Harry i Ginny - Czy ich miłość pokona wszystkie problemy?

94. Czyżby koniec sielanki?

Aportowali się na mało uczęszczanej drodze otoczonej lasem. Harry trzymał mocno Ginny jedną ręką, obejmując ją tak, by miała unieruchomione ręce, a drugą zasłonił jej oczy. Molly spojrzała na niego wyczekująco, ale on puścił na chwilę ramię Ginny i przyciskając ją do siebie, by się nie wyrwała, zatoczył dłonią, skierowaną w dół, niewielkie kółko. Molly kiwnęła ze zrozumieniem i odeszła w majaczący w oddali prześwit, pozostawiając ich samych.

- Gdzie jesteśmy? – spytała Ginny, próbując odsunąć jego rękę od swojej twarzy.

- Jeszcze chwilę – mruknął, uśmiechając się ukradkiem.

Chwycił ją ponownie za ramiona, aby nie mogła mu w niczym przeszkodzić i ruszył w przeciwną stronę niż pani Weasley. Skręcił w ledwo widoczną ścieżkę, prowadząc ostrożnie Ginny, by nie potknęła się o wystające korzenie i by włosami nie zahaczyła o pobliskie gałęzie.

Niedługo las się skończył i ich oczom, a raczej, na razie Harry'emu, ukazała się niewielka polanka, bardzo podobna do tej sprzed kilku miesięcy w Pokoju Życzeń.

Roślinność budziła się po zimie, trawa dopiero zaczęła się zielenić, tak jak rosnące dookoła krzaki.

Puścił w końcu Ginny, która zamrugała powiekami i rozejrzała się, obracając się wokół własnej osi.

- Gdzie jesteśmy? – powtórzyła, spoglądając na niego. – I gdzie jest mama?

- Dała nam trochę czasu, ale niezbyt wiele – zerknął na zegarek, a potem spytał: – Naprawdę nie wiesz, gdzie jesteś?

Ginny ponownie się rozejrzała. Spojrzała w otwartą przestrzeń nad głową i zobaczyła jakiegoś ptaka, przelatującego przez sam środek niebieskiego jak niezapominajki nieba.

- Nie jestem pewna – odparła. – To wszystko jest takie znajome, ale... – zawahała się, a potem pokręciła głową. – Nie... nie wiem.

- No, ja ci nie pomogę – stwierdził sucho.

Wyjął różdżkę i machnął nią krótko. W cieniu najbliższego drzewa pojawił się rozłożony koc, na którym usiadł, po czym poklepał ręką między nogami, wskazując jej gdzie ma zająć miejsce.

- Mamy chwilę tylko dla siebie, zanim reszta osaczy nas pytaniami, czy wszystko z nami okej – powiedział, gdy Ginny usiadła na wyznaczonym miejscu, tyłem do niego i opierając się plecami o jego klatkę piersiową.

- Możesz mi powiedzieć, dlaczego nie chciałeś, żebym wiedziała, dokąd mnie prowadzisz i dlaczego to wszystko owiane jest taką tajemnicą?

Harry milczał. Odgarnął jej włosy i przerzucił je do przodu, odsłaniając jej szyję. Jego ciepły oddech owiał jej kark, przyprawiając ją o dreszcze.

- Powiesz mi?

- Noo... – zamyślił się. – Nie wiem, czy powinienem.

- Hej, ale przecież... to był twój pomysł, żeby zabrać mnie z Hogwartu, prawda?

- Tak, mój – przyznał. Podniósł prawą rękę i zaczął wędrować dłonią w górę i w dół po jej ramieniu. – Chciałem, żebyś uwolniła się od tamtego miejsca, które niewątpliwie kojarzy ci się ze zdradą... – urwał, skupiając wzrok na swoich wędrujących palcach. – Pomfrey przyznała mi rację, a McGonagall wyraziła zgodę...

- Czemu pytałeś ją o zdanie? – przerwała mu, podrywając się i odwracając do niego.

- Jest dyrektorką szkoły, a ty nadal jesteś uczennicą Hogwartu. Natomiast Pomfrey stwierdziła, że dobrze ci zrobi taka zmiana.