ဆရာဇာမဏီရေးသားသော ဂမ္ဘီရဆန်းကြယ်ပရလောက၀တ္ထုများပေါင်းချုပ်(ခွင့်ပြုချက်ရပြီး)

၄

ပန်းခြွေမိစ္ဆာ
                                နှင့်
                  သတ္တမမြောက်အပျိုစင်

                         အပိုင်း(၄)

     
      သက်၅၀ ဝန်းကျင်လူကြီးတစ်ဦးနှင့်အသက်
၃၀ ဝန်းကျင်လူရွယ်တစ်ဦးခန်းနားလှသောခြံတံ
ခါးကြီးအရှေ့၌စက္ကန့်အတန်ကြာရပ်နေမိကြပြီးမှ အိမ်နံပါတ်ကြေးပြားကိုလိပ်စာစာရွက်လေး
ဖြင့်ထပ်၍တိုက်ကြည့်မိကြပြန်သည်။ထို့နောက်
အချင်းချင်းတီးတိုးပြောမိပြန်၏။

           "ဦးကြီးဒီအိမ်သေချာရဲ့လားဗျ..."

        "အင်း...လိပ်စာထဲကအတိုင်းဆိုရင်တော့
ဒီအိမ်ပါပဲ သေချာပါတယ်...."

          "ဦးကြီးမိတ်ဆွေက တယ်ချမ်းသာတာပဲ
ဗျ....အိမ်ကြီးကလည်းကြည့်ရတာတောင်ရှိန်
လိုက်တာဗျာ....ခန်းနားလိုက်တာ..."

        "အေးကွ...ငါလည်းကိုသီဟကို ဒီလောက်
ကြီးချမ်းသာမယ်မထင်မိဘူး....ငါတို့ရွာကိုလာ
တုန်းက သာမာန်ပယောဂဆရာတစ်ယောက်လို
ပါပဲ.... လိပ်စာများမှားတာများလား...."

        နှစ်ယောက်သား လိပ်စာစာရွက်ကိုနောက်
တစ်ကြိမ်ကြည့်မိကြပြန်၏။သေချာတော့မှ လူရွယ်က ခြံတံခါးကို လက်သီးဆုတ်၍နှစ်ချက်
ထုလိုက်၏။

          ဒုန်း......ဒုန်း....

         အသက်၅၀ ဝန်းကျင်လူကြီးက လူရွယ်
ကိုလှမ်းပြော၏။

     "ဟာ....ဟေ့ကောင်ဖိုးထောင်အဲ့လိုလူမခေါ်
ရဘူးကွ ဒါရွာမဟုတ်ဘူး.....မင်းတယ်ခက်တဲ့
ကောင်ပဲ...တံခါးဟိုဘက်မှာတွေ့လား....လေး
ထောင့်ကွက်ကလေး....အေး...အဲ့ဒါကိုနှိပ်ပြီး
ခေါ်ရတာကွငါရုပ်ရှင်ထဲမှာကြည့်ဖူးတယ်....အဲ့
ဒါလူခေါ်ဗူးလို့ခေါ်တယ်မှတ်ထား...."

           "လူခေါ်ဘဲပါဗျာ ဦးကြီးကလဲ...."

           "သိရင်လည်း နှိပ်ပါလား...အစောက
တည်းက "

          " မတွေ့လို့ပေါ့ဗျ...."

      အသက်၃၀ အရွယ် လူရွယ်ကတံခါးနံဘေး
မှ လူခေါ်ဘဲ(လ်)ကို ၂ ချက် ၃ ချက်နှိပ်လိုက်၏။

         တီ.....တီ.....        

          စက္ကန့်၃၀လောက်အကြာတွင် ခြံတံခါး
ကျယ်ကြီး၏ညာဘက်ထောင့်မှ ၄ ပေသာကျယ်
သောတံခါးငယ်လေးဖွင့်လာပြီးအတွင်းမှ အ
သက်၄၀ကျော်ခန့် လူတစ်ယောက်တံခါးဝ၌ရပ်
နေရင်းမေး၏။ခြံစောင့်ဖြစ်ဟန်တူ၏။