Gölge Avcıları

Bölüm 28 (Denizci'nin Aşkı)

Zihnimle oyun oynuyordu...

Yataktan kalkıp odadan çıktım.
Merdivenlerden aşağı inmeye başladığımda Kamran ile karşılaştım.

"Bende sana geliyordum." Dediğinde hiçbirşey demeden aşağı inmeye devam ettim.Hafsa'nın olduğu yoğunbakım odasına girdik.Öylece yatıyordu.Koluna bağlanan serum ve kalbinin attığına dair işaret veren makina garip sesler çıkarıyordu.
Kamran gidip yatağın yanına bir sandalye çekti ve oturdu.Hafsa'nın elini tutarak birşeyler söylemeye başladı.Bende onlardan biraz daha uzaktaki koltuğa oturdum.Uyumadan önce duyduğum sesleri hatırladım.
Sonra rüyamı.Hafsa bana seslendiğini söylemişti.Rüyama mı girmişti ? Ama bunu yapamazdı ki o sadece duyguları yönetiyordu.Beynimin içindeki sorulara kendimi iyice kaptırmıştım ki.Duyduğum ses ile düşüncelerimden sıyrıldım.

Yekta !

Yine birisi isimimi söylüyordu.

Yekta !

Bu gerçekten Hafsa mıydı ? O mu bana sesleniyordu ? Peki bunu sadece ben mi duyuyordum ?

"Kamran" Ona seslenmem ile kafasını bana çevirdi.

"Sende duyuyor musun ?" Kaşlarını çattı ve konuştu.

"Neyi ?" Başımı sallayarak dudaklarımı araladım.

"Hiç... hiçbirşeyi." Diyerek ayağa kalktım.Odadan çıkarken Kamran seslendi.

"Yekta nereye ?" Arkamı dönmeden konuştum.

"Biraz hava alacağım." Kapıyı açıp koridora çıktım.Zeminin üzerinde ayakkabılarımın çıkarttığı sesden başka hiçbirşey yoktu.Bir kaç adım daha attıktan sonra tanıdık ses kulaklarıma ulaştı.

Yekta !

Olduğum yerde durup gözlerimi kapattım.Sakin olmalıydım.Belki de ona karşılık vermediğim için uğraşıp duruyordu.

Yekta !

Derin bir nefes alıp verdikten sonra sessizce konuştum.

"Ne istiyorsun !?"

Yanıma gelmeni...

Korkuyla gözlerimi açıp etrafıma baktım.Benimle konuşmuştu.Böyle birşey nasıl olabilirdi ? Ayrıca o komada değil miydi ? Adımlarımı öncekine göre daha da hızlandırdım ve bahçeye çıktım.Bu durum canımı çok sıkmıştı.Onu neden tek ben duyuyordum ? Ya da neden bana sesleniyordu ? Ne istiyordu ?

"İyi misin ?" Felix'in sesi ile ürperdim.
Kahkaha atarak yanıma geldi ve konuştu.

"Korktun mu ?" Kaşlarımı çatıp konuştum.

"Bak Felix benimle uğraş-" Gülümsemesi soldu ve sözümü böldü.

"Asıl sen bana bak Yekta.Beni sürekli terliyorsun.Sadece sen değil herkes bunu yapıyor.Ve senin gibi herkes bunu umursamadığımı düşünüyor.
'Felix zaten alışkın' 'Felix bir ezik ve ona istediğimizi söyleriz' hepinizin beyninde bu cümleler var.Ama unuttuğunuz birşey de var.Ben... bir boks torbası değilim.Hırsını benden alamazsın.Hele hele derdinize ortak olmak isteyip yanınızda olmak istediğimde bunu yapmamalısınız.
Çocuk da değilim.20 yaşındayım.
Hayatın en acı gerçeklerini yaşamadım belki.Ama, bu beni dışlamanızı gerektirmez." Diyerek elindeki kutu bardağı önüme koydu.

"İçersin diye getirmiştim." Diyerek arkasını döndü ve gitti.Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.Ona gerçketen kötü davranmıştım.Fakat hep olmaması gereken yerde olup sormaması gereken soruları sormuştu.Gözlerimi açıp önümdeki bardağa baktım.Ben kahve sevmezdim.