Harry i Ginny - Czy ich miłość pokona wszystkie problemy?

91. Wężowe Wzgórze

Biegł ciemnym korytarzem, jakby od tego zależało całe jego życie. Stawiał krok za krokiem, lecz jego ruchy były coraz wolniejsze. Wszystko go bolało. Przed sobą widział biegnącą Ginny, a jej włosy powiewały za nią pod wpływem wiatru. Zatrzymała się nagle i odwróciła do niego. W jej oczach dostrzegł strach. Nie musiał o nic pytać. Bardzo dobrze wiedział, co ją tak przeraziło.

- Ginny, uciekaj! Ja będę tuż za tobą!

Machnął rękami w jej stronę, żeby ją ponaglić.

- Harry, pomogę ci... – usłyszał jej cichy głos.

Pokręcił głową.

- Idź.

- Nie zostawię cię tutaj...

- Uciekaj! – krzyknął.

Widział jak z niechęcią się odwraca i odbiega. Jeszcze chwilę patrzył za nią jak znika za rogiem, a potem spróbował się odwrócić i podnieść różdżkę, ale poczuł, że nogi i ręce ma ciężkie jak z ołowiu.

Zza jego pleców świsnęło zaklęcie, które minęło go o kilka cali i uderzyło w ścianę.

- Gin...ny... – jęknął.

Gdzieś blisko siebie wyczuł jakiś ruch i usłyszał obcy głos, chyba kobiety.

- O co mu chodzi? – spytała. – Chce ginu do picia?

- Nie – odparł drugi głos, tym razem męski. – Pewnie śni mu się żona, Ginny.

- Ano tak. A ty znikaj stąd i przebierz się. Lepiej, żeby nie widział cię w tym stroju, gdy się ocknie.

Prawie nie docierało do niego, co tamci mówią. Nie miał siły otworzyć oczu, by sprawdzić, kto jest przy nim.

Było mu gorąco i czuł, że coś dziwnego krępuje jego ruchy. Czyżby śmierciożercy go złapali i zostawili związanego w jakimś dziwnym miejscu?

Próbował wierzgnąć nogami, aby wyswobodzić się z więzów, ale stwierdził, że jest to bezcelowe. Na dodatek wyczerpało już i tak resztę sił, które posiadał, po czym ponownie zanurzył się w ciemności.

Po jakimś czasie znowu się ocknął. Tym razem otworzył powoli oczy. Pomieszczenie, w którym się znajdował, było dość ciemne, tylko z boku dostrzegał blask ognia. Spróbował odwrócić głowę, aby zobaczyć skąd pada ten blask, ale to tylko sprawiło, że poczuł zawroty głowy. Ktoś podszedł do niego i zobaczył pochylającą się nad nim, okoloną blond włosami, twarz. To była jakaś kobieta, którą widział po raz pierwszy. Starał się usiąść, lecz z jękiem opadł z powrotem na posłanie.

- Leż spokojnie – powiedziała. – Nie jesteś wystarczająco zdrowy, aby wstać.

- Gdzie ja jestem? – zapytał słabym głosem. – Kim ty jesteś i co się stało?

- Na razie jesteś bezpieczny. Nic nie pamiętasz?

Zamknął oczy. Powoli przypominał sobie las i nierówną walkę z wężami. Jęknął cicho.

- Węże... – mruknął, otwierając z powrotem oczy.

- Tak. To cud, że cię znalazłam.

Nie zważając na protesty nieznajomej, podniósł się do pozycji siedzącej. Wciąż był cały obolały. Sięgnął po okulary i rozejrzał się po izbie. Była skromna, lecz porządna i czysta. Powrócił wzrokiem na kobietę. Miała niebieskie oczy, złociste włosy, a w rękach trzymała mokrą gazę.

Odsunął przykrywający go koc i spojrzał na siebie. Był ubrany tylko w bokserki i koszulkę. Natychmiast przykrył się z powrotem.

- Gdzie jest moje ubranie? I moja różdżka?