|RADIODUST| Miłosna intryga

160-Może byśmy stąd uciekli?

ANGEL:
-Co takiego, mój drogi?-Spytał.
On był dla mnie tak łagodny. To nie było możliwe że to ten straszny, Radiowy Demon, który wymordował wszystkich władców Piekła gdy tu przybył.
No chyba że ja tak go zmieniłem?
To dla mnie stara się być dobrym.
Jeśli powiem mu to teraz, w tym momencie... zranię go jeszcze bardziej.
Pomyśli że chciałem wyciągnąć jego sekrety i wykorzystać żeby się podniecić.
A jeśli dowie się że na początku udawałem... Nie uwierzy mi że teraz moje uczucia są szczere... Nie ma takiej opcji.
Kurwa, co ja mam zrobić? Nawet moja śmierć nie rozwiąże tego problemu...
-Ja... bardzo Cię kocham, Al. Nigdy nie kochałem nikogo mocniej, wiesz..?-Przybliżyłem się do niego i pocałowałem obok znamiona śmierci.
-Myślę że to co dla Ciebie dziś zrobiłem jest wystarczającym wyznaniem siły moich uczuć.-Powiedział.
Zaśmiałem się lekko i spojrzałem mu w oczy.
-Może... Może byśmy stąd uciekli..?-Zapytałem w pewnej chwili.
-Skąd? Z Hotelu?
-Jak najdalej.
-Nie możemy opuścić Kręgu, kochany.-Przypomniał mi.
-Tak, ale wbrew pozorom jest on duży. Spakowalibyśmy najpotrzebniejsze rzeczy i uciekli.
Parsknął. Myślał że żartuję.
-I co byśmy tam robili?
-Mielibyśmy siebie, Al. Bylibyśmy bezpieczni i niezależni...-Położyłem się na jego klatce piersiowej i zamknąłem oczy.
W pewnym momencie poczułem czyjeś dłonie na plecach.
Otworzyłem gwałtownie oczy i podniosłem głowę.
-Spokojnie, to ja.-Powiedział i pogłaskał mnie po plecach.
Spojrzałem na jego wolne ręce, a potem na ciągle zapięte kajdanki, na zagłowiu łóżka.
-Jak, kurwa..?
Alastor podniósł jedną rękę, która na zawołanie zmieniła się w cień, ale tylko ona, bez reszty ciała.
Kiedy Elegancik widział że tobzobaczyłem, jego ręka z powrotem stała się materialna.
-Houdini mógłby się od Ciebie uczyć.

Houdini musiałby być Demonem, no chyba że po śmierci trafił do Piekła. Wtedy Al mógłby pokazać mu parę sztuczek
Jak tam wasze pieluchy? Już pełne? Bo ja się dopiero rozkręcam