့အကြောင်း မပြောစမ်ပါနဲ့၊ ပြန်တွေးရရင် သူတို့နဲ့ အတူတူ နေတုန်းက နေ့ရက်တိုင်း စိတ်ဆင်းရဲနေရတာ၊ အခုလို ခွဲသွားတော့လည်း အေးတာပါပဲ အေ"
အဘွား လီ က ဆက်မေးလိုက်သည်။
"နင်က သူတို့ကို ဘယ်လိုမျိုး ခွဲပေးလိုက်လဲ ဟမ်"
"သူတို့ကို အိမ်မှာ ရှိသမျှ အကုန် တစ်ဝက် ပေးလိုက်တာ"
ထိုစကားကို ကြားတာနဲ့ စကားဝိုင်း အတွင်းက လူတွေ အကုန် မျက်လုံး ပြူးကုန်ကြ၏။
အဘွား လီက ...
"အိုး ... ဘုရားရေ၊ နင်တို့ ဘာလို့ ဒီလောက် အများကြီး ခွဲပေးလိုက်ရတာလဲ"
အဘွား လျူရှင်းဟွာ လည်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ကာ ...
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့က ငါတို့ မိသားစု ဖြစ်နေသေးတယ်လေ။ ဒါ့ကြောင့် သူတို့လည်း အဆင်ပြေအောင် ခွဲပေးလိုက်ရတာ"
အဖွား ကျောင်းက အံ့အားတကြီးဖြင့် ...
"နင်တို့က တကယ့်ကို အံ့ဖွယ်ပါ ဟယ်"
ရုတ်တရက် အဖွားကျောင်း စကားဆုံးတာနဲ့ အဝေးကနေ အော်သံ တစ်ချက် ထွက်လာခဲ့၏။
"အဖွားရေ"
အဖွားတွေ အကုန်လုံး လှမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါယွမ်ကျဲကို မြင်တွေ့လိုက်ရ၏။ သူမဟာ နောက်ကနေ ကျားလိုက်သကဲ့သို့ အမောတကော ပြေးလွှားနေခဲ့သည်။ လျူရှင်းဟွာကို မြင်လိုက်တာနဲ့ ယွမ်ကျဲဟာ အမြန်ပြေးလာတော့သည်။ အဖွားတွေအကုန်လုံးလည်း ယွမ်ကျဲ နောက်နေ လိုက်လာသည့် သံပူချောင်း ကိုင်ထားသည့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်ကို မြင်တွေ့လိုက်ကြသည်။
အဖွား လီက မျက်ခုံးများ တွန့်ကွေးလျက် ...
"ဒါက ဘာဖြစ်လာတာလဲ"
ယွမ်ကျဲက အဖွား လျူရှင်းဟွာရဲ့ နောက်မှာ ဝင်ပုန်းလျက် အမောတကောဖြင့် ...
"အဖွား၊ သမီး ထင်းကောက်ပြီး ပြန်လာတော့ အမေက သမီးဆီက ထင်းတွေ ယူသွားတယ်၊ ပြီးတော့အဝတ်တွေလည်း လျှော်ရမယ်တဲ့။ မလျှော်ရင် ရိုက်ပစ်မယ်လို့ ပြောတယ်"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း အဖွား ကျောင်း ခြံဝင်းထဲ ဝင်လာ၍ ခါးထောက်လျက် ယွမ်ကျဲ အား လက်ညိုးထိုးကာ ...
"ဟဲ့၊ နင့် အခုချက်ချင်း ငါ့ဆီ လာခဲ့စမ်း"
ယွမ်ကျဲရဲ့ အသံက အနည်းငယ် တိုးနေတာမို့ အဖွား တချို့က နားမလည်ခဲ့ကြပေ။ ဒါ့ကြောင့် လျူရှင်းဟွာထံ မေးမြန်းကြသည်။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
လျူရှင်းဟွာလည်း ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား မကြည့်ဘဲဖြည်းညှင်းစွာ ရှင်းပြလိုက်သည်။
"ရှောင်ကျဲတစ်ယောက်စာ စားစရိတ်လျော့အောင်လို့ အိမ်ခွဲတုန်းက ရှောင်ကျဲကို ငါတို့နဲ့ ထားခဲ့တယ်လေ။ နင်က ရှောင်ကျဲကို မပျိုးထောင်ချင်ပဲနဲ့ အလုပ်ကျတော့ ခိုင်ချင်တယ် ဟုတ်လား။ ဘာလည်း၊ နင်က မြင်းမွေးပြီး မြက်မကျွေးချင်လို့တော့ မရဘူးလေ"
ဒါကိုကြားတာနဲ့ အဖွားအိုတွေ အကုန်လုံး ဆန်းရှောင်ဟိုင်ကို ကြည့်လိုက်ကြကာ သူမတို့၏ မျက်ဝန်းအတွင်း ရွံရှာမှုများ ဖြစ်ပေါ်လာတော့သည်။
အဖွား လီက
"ဆန်းရှောင်ဟိုင်၊ နင်က ရှင်းဟွာလိုမျိုး ယောက္ခမနဲ့တကယ် မတန်ဘူး သိလား"
အဖွား ဟူကလည်း ...
"နင်က တကယ့်ကို မြေခွေးနှလုံးသားနဲ့ မိန်းမပဲ၊ ကိုယ့်သမီးကိုကိုယ် ဘာလိုများ ဒီလိုမျိုး ဆက်ဆံနိုင်ရတာလဲ။ ဒါကို နင့် ယောက်ျားရော သိရဲ့လား။သူ သိသွားရင် နင် သူနဲ့ မျက်နှာချင် ဆိုင်ရဲသေးလား ဆိုတာ ငါ ကြည့်စမ်းချင်တယ်၊ ဟွန့်"
အဖွား ကျောင်းက နှာခေါင်းရှုံ့ရင်း ...
"ငါ့ ဘဝ တစ်လျှောက် နင့်လောက် အရှက်ကင်းမဲ့တဲ့ မိန်းမစားမျိုး တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး၊ သိလား။ နင်က ငါ့ရဲ့ အသိပညာတွေကို တိုးတက်အောင် လုပ်ဆောင်ပေးလိုက်တာပဲ"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဟာ အဖွားတွေရဲ့ အပြစ်တင် စကားကို ကြားလိုက်တာနဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ပါးချခံရသလို ခံစားလိုက်ရပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲလာတော့သည်။ ထို့နောက် သူမက အသက်ပြင်းပြင်း ရှူကာ ...
"ဘာဖြစ်ဖြစ် သူမကို ကျွန်မ မွေးထားတာလေ။ ဒီလို အလုပ်လေးတောင်မှ ခိုင်းခွင့် မရှိတော့ဘူးတဲ့လား"
အဖွားတွေ ဘာမှ ထပ်မပြောခင်မှာပဲ ယွမ်ကျဲက ...
"ကျွန်မကို မွေးပေးပါလို့ အမေ့ကို တောင်းဆိုခဲ့ဖူးလား၊ အမေတို့ဘာသာ သမီးဆန္ဒကို မေးမကြည့်ပဲ သမီးကို မွေးခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား"
လို့ ရုတ်တရက် ဝင်မေးလိုက်သည်။
ထိုမေးခွန်းကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင် သွေးအန်တော့မတတ် ဖြစ်သွားရ၏။ သူမက ယွမ်ကျဲထံ သံချောင်းကို ညွှန်ပြလျက် ...
"နင် နောက်တစ်ခါ ထပ်ပြောရဲရင် ပြောကြည့်လိုက်စမ်းပါ။ ငါ နင့်ကို တစ်ကယ် သတ်ပစ်မယ်"
ယွမ်ကျဲဟာ အဖွား လျူရှင်းဟွာ နောက်မှာ ရပ်နေရင်း ကြောက်ရွံ့စိတ်များ ပျောက်ကွယ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ခုနက ပြောခဲ့သည့် စကားတွေဟာလည်း တကယ်တော့ ယွမ်ရိနဲ့ ညဘက် စကားပြောရင်း ယွမ်ရိထံမှ ကြားခဲ့ရသည်များသာ ဖြစ်သည်။သူမဟာ ထိုစကားများကို တကယ် အကျိုးအကြောင်း သင့်သည်လို့ ထင်၏။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်ရဲ့ ခြိမ်းခြောက် စကားကြောင့် အဖွား လျူရှင်းဟွာက တစ်ချက် ရယ်လိုက်ကာ ...
"ဟွန့်၊ ဘယ်သူ့ကို သတ်မယ်လို့ ခြိမ်းခြောက်နေတာလဲ"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း အဖွား လျူရှင်းဟွာ၏ မျက်ဝန်းများ အတွင်းမှ အမျက်ဒေါသကို ခံစားမိပေသည်။ ဒါ့အပြင် အခြားသော အဖွားများကလည်း ရွံရှာ စက်ဆုပ်ဖွယ် ဝိုင်းကြည့်နေကြတာမို့ ဘာမှ မပြောရဲတော့။
ဒါ့ကြောင့် သူမဟာ ယွမ်ကျဲအား ဒေါသတကြီး စိုက်ကြည့်ပြီး တောက်ခေါက်ကာ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။
သူမဟာ အဖွားကြီးတွေ အပေါ်မှာ ဒေါသတွေ ပုံမချဝံ့သဖြင့် လမ်းဘေးအား တံတွေး ထွေးလိုက်ကာ
"သေသင့်တဲ့ အဖွားကြီး တစ်စု"
လို့ ကျိန်ဆဲလိုက်တော့သည်။
ထို့နောက် လမ်းဆက်လျှောက်ဖို့ ပြင်လိုက်ချိန်မှာပဲ ကျောက်ခဲတစ်လုံးကို မတော်တဆ တက်နင်းမိကာခြေချော်၍ လဲကျသွားတော့သည်။
ကံမကောင်းစွာနဲ့ သူမ လဲကျသည့် အောက်မှာကျောက်ခဲက ခံနေသဖြင့် သူမဟာ နာကျင်မှုကို နှစ်ဆလောက် ခံစားလိုက်ရတော့၏။
လျူရှင်းဟွာက လဲကျသွားသည့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား လှမ်းကြည့်ရင်းနဲ့ ...
"ဒါဟာ မင်းနဲ့ ထိုက်တန်လို့ ရတဲ့ အရာပဲ"
လို့ အော်ပြောလိုက်တော့၏။
