Harry i Ginny - Czy ich miłość pokona wszystkie problemy?

24. Chcę być przy niej...

Harry położył Ginny na łóżku. Usiadł na jego brzegu i głaszcząc ją delikatnie po policzku szepnął:

- Wszystko będzie dobrze.

Widział w jej oczach ból zadany kilka minut wcześniej przez śmierciożerców. Nie mógł pozwolić, żeby znowu cierpiała. Już i tak wystarczająco dużo przeszła.

Ginny wyciągnęła rękę, łapiąc go za szatę.

- Harry, co próbujesz mi powiedzieć?

- Oboje wyjdziemy stąd żywi. Obiecuję. Muszę stawić im czoło, żeby cię ochronić.

Uścisnął jej dłoń przyciskając ją do swojej piersi i nachylił się do niej całując ją w czoło.

- Boję się o ciebie – szepnęła patrząc mu w oczy.

Po chwili usłyszeli, że drzwi otwierają się i do środka znowu wchodzą śmierciożercy.

- Pożegnaliście się już? – zapytał ironicznie jeden z nich.

Harry przysunął jej dłoń do ust, pocałował ją i wstał. Nie chciał dać im tej satysfakcji, że zabijają go bez walki. Wyciągnął różdżkę i odwrócił się do nich.

- Wypuście ją – powiedział, patrząc na nich.

- No, no Potter. Słyszałem, że nie poddajesz się bez walki, ale przecież wiesz, że masz nierówne szanse. Ty jesteś sam, a nas jest trzech – śmierciożerca zaśmiał się, a potem dodał – żadnych targów. To nie ty będziesz stawiał warunki. Teraz robimy zamianę. Teraz ona będzie patrzyła na przedstawienie.

- Nie! Zostawcie ją! Drętwota! – Harry krzyknął, rzucając w nich zaklęcie.

Pozostali też zaczęli rzucać zaklęciami.

- Drętwota!

- Impedimento!

Różdżka jednego przecięła ze świstem powietrze, a Harry poczuł na policzku bolesne chlaśnięcie, jakby ktoś smagnął mu po twarzy drutem kolczastym. Zachwiał się. Z rany ciekła mu krew.

- Protego! – Harry próbował osłonić siebie i Ginny zaklęciem tarczy, ale śmierciożerca podszedł do niego z boku i złapał go mocno za ręce, wykręcając do tyłu.

Drugi stał przy drzwiach i pilnował wejścia, a trzeci ściągnął Ginny z łóżka i postawił przy kolumnie przywiązując ją do niej, tak jak wcześniej Harry’ego. Machnął różdżką w jej kierunku, a Ginny znowu wygięła się w łuk, jak na to pozwalały sznury i zaczęła wyć z bólu.

- Nie! Zostawcie ją! Dlaczego jej to robicie? Przecież macie mnie!

Ten, który rzucił „Crucio” na Ginny zaczął się śmiać, ale po chwili cofnął zaklęcie, a dziewczyna zwisła w sznurach spuszczając głowę i tracąc przytomność.

- No trudno. Nie będziesz miał publiczności, Potter – powiedział ten, który go trzymał, po czym odepchnął Harry’ego od siebie rzucając krótkie słowo „Crucio!” w jego kierunku.

Harry poczuł, nie po raz pierwszy w swoim życiu, że jego kości pali wewnętrzny ogień. Zawył z bólu. Upadł na podłogę podkurczając kolana pod brodę. Po chwili jednak wszystko ustąpiło, a on oddychał z trudem. Próbował wstać, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa i zatoczył się na stojącego obok śmierciożercę.

- Bolało, co? – spytał tamten szyderczo, odpychając go od siebie. – No to jeszcze raz!

I Harry znowu poczuł jakby milion noży kłuło go od środka i palący każdy skrawek jego ciała ogień. Tracił świadomość. Wygiął się do tyłu i krzyczał z bólu. Tym razem zaklęcie rzuciło dwóch śmierciożerców, którzy śmiali się głośno. Wszystko jednak przestało mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie. Myślał tylko o jednym, żeby to się skończyło, niech go zabiją, ale niech nie robią już nic Ginny.