အပိုင်း - ၁၂
အပ်ချုက်သမား အဖိုး ဆောင်းလည်း ခြောက်သွေ့နေသည့် စပျစ်ခွံများကို ကြည့်ကာ အေစက်နေသော လေသံဖြင့် ...
"ဘယ်ကောင်က ငါ့စပျစ်သီးတွေ ခိုးသွားရတာလဲ"
လို့ မေးလိုက်သည်။
သူ့ရဲ့ခြံဝန်းဟာ ကျယ်ဝန်းတဲ့အပြင် စပျစ်ပင်ကလည်း သူအိပ်သည့် အိမ်နဲ့ အနည်းငယ် လှမ်းပါသည်။ ဒါ့ကြောင့် ညဘက် အချိန်အခါမျိုးမှာတစ်ယောက်ယောက်က ခြံတံတိုင်းကို ကျော်ခွလျက် သူ့စပျစ်ပင်မှ စပျစ်သီးများကို ခိုးယူသွားတာ ဖြစ်နိုင်ပေ၏။
သူ့ခြံထဲက စပျစ်ပင်မှာ စပျစ်သီး အများကြီး မရှိပေမယ့် ရေတွက်လို့တော့ မရပေ။ ဒါ့ကြောင့် တစ်ခိုင် နှစ်ခိုင်လောက် ပျောက်နေတာကို သူ သတိမထားမိတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း အဖိုး ဆောင်းကို ကြည့်ကာ
"ဒါဆိုရင် ဦးလေး ခြံထဲက စပျစ်သီးတွေ ပျောက်တာကို မသိသေးဘူးပေါ့"
အဖိုး ဆောင်းလည်း ဒေါသတကြီးဖြင့်
"ငါ သိနေမှတော့ အဲ့ လိပ်မသား ငါ့ လက်ထဲက လွတ်မယ် ထင်နေလား"
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း လည်ချောင်းကို ရှင်းလျက်
"အဟမ်း၊ အတွင်းသတင်းတွေ အရ ဦးလေး ဆောင်း ခြံထဲက စပျစ်သီးတွေကို ခိုယူသွားတဲ့သူက ဖန်းယန် ကျေးရွာက ရွာလူကြီး ယွမ်ကျီကောင်းရဲ့မြေးမ ယွမ်ရိပါ။ ကျွန်တော်တို့ သူမကိုလည်း သွားရောက် မေးမြန်းကြ ... ..."
"နေဦး"
ရွာလူကြီး ဝမ်ရဲ့စကား မဆုံးခင်မှာ အဖိုး ဆောင်းကသူ့ရဲ့လက်ကို မြှောက်ကာ အမြန် ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
ဒါ့ကြောင့် ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း သူ့ရဲ့စကားကို ရပ်ထားလိုက်၏။ အဖိုး ဆောင်က ရွာလူကြီး ဝမ်အားမျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်ကာ
"ငါ့ခြံထဲက စပျစ်သီးတွေကို ခိုးသွားတာက ဘယ်သူလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ပြန်ပြောလိုက်စမ်း"
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှုလိုက်ပြီးအသံ ခပ်ကျယ်ကျယ်ဖြင့်
"ဖန်းယန် ကျေးရွာက ရွာလူကြီး ယွမ်ကျီကောင်းရဲ့မြေမ ယွမ်ရိပါ"
"ပေါက်ကရတွေ"
အဖိုး ဆောင်က ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် ဒေါသတကြီးဖြင့် သူ့ရှေ့က စားပွဲလေးအား ဆောင့်ကန်လိုက်သည်။ ဒါ့ကြောင့် ရွာလူကြီး ဝမ်ရော၊ သူ့နောက်က ရွာသားများပါ လန့်ဖြန့်သွားကြ၏။
ယွမ်ရိလည်း ရွာလူကြီ ဝမ်၏ စကားကြောင့် ဆွံ့အသွားရသည်။ သူမဟာ အစက ဘေးကနေ အသာလေး ထိုင်ကြည်နေခဲ့တာပါ။ နောက်မှ စကားဝိုင်းအတွင်းမှ သူခိုးဟာ သူမ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ထင်မှတ် မထားခဲ့တာကြောင့်ကြက်သေသေသွားတော့၏။
ဒါ့ကြောင့် သူမလည်း ခံတွင်း ရှင်းလိုက်ပြီး
ရွာလူကြီး ဝမ်ကို ကြည့်ကာ ...
"အဟမ်း၊ ဖန်းယန် ကျေးရွာက ရွာလူကြီး ယွမ်ကျီကောင်းရဲ့မြေးမ ယွမ်ရိဆိုတာ ကျွန်မပါ ရှင့်"
လို့ ဝင်ပြောလိုက်ရတော့သည်။
'ဟမ်'
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း ယွမ်ရိအား အံ့အားတကြီး လှည့်ကြည့်ကာ သူ့ရဲ့မျက်လုံးထဲမှာလည်း မေးခွန်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေတော့သည်။
'ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ။ သူခိုးက ဘယ်လိုလုပ် ဦးလေး ဆောင် အိမ်ကို ရောက်နေရတာလဲ။ မဟုတ်မှ ထပ်ပြီးတော့ ခိုးယူဖို့ ကြံစည်နေတာများလား'
အဖိုးဆောင်းကလည်း ဒေါသတကြီးဖြင့်
"သူမက ငါ့ဆီမှာ ပညာလာသင်တဲ့သူကွ။ မနေ့တုန်းက သူမကို ငါက စပျစ်သီး အနည်းငယ်ပေးလိုက်တာလေ။ အဲ့တာကို မဟုတ်က၊ ဟုတ်က ဘယ်သူကများ မင်းကို သတင်းအမှားတွေ လာပြီးတော့ ပေးလိုက်တာတုန်း"
ရွာသူကြီး ဝမ် ဘာမျှ မပြောခင်မှာ ယွမ်ရိက
"အဲ့တာ၊ သမီးရဲ့ ဒုတိယ ဦးလေးရဲ့ ဇနီး ဆန်းရှောင်ဟိုင် မလား"
ဟုတ်မှန်နေ၍ ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။
ယွမ်ရိလည်း ဒေါသတွေ ထွက်လွန်းတာမို့ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကာ စားပွဲကို ထုချလိုက်သည်။ ထိုနောက် သူမရဲ့လွယ်အိတ်ကို ကောက်လွယ်လိုက်ကာ အပြင်ကို ထွက်သွားတော့သည်။
ခြေလှမ်း အနည်းငယ် လှမ်းပြီးတဲ့နောက်မှာ သူမက နောက်ပြန်လှည့်၍ ရွာလူကြီး ဝမ်အား အေးစက်နေသည့် လေသံဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"အမှန်တရားကို တွေ့ချင်ရင် သမီးနဲ့ လိုက်ခဲ့ပါ။ သမီးက တကယ် မခိုးခဲ့တာမို့ ဒီလိုမျိုး စွပ်စွပ်စွဲစွဲ လာလုပ်တာကို သည်းခံနေမှာ မဟုတ်ဘူး"
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း အမှန်တရားကို သိချင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်နဲ့လည်း နောက်တစ်ကြိမ် မျက်နှာချင်း မဆိုင်လိုပေ။ အကယ်၍ သူကသာ ဤပြဿနာအား လေးလေးနက်နက် တွေးတောခဲ့ပါက အခုလိုမျိုး ပြဿနာ ကြီးထွားလာမှာ မဟုတ်။
ယွမ်ရိလည်း ရွာလူကြီး ဝမ်၏ မျက်နှာပေါ်မှ တွေဝေမှု အချို့ကို မြင်လိုက်ရတာကြောင့်
"ရွာလူကြီး ဝမ်၊ အကယ်၍ ဒီနေ့ ကိစ္စကိုတိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး ဖြေရှင်းလိုက်ဆိုရင် ရွာလူကြီးက သမီး စပျစ်သီး ခိုးတဲ့ ကိစ္စကို အဖိုး ယွမ်ရဲ့မျက်နှာကြောင့် ကူညီပြီး ဖုံးကွယ်ထားတယ်လို့ဆန်းရှောင်ဟိုင်က ထင်သွားလိမ့်မယ်နော်။ ပြီးတော့ သူမက ဒီအကြောင်းတွေကို ဖန်းမင်းတောင်တခွင် သတင်းဖြန့်ရင် ရွာသူကြီးပဲ ထိခိုက်မှာ"
သူမ စကားကြောင့် ရွာလူကြီး ဝမ်ရဲ့ မျက်နှာကတင်းမာသွားပြီး
"သူ မလုပ်ရဲပါဘူး"
လို့ ပြန်တုံ့ပြန်လိုက်သည်။
ယွမ်ရိလည်း သူမရဲ့လွယ်အိတ်ကြိုးအား တင်းတင်ဆုပ်ဆုပ်ကိုင်ရင်းဖြင့်
"ဘာလို့ မလုပ်ရဲရမှာလဲ။ အခုကိစ္စလည်း ကြည့်ပါလား။ သမီး စပျစ်သီး ခိုးတာ၊ မခိုးတာထက် သူမက သူမရဲ့ထင်မြင်ချက်သက်သက်ကို သုံးပြီးတော့ ချောက်ချသွားတာလေ။ အဲ့တော့ သူမက သမီး ပြောခဲ့သလို သတင်းတွေ မဖြန့်ဘူး၊ ဖြန့်မယ် ဆိုတာကို ရွာသူကြီး သိမှာတဲ့လား"
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း ယွမ်ရိ စကားကြောင့် တွေးတွေးတောတော ဖြစ်သွားတော့သည်။ထို့နောက် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ
"အတူတူ သွားကြတာပေါ့"
ယွမ်ရိလည်း ရွာလူကြီး ဝမ်ကို ဦးဆောင်လျက် ဖန်းယန် ကျေးရွာရဲ့လယ်ကွင်တွေဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ ဖန်းမင်တောင်ပေါ်မှ ကျေးရွာတွေမှအမှီပြု နေထိုင်ကြသည့် သူတွေအတွက် အလုပ်အကိုင်းက ရှားပါးလွန်းလှ၏။ သူတို့အတွက် တောင်ပေါ်မှာ သတ္တုတူးခြင်း ဖြစ်စေ၊ တိရိစ္ဆာန်များကို မွေးမြူ ထိန်းကျောင်းတာမျိုး ဖြစ်စေ၊လယ်ယာခင်းထဲမှာ အလုပ်လုပ်တာ ဖြစ်စေ၊လုပ်ကိုင် စားသောက်ကြရ၏။
ဒါ့ကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဟာ အခြားသောအမျိုးသမီး တစ်စုနဲ့အတူ ပြောင်းခင်းထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေခဲ့၏။
ပြောင်းရိုတွေက ရှည်လျားလွန်းကာ ပြောင်းပင်တွေကြား လူတွေ ပျောက်နေ၍ ယွမ်ရိလည်း အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ကြိမ်ဖန်များစွာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။
"ဆန်းရှောင်ဟိုင်၊ ဆန်းရှောင်းဟိုင်"
အချိန် ခဏကြာပြီးသည့်နောက် ပြောင်းခင်းကြာမှနေကာဦးထုပ် ဆောင်းလျက် တိုးထွက်လာသည့်ဆန်းရှောင်ဟိုင်ကို သူမ မြင်လိုက်ရ၏။
သူမကလည်း သူတို့ကို မြင်လိုက်ရကာ သူတို့ အနီးကို လှမ်းလားတော့သည်။ အနားကိုရောက်တာနဲ့ သူမ ဆောင်းထားသည့် ဦးထုပ်ကို ချွတ်လျက်
"ဘာကိစ္စလဲ"
လို့ မေးလိုက်၏။
ယွမ်ရိလည်း ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား မီးဝင်းဝင်း တောက်နေသည့် မျက်ဝင်းများဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စက္ကူလုံး တစ်ခုအား သူမ ခြေရင်း ပစ်ချလိုက်သည်။ အောက်ကျသွားတာနဲ့စက္ကူစဟာ ပြေလျော့သွားကာ စပျစ်သီး အစေ့နဲ့အခွံများ ပွစာကြဲသွားတော့သည်။
သူမက ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား
"ဒါကို ဘာလို့ လုပ်ရတာလဲ"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်နဲ့ သူမတို့ရဲ့ ရုတ်ရုတ်သဲသဲအခြေအနေကြောင့် ပြောင်းခင်းထဲမှ အခြားသော အမျိုးသမီးများလည်း အလျှိုအလျှို ထွက်လာကာ စပ်စုကြတော့သည်။
မြေပြင်ပေါ်မှ စပျစ်ခွံများကို မြင်တော့ ဆန်းရှောင်ဟိုင်က
"မင်း တစ်ခုခုကို ခိုးခဲ့ရင် ခိုးတယ်လို့ ဝန်ခံလိုက်တာက ပိုကောင်းတယ်နော်"
လို့ စေတနာပါပါ ဆုံးမနေဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
ယွမ်ရိလည်း သူမကို စိုက်ကြည့်ရင်း
"ခိုးတယ် ဟုတ်လား။ ရှင့်ကို ဘယ်သူ ပြောတာလဲ။ဒါတွေက ရွှေစရဖူ ရွာက အပ်ချုပ်ဆရာ အဖိုးကိုယ်တိုင် ကျွန်မကို ပေးလိုက်တဲ့ဟာတွေ"
ပြောင်းခင်းထဲမှာ အမျိုးသမီးတွေ ပိုပြီး များလာကာ ထင်ရာ မြင်ရာများကို တစ်ယောက် တစ်ပေါက် ပြောကြတော့သည်။
ယွမ်ရိရဲ့စကားကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်က သူ့မရဲ့ပေါင်ကို လက်ဖြင့် ပုတ်ကာ ရယ်မောလိုက်၏။
ထို့နောက် အမျိုးသမီး တစ်စုဘက်ကို လှည့်ကာ
"ဒီမယ်၊ ဟာသတွေ လာမပြောစမ်းပါနဲ့အေ။အပ်ချုပ်တဲ့ အဖိုး ဆောင် ဘယ်လောက် ကပ်စီးကုတ် တွန့်တိုပြီး လက်ပေါက်ကပ်လည်းဆိုတာဖန်းမင်တောင်မှာ နေတဲ့ သူတိုင်း သိတယ်။ ဒီတော့ နင့်ကို စပျစ်သီးတွေ ပေးလိုက်တယ် ဆိုတာကြီးက ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား"
သူမ တပ်ကူ ခေါ်တဲ့ ဗျူဟာက အလုပ် ဖြစ်တယ်လို့ဆိုရပါမည်။ အမျိုးသမီး အများစုက ခေါင်းတခါခါဖြင့်
"မဖြစ်နိုင်ဘူး"
လို့ ပြောကြတော့သည်။
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း လည်ချောင်း ရှင်းလျက် သူတို့စကားဝိုင်းထဲ ဝင်လာတော့သည်။
"ဒီကလေးမက အမှန်အတိုင်း ပြောတာပါကွာ။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ငါ ကိုယ်တိုင်လည်း အခု ဦးလေး ဆောင်းတို့ အိမ်ကနေ စစ်ဆေးပြီးမှ ထွက်လာခဲ့တာ မို့လို့ပါ။ သူမက ဦးလေး ဆောင်းဆီမှာ အပ်ချုပ်သင်နေတာ အမှန်ဖြစ်ပြီး မနေ့ညက စပျစ်သီးတွေလည်း သူမ စားရအောင် ဦးလေး ဆောင်း ခူးပေးလိုက်တဲ့ဟာတွေဆိုတာ ငါ အာမခံပါတယ် ကွာ"
ဒါကိုကြားတော့ ဆန်းရှောင်ဟိုင် အနည်းကယ်မျက်နှာပျက်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သူမက ခေါင်းငုံ့မခံပဲ ...
"ရွာသူကြီး ဝမ်၊ သူမရဲ့အပြစ်ကို ဖုံးကွယ်ပေးစရာ မလိုပါဘူး ရှင်။ ကျွန်မက သူမရဲ့အဒေါ်ပါ ရှင့်။ အခုချိန်သူ့မရဲ့အပြစ်တွေကို ဖုံးကွယ်ပေးတယ်ထား၊နောင်တစ်ချိန် အပြစ်ကြီးလေးတာတွေ ကျူးလွန်လာခဲ့ရင်ရော၊ ရွာသူကြီးအနေနဲ့ အကုန် လိုက်ဖုံးပေးဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ ဒီတော့ သူမကို ကာကွယ်မပေးပါနဲ့တော့"
ဒါကို ကြားတော့ ရွာသူကြီး ဝမ်လည်း ယွမ်ရိအား အံ့အားသင့်စွာဖြင့် ကြည့်မိလိုက်တော့သည်။
'ဒီကလေးမ ခန့်မှန်းထားတဲ့ အတိုင်းပါဘဲလား။ ဒီခွေးမကတော့ ကြမ်းပိုးကို လိပ်ဖြစ်အောင် အတော်ပြောနိုင်တာပဲ။ တော်သေးတာက အခုချိန်မှာထိပ်တိုက်ရှင်းလိုက်လေလို့။ မဟုတ်လို့ကတော့ ငါ့ရဲ့နာမည်လေး ဘာမှ သုံးစားလို့ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး'
ဆန်းရှောင်ဟိုင်ရဲ့စကားကြောင့် အနီးအနားကအမျိုးသမီးများဟာ ရွာသူကြီး ဝမ်အား သံသယမျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်ကြတော့သည်။
ရွာသူကြီး ဝမ်လည်း ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား ကြည့်လျက် ဒေါသထွက်စွာဖြင့်
"ဒီမယ်၊ မင်း ပါးစပ်ထဲရှိတာကို လျှောက်မပြောနဲ့။ရွှေသရဖူ ရွာမှာ တစ်ချက် သွားစုံးစမ်းကြည့်၊ ငါဆိုတဲ့ သူက ဘယ်သူ့အပေါ်မှာမှ မမျှမတ လုပ်ခဲ့တာ မရှိဘူးကွ။ အကုန်လုံးအပေါ်မှာ တရားမျှတစွာပဲ လုပ်ကိုင်ခဲ့တာ။ မင်းရဲ့စကားလုံးတွေက ငါ့အပေါ်အများကြီး ထိခိုက်စေတယ်"
လို့ အော်ပြောလိုက်၏။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်ကလည်း လုံးဝ အကြောမခံပဲ ...
"ကျွန်မကို လာမအော်နဲ့နော်။ ဒီမယ်၊ အပ်ချုပ်တဲ့ အဖိုး ဆောင်း ဘယ်လောက် ကပ်သီးကပ်ဖဲ့နိုင်ကြောင်း ဖန်းမင်းတောင်မှာ နေတဲ့သူ အကုန်သိတယ်။ သူက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူ့ခြံထဲက အသီးတွေ ပေးတယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်မလဲ။ ဟုတ်တယ် မလား"
လို့ ပြောကာ သူမ နောက်မှ အမျိုးသမီးများအား တပ်ကူခေါ်တော့သည်။
ထိုအမျိုးသမီးများထဲက တစ်ယောက်ကလည်း
"ဟုတ်တာပေါ့။ တကယ်လို့ ရှင်းတို့ ပြောတဲ့အတိုင်းသေချာတယ်ဆိုရင် အဖိုး ဆောင်ကို ခေါ်လာခဲ့လေ။သူ ကိုယ်တိုင် ပြောရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့"
ဒါကို ကြားတော့ ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း ဒေါသထွက်နေသော လေသံဖြင့် ...
"အဖိုး ဆောင်က အသက်အရွယ် ရနေပြီ။ သူ့ အနေနဲ့ တောင်ပေါ် လမ်းလို ကြမ်းတဲ့အပြင် အနည်းငယ် ဝေးတဲ့ ခရီးကို ထွက်ချင်မှာ မဟုတ်ဘူး"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်က ထိုစကားကြောင့် လှောင်ပြောင်ရင်း ယွမ်ရိကို လက်ညိုးထိုးကာ ...
"ရှင်က အရေးမပါတာတွေ ပြောနေတာပဲ။ ကျွန်မရှင်းရှင်းလေး ပြောမယ်။ အဖိုး ဆောင်း ကိုယ်တိုင်သက်သေခံပေးတာ မရှိရင် ဒီကောင်မက သူခိုးမပဲ။ ဒီတော့ သူခိုးမကို အပြစ်ပေးမှ ကျွန်မတို့လည်း ကျေနပ်ကြမှာ။ သူမမှာ အပြစ်မရှိဘူးဆိုရင် အဖိုး ဆောင်ကို သွားခေါ်ပြီး သက်သေပြလေ"
ယွမ်ရိလည်း သူမအား လက်ညိုး တထိုးထိုးဖြင့် သူခိုးမချည်း ခေါ်နေသည့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်ကြောင့် ဒေါသတွေ ပိုထွက်လာကာ ...
"ကောင်ပြီလေ။ ရှင် စောင့်နေ၊ ကျွန်မ အဖိုးကို အခုချက်ချင်း သွားခေါ်လာခဲ့မယ်"
လို့ ပြောကာ ထိုနေရာကနေ ထွက်ခွာဖို့ ပြင်လိုက်သည်။
သူမ, မထွက်ခွာခင်မှာ သူမ နောက်ကနေ အဖိုး ဆောင်ရဲ့ အသံ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
"ငါ့ကို လာခေါ်စရာ မလိုတော့ပါဘူး။ ငါ ဒီနေရာမှာ ရောက်နေပြီ"
ယွမ်ရိလည်း နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ပင်ပင်နွမ်းနယ်နေပေမယ့် ဒေါသရိပ် အနည်းငယ် သမ်းနေသည့် အဖိုးအိုကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။လူတွေ အားလုံးလည်း နောက်ကို လှည့်ကြည်လိုက်ကြ၏။
အဖိုး ဆောင်ဟာ သစ်သားတုတ်ကောက် တစ်ချောင်းကို အားပြု၍ တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းလာတော့သည်။
အဖိုး ဆောင်ကို မြင်တော့ အမျိုးသမီး တစ်စုလည်းကျွတ်စီ ကျွတ်စီဖြင့် တွတ်ထိုးကြတော့သည်။
"ဟဲ့၊ ကြည့်စမ်း။ အပ်ချုပ်တတ်တဲ့ အဖိုး ဆောင် ရောက်လာပြီ"
"အိုး၊ သူက တကယ့်ကို ရွှေသရဖူ ရွာက အဖိုး ဆောင်းပဲ"
"ပြောကြတာတော့ အဖိုး ဆောင်က ရွှေသရဖူ ရွာကနေ အပြင်ကို ထွက်လေ့ သိပ်မရှိတဲ့အပြင် လူတွေနဲ့လည်း အဆက်အဆံ သိပ်မလုပ်ဘူးတဲ့။ ဒါဆိုရင် သူက ဒီကို ဘာလို့ ရောက်လာတာလဲ"
"မဟုတ်မှ ရွှေသရဖူ ရွာလူကြီး ဝမ် ပြောတဲ့အတိုင်းယွမ်ရိက သူ့ရဲ့တပည့်မို့လို့များလား"
"မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဟယ်။ ဘာဖြစ်ဖြစ် စပျစ်သီး ခိုတဲ့ကိစ္စက အဖြစ်မှန်ကို ဖော်ထုတ်နိုင်တော့မှာဘဲ"
"အေး၊ ဟုတ်တယ်။ ငါတို့ ဘေးကနေ တိတ်တိတ်လေး ကြည့်နေရအောင်"
ထိုအမျိုးသမီးများရဲ့စကားများကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်ရဲ့ မျက်နှာ အနည်းငယ် ပျက်ယွင်းသွားခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် အဖိုး ဆောင်းက ယွမ်ရိအား စပျစ်သီးခိုးသည့်အတွက် အပြစ်လာပေးခြင်း ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ကိုယ့်စိတ်ထင်ရာ တွေးရင်း စိတ်ချော့လိုက်၏။
ယွမ်ရိကတော့ အဖိုး ဆောင်းကို မြင်တာနဲ့ အခြားသူများကို ဂရုမစိုက်တော့ပေ။ သူမက အဖိုး ဆောင်းအား သွားတွဲပေးလိုက်ရင်း ...
"အဖိုး၊ ဘာလို့ ဒီကို တစ်ယောက်တည်း လာရတာလဲ။ မတော်လို့ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားမှဖြင့်"
အဖိုး ဆောင်းလည်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှူလိုက်ပြီး
"မင်းက ငါ့ဆီကနေ အပ်ချုပ်ပညာ လာသင်တဲ့ ငါ့ တပည့်။ ဒီတော့ မင်းကို ဘယ်သူမှ အနိုင်းမကျင့်စေရဘူး"
ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် လူအုပ်ထဲ ကြည့်လိုက်ကာ
"ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ"
"... ... ... ..."
ကြည့်ရှုနေကြသည့် အမျိုးသမီးတွေနဲ့ ဆန်းရှောင်ဟိုင်တို့ အံ့အားသင့်ကုန်ကြသည်။
'ဘာလဲဟ။ အဖိုး ဆောင်းက ယွမ်ရိကို တကယ်ကြီး အပ်ချုပ်ပညာ သင်ကြားပေးနေတာလား။ ဒီတော့စပျစ်သီးကလည်း ယွမ်ရိ ခိုးတာ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်တော့မှာပေါ့'
ဆန်းရှောင်ဟိုင်ကတော့ ဒေါသတွေ ထွက်နေသည့်အဖိုး ဆောင်ကို ကြည့်ရင်း သူမရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ မိုးပြိုချင်သလို ဖြစ်နေသည်။
'ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဟိုကောင်မလေးက အဖိုး ဆောင်းဆီကနေအပ်ချုပ်ပညာ သင်ကြားနိုင်လိုက်ရတာလဲ။ ဒါကြီးက လုံးဝမှ မဖြစ်နိုင်တာ။ အရှေ့ အရပ်က နေဝန်းကြီး အနောက် အရပ်ကနေ ထွက်မှ ဖြစ်နိုင်မယ့်ဟာကြီးလေ'
အကုန် တိတ်ဆိတ်နေကာ ဘယ်သူမှ အသံမထွက်တာမို့ အဖိုးဆောင်လည်း ဒေါသတကြီး ထပ်မေးလိုက်သည်။
"ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဟာ သူမရဲ့မိတ်ဆွေတွေ ရှေ့မှာအရှက်ကွဲတော့မှာမို့ သူမရဲ့နေကာဦးထုပ်ကြီးကိုကျစ်ကျစ်အောင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိလိုက်၏။ အခုချိန်မှာ သူမ စိတ်ထဲ ပြောင်းခင်းအတွင်း ဝင်ပြေးချင်စိတ်သာ ရှိနေတော့သည်။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်က သူမကိုယ်သူမ ဝန်ခံခြင်း မရှိတာမို့ ယွမ်ရိလည်း သူမအား လက်ညိုး ထိုးပြလိုက်ပြီး
"အဖိုး၊ အဲ့တာ သမီးရဲ့ဒုတိယ ဒေါ်လေး ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဘဲ"
"ဒုတိယ အဒေါ် ဟုတ်လား"
အဖိုးအိုဟာ ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား သေသေချာချာကြည့်ပြီးနောက်
"ထွီ"
တံတွေး ထွေးပြီးနောက် ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား
"ယွမ်ရိက ငါ့ တပည့်ပဲ။ မနေ့က သူမ စားဖို့ ငါ့ခြံကစပျစ်သီး နည်းနည်း ထည့်ပေးလိုက်တယ်လေ။ အဲ့လောက်ဆို ဒီကိစ္စ ရှင်းပြီလား။ မင်း ဘာထပ်ပြောချင်သေးလဲ"
ဆန်းရှောင်ဟိုင် အနေနဲ့ ဘာမျှ ပြန်ပြောနိုင်ခြင်း မရှိချေ။ လူများစွာရဲ့အကြည့်အောက်မှ သူမမျက်နှာ ဖြက်ရိုက်ခံလိုက်ရသလို ခံစားရကာ နီရဲလာ၏။
ထို့နောက် သူမရဲ့ နေကာဦးထုပ်ကို ဆောင်းကာ
"ကျွန်မ အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ်"
လို့ ပြောပြီး ပြောင်းခင်းအတွင်း ဝင်ပြေးဖို့ ပြင်လိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ ရွာလူကြီး ဝမ် ဘေးမှ ရွာသားအချို့က ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား တားဆီးလိုက်ကြသည်။ ပြီးနောက် သူမအား ရွာလူကြီး ဝမ် ရှေ့ကို ပြန်ခေါ်သွားတော့သည်။
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း သူမကို ဖမ်းထားသည့်ရွာသားများ လက်ကနေ လွတ်အောင် ရုန်တော့သည်။
"လွှတ်ကြနော်။ ရှင်တို့ ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ။ ဒီမှာ လူတွေ အများကြီး ရှိနေတာနော်"
သူမကို ဖမ်းထားသည့် လူက
"ကိစ္စတွေမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မပြီးသေးတာ။ ဒီတော့ မင်း သွားလို့ မရသေးဘူးလေ"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်က ရုန်းကန်နေရင်းဖြင့်ပင်
"ဘာ မပြီးသေးဘူးလဲ။ ရှောင်ရိ စပျစ်သီး မခိုးခဲ့ဘူးဆိုတာ ပေါ်သွားပြီ မဟုတ်ဘူးလား။ ပြီးတော့ ကျွန်မကလည်း ကျွန်မ တူမကို စိုးရိမ်လို့ လုပ်မိလုပ်ရာလေး လုပ်လိုက်မိတာပါရှင်"
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း လူကြီးလူကောင်း တစ်ယောက်ရဲ့ ဟန်ပန် အမူအရာမျိုးဖြင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား
"အင်း၊ နားလည်မှု လွဲသွားတာဆိုရင်လည်း ထားလိုက်ပါတော့။ ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စမှာ နင့်တူမ ယွမ်ရိက အဓိက ခံစားခဲ့ရတာ ဖြစ်လို့ သူမကိုတော့လျော်ကြေးပေးဆောင်မှ တော်ကာကျမယ်"
ထိုစကားကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်တစ်ယောက် အံ့အားသင့် သွားတော့သည်။
"ရှင်။ သူမကို ဘာလို့ လျော်ကြေးပေးရမှာလဲ။ ကျွန်မက သူမရဲ့ဒေါ်လေးပါ။ ကျွန်မဘာသာ သူမကို ရိုက်ရိုက် နှက်နှက် လုပ်ရင်တောင် လျော်ကြေးပေးစရာ မလိုတာ၊ အခုလို ကိစ္စလောက်ကတော့ ... ဟမ့် ...ပျင်းတောင် ပျင်းသေးတယ်"
ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း တစ်ခုခု ပြောမလို့ ပြင်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာ လူအုပ်ထဲကနေ လူ သုံးယောက် ထိုးထွက်လာကာ စကားဝိုင်းကို ဖျက်လိုက်၏။
ထိုလူသုံးယောက်ကတော့ ယွမ်ရိ၏ အဖိုးနဲ့ အဖွား ဖြစ်သူ ယွမ်ကျီကောင်း၊ လျူရှင်းဟွာနဲ့ ယွမ်ရိ၏ ဝမ်းကွဲညီမ ယွမ်ကျဲတို့ ဖြစ်၏။
လျူရှင်းဟွာက ထိုနေရာကို ရောက်တာနဲ့ ဆန်းရှောင်ဟိုင်ထံကို တန်းသွားကာ အံကို တင်းတင်းကြိတ်လျက် ပါးရိုက်ချလိုက်တော့သည်။
'ဖျောင်း'
ဆန်းရှောင်ဟိုင်၏ မျက်နှာဟာ ချက်ချင်း နီရဲဖောင်းကားသွားတော့၏။
အခြေအနေက ရုတ်ချည်းဖြစ်ပျက်သွား၍ အကုန်လုံးလည်း ကြောင်ကြည့်နေမိကြတော့သည်။
