Her şey annesinin ölümü ile başlar.
Hafsa, Gölge Avcısı olduğunu yeni öğrenip tanışığı olmadığı hayata uyum sağlamaya çalırken kaderin ona getireceği şeylerin hiçbirini bilemezdi. Aşk, tutku, yaşam ve ölüm... Hepsini tattıktan sonra öğrendi.
"Her s...
"Canın cehenneme !" Diye bağırarak önüme döndüm.Asla bu manyakla yola devam edemezdim.Zaten bana verdiği ilaçtan sonra sarhoş gibi hissetmiştim.Neler olduğunu bile hatırlamıyordum.Ama aptallık bendeydi.Ona nasıl güvenirdim ki ?
Resmen benden faydalanmaya çalışmıştı ! Adi pislik !
"Hafsa son kez diyorum.Buraya gel !" Dediğinde arkamı dönüp baktım. Araba ile yanımdan geliyordu. Cevap vermedim.
"Bu gecenin saatinde seni burada bırakıp gitsem ne olur biliyor musun ?" Dediğinde onu duymamazlıktan geldim.Arabayı durdurarak kapıyı hızlıca çarpıp dışarı çıktı.
"Anladım.Akıl sağlığımı kaybetmem için uğraşıyorsun.Ama delirmeyeceğim." Diyerek peşimden koşmaya başladığında korkarak bende koşmaya başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hafsaaa !!!" Tok sesi karanlık yolda çınladı.Yutkunarak daha da hızlandım.Sanki hiç yorulmayacak gibiydim.Ancak bir kaç dakikanın ardından ciğerlerim iflas etmiş gibiydi.İstemeyerekte olsa yavaşlamıştım ama koşmayı bırakmamıştım.Kolumda hissettiğim güçlü ellerle çığlık atarak kendimi geri çekmeye çalıştım ona tekme attığımda bunu beklememiş olacaktı ki kolumu bıraktı ve geriledi.
Fakat onun beni bırakması ile afallayıp dengemi kaybettim ve çıplak dizlerimin üzerine düştüm.Ellerimde asfalt ile buluştuğunda acı ile inledim. Kalkmaya çalıştım ama yapamadım. Gözlerimde hazır bekleyen yaşları düşmenin etkisi ile soyulan elimin tersini kullanarak geri ittim. Avuç içlerime baktığımda kanadığını gördüm.Çok kötü soyulmuştu.
"Umarım bana karşı gelirsen ne olacağını öğrenmişsindir." Pars'ın sözlerinin ardından daha fazla içimde tutamadağım gözyaşlarını serbest bıraktım ve geceye hıçkırıklarımı hediye ettim...
Çok canım yanıyordu.Çok acıyordu !
Kolumu tutup beni kaldırmaya çalıştığında bağırdım.
"Manyak mısın be adam ! Ne haldeyim görmüyor musun ? Bırak bari rahat acı çekebileyim.Zaten herşey senin yüzünden oluyor." Dediğimde kolumu bıraktı.
"Pardon ? Az önce herşey benim yüzümden oluyor mu dedin yoksa ben mi yanlış anladım ?" Dedi.
"Evet doğru anladın herşey senin yüzünden oldu.Hayatıma karabasan gibi çöktün ! Bu ne ya nefes aldırmıyorsun ? Allah'ın cezası herif !"
"Ah kusura bakma.Gecenin saatinde arabadan kaçan, ikazlara rağmen aptallıklar yapan, sonrada asfalta sakız gibi yapışan benim.Haklısın suçluyum." Dedi alayla.Bu esnada ise oturmaya çalışıyor ve santim hareket ettiğim anda acıyla bağırıyordum. Bir ileri bir geri yürümeyi bırakarak yanıma geldi.Kolumdan tutarak konuştu.
"Zavallı dilenciler gibi yolun ortasında oturmayı kes ve ayağa kalk. Sana yardım etmeye çalışacağım." Dediğinde yüzüne baktım.
"Bana yardım etmek mi ? Ciddi misin, buna inanmamı mı bekliyorsun ?" Dediğimde bana ifadesizce baktı.
