💜*＊✿❀Stories 2❀✿＊*💜

Yoongi

- Spadówa! Gram teraz nie widzisz!? - wrzasnął Yoongi i odepchnął mnie z całej siły, a mi momentalnie stanęły łzy w oczach.

- Chciałam się tylko przytulić - szepnęłam zapłakana i patrzyłam na chłopaka, któremu zrobiło się głupio przez to co zrobił.

- Y/N ja nie... - zaczął i chciał się do mnie zbliżyć ale przerwałam mu.

- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytałam z załzawionymi oczami.

- Ja przepraszam, po prostu byłem wciągnięty w grę i nie chciałem, żeby ktoś mi przeszkadzał - wyznał skruszony ponawiając próbę zbliżenia się do mnie.

- To ciebie nie tłumaczy Yoongi - szepnęłam nie mogąc wziąć oddechu przez płacz, który nasilał się z każdą sekundą.

- Wiem, przepraszam Y/N bardzo cię przepraszam, nie powinienem tego robić, to było bezmyślne, proszę uspokój się - próbował mnie w jakiś sposób uspokoić co wcale nie było takie łatwe. Tym razem Yoongiemu się udało podejść lecz nie na długo.

- Puść mnie - poprosiłam kiedy chłopak przylgnął do mojego ciała.

- Nie puszczę cię, nie chce, żebyś się mnie bała - wyszeptał co mnie bardzo zdziwiło, więc podniosłam głowę i zauważyłam, że Yoongi płacze.
- Nie bój się mnie, przestanę grać w te gry, nawet wyrzucę ten komputer - wyliczał i przyrzekał ściskając moje ciało coraz bardziej bojąc się, że mu ucieknę.

- Nie możesz go wyrzucić, bo na czym ja będę lekcje odrabiać? - zaśmiałam się i wtuliłam głowę w zagłębie szyi chłopaka.

- Masz rację wybacz - również się zaśmiał, całując moją skroń.
- Y/N naprawdę przepraszam, nie chciałem, żeby tak wyszło, jest mi głupio - spoważniał i złapał moja twarz w swoje dłonie, przez co musiałam spojrzeć w jego oczy.

- Wiem Yoonie, wybaczam ci, ale nie chce, żeby to się kiedykolwiek powtórzyło - poprosiłam całując usta Yoongiego, który oddał gest bardzo delikatnie.

- Nie powtórzy się, obiecuję - wystawił mały paluszek w moją stronę chcą, żebym go ujęła.

- Cieszy mnie to - złapałam jego palec i pocałowałam go przy okazji.