လီရှောင်ရန်သည် အဲဒီညကအဖြစ်အပျက်ကို ဘယ်သူကိုမှထုတ်မပြောဖို့ အမိန့်ပေးခဲ့ပေမယ့် အစေခံတွေကြားမှာတော့ ပထမသခင်မသည် သူမရဲ့အိမ်တော်ဝင်းအတွင်းတွင် ခြောက်လှန့်နေသည့်ဝိညာဉ်ဆိုးတွေကြောင့် အပြင်းအထန်ဖျားနာနေတယ်ဆိုတဲ့ ကောလဟာလတစ်ခုက စတင်ပျံ့နှံ့လာတော့တယ်။ ဒီလိုသဘာဝလွန်ကိစ္စရှင်းပြချက်မျိုးသည်အတင်းအဖျင်းတွေ အများကြီးကိုဖြစ်ပေါ်စေပြီး အမှန်တရားအတွက် ပြီးပြည့်စုံတဲ့ဖုံးကွယ်မှုတစ်ခုလည်း ဖြစ်လာစေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အမှန်တရားကို သိတဲ့အစေခံများနှင့်အထိန်းတော်များက ထုတ်မပြောရဲကြဘဲ အမှန်ကိုမသိတဲ့သူတွေက မှန်းဆချက်တွေနဲ့ မီးထဲကိုလောင်စာဆီတွေထည့်ပေးကြသလိုပင်။
လီမင်တိက ထိုအကြောင်းကိုလီဝေ့ရန်အားပြောပြတဲ့အချိန်မှာ သူမရဲ့ငှက်တွေကို အစာကျွေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမက သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဘာပြောတယ်? ပထမသခင်မက သရဲပူးခံရတယ်လို့ သူတို့က ပြောနေကြတာလား?"
"ဟုတ်တယ်၊ ပထမဒေါ်ကြီးက ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထင်ယောင်ထင်မှားတွေဖြစ်ပြီးသူမရဲ့အခန်းထဲမှာနေ့တိုင်းပုန်းနေရင်း အပြင်ထွက်ဖို့ ငြင်းဆိုနေတယ်တဲ့"
လီမင်တိသည် ရယ်ရမလိုငိုရမလိုဖြစ်နေကာ လီဝေ့ရန်၏အကြည့်ကိုပြန်ကြည့်ရင်း
"သူမကိုယ်သူမစကားတွေပြောနေပြီး မကောင်းဆိုးဝါးနှင်ပေးဖို့နတ်ဆရာတစ်ပါးကိုတောင်းဆိုနေတယ်။ သမားတော်ရောက်လာတုန်းကကျ တွေ့ဖို့ ငြင်းဆိုခဲ့တယ်။ သူမက ရူးသွပ်သွားတာထက်ကျော်လွန်နေပြီဖြစ်ရမယ်။ တကယ်လို့သူမက တကယ်ကြီးရူးသွပ်သွားတယ်ဆိုရင်လည်း ပဉ္စမအစ်မအတွက် ပြီးပြည့်စုံတဲ့အဖော်ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရိုးရိုးသားသားပြောရရရင်တော့ သူမက ကောင်းချီးခံစားနေရတုန်းပဲမလား။ ဒီလောက်တောင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကိုတောင် သေခြင်းတရားကနေ လွတ်မြောက်နိုင်တုန်းဆိုတော့လည်း...”
လီဝေ့ရန်က ပြုံးလိုက်ပြီး
"ဖေဖေနဲ့သခင်မကြီးက သူမကိုဒီလိုမျိုးပေးသေမှာမဟုတ်ဘူး။ သူမသာ ရုတ်တရက် သေဆုံးသွားရင် ကျောင်းအိမ်တော်က တို့တွေအိမ်တော်တံခါးကိုခေါက်ပြီး ရှင်းပြဖို့တောင်းဆိုလာတဲ့အခါ ဖေဖေက ဘယ်လိုကိုင်တွယ်နိုင်မလဲ။ ဒါကြောင့်သူမကို ဂရုစိုက်ပေးဖို့သမားတော်တစ်ယောက်ကို ခန့်အပ်ပေးထားတာပေါ့။ သူမကကောင်းကောင်းနေရမယ်။ ဆေးတွေသောက်ပြီး အနားယူရမယ်။ ဒါပေမယ့် သူမသေဖို့အလှည့်ရောက်လာမှသာလျှင် သူမကလွတ်မြောက်ရလိမ့်မယ်”
YOU ARE READING
လီဝေ့ရန် (ပထမတွဲ) Unicode
Historical FictionOriginal Name: Princess Wei Yang/Concubine's daughter is Poisonous Original Author : Qin Jian Genre : Drama, Mature, Josei, Romance This is not my own work, so I give full credits to original author and english translators respectfully...