ဆရာဇာမဏီရေးသားသော ဂမ္ဘီရဆန်းကြယ်ပရလောက၀တ္ထုများပေါင်းချုပ်(ခွင့်ပြုချက်ရပြီး)

အပိုင်း ၂၉

ရင်ကွဲတစ္ဆေ

                         အပိုင်း (၂၉)

     ယမင်းတောလမ်းလေးအတိုင်း မှိုခူးရန်ထွက်
လာခဲ့သည်။ ထွက်သာလာခဲ့ရသည် ရင်ထဲ၌
စိုးရိမ်ပူပန်မှုတို့သာ ကြီးစိုး၍နေ၏။
     သူမ၏ဖခင် အတော်ပင်နာမကျန်းဖြစ်နေသည်မို့
ဖခင်ကိုယ်စားဟင်းစားရရန် သူမအရဲစွန့်ကာထွက်
လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ခေတ်ကာလအခြေအနေအရ
သူမဤကဲ့သို့ ထွက်မလာသင့်မှန်းသိသော်လည်း
ဝမ်းရေးအတွက်မဖြစ်မနေလိုအပ်နေသည်မို့ အရဲစွန့်
လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

       တောနက်ထဲအထိတော့သူမမသွားရဲပါ။
တောစပ်လောက်သာ ဝင်ရန်တွေးထားပြီးပလိုင်း
လေးကိုလွယ်လျှက် ဓားတိုလေးတစ်ချောင်းကို
ပုလိုင်းထဲထည့်လာခဲ့သည်။
      သွားလာနေကျလမ်းဖြစ်သည့်အပြင် တောစပ်
သာဖြစ်၍ ဘာမှမဖြစ်နိုင်ဟုသာ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်နှစ်
သိမ့်ထားလိုက်ရင်း သူမ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာ
ခဲ့သည်။

     ဝါးရုံတစ်ခုနှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင် အစုလိုက်အအုံ
လိုက်ပေါက်နေသော မှိုကျင်းတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်
ရသဖြင့် ယမင်းအလွန်ပျော်သွားမိသည်။
     အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ မှိုများကို အမြန်ခူးလိုက်
၏။ အချိန်အနည်းငယ်အတွင်း၌ပင် သူမ၏ပလိုင်း
လေး မှိုများပြည့်လုနီးပါးဖြစ်သွားပြီမို့ ယမင်းရွာ
ဘက်သို့ ခြေဦးပြန်လှည့်ကာ ခြေသုတ်တင်ရန်
အားယူလိုက်စဉ်မှာပင်

     "********"

      "ဟင်...."

      ဂျပန်စကားသံများကြားလိုက်ရ၍ ယမင်း
ရင်ထဲဒိန်းကနဲဖြစ်သွားမိသည်။ အသံလာရာသို့
ကမန်းကတန်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ဂျပန်စစ်သား
၃ယောက်က သေနတ်များကိုကိုင်ကာ တောလမ်း
အတိုင်းလာနေခြင်းဖြစ်သည်။ ခြုံကွယ်မှ ဘွားကနဲ
ထွက်လာခြင်းဖြစ်သဖြင့် ယမင်းပုန်းကွယ်ချိန်မရ
လိုက်တော့ပါ။

     ဂျပန်စစ်သားတစ်ယောက်က သူမကိုတွေ့သွား
ပြီး ဂျပန်လိုလှမ်းအော်လိုက်၏။

      "******"

      "ဟင်..."

      ယမင်းအလန့်တကြားဖြင့် နောက်ဘက်သို့ပင်
ခြေလှမ်းဆုတ်လိုက်မိသည်။ ဂျပန်စစ်သားတစ်
ယောက်က သူမကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်သဖြင့်
ကျန်၂ယောက်ကပါ သူမကိုမြင်သွားပြီး ရယ်ကျဲကျဲ
မျက်နှာများဖြင့် သူမထံပြေးလာကြတော့သည်။