Przyjaciel mojego brata || ZAKOŃCZONE

155

Przewróciłam oczami. Położył się obok mnie.

- No pewnie, zawsze ślicznie wychodzisz.

- Dobra co chcesz?

- To już nie można powiedzieć komplementu swojej ukochanej dziewczynie?

- Można, ale ty to robisz jak coś chcesz.

- Weź wypierdol tego jednorożca.

- Spierdalaj, on mi pomaga.

- Jak wiem to ci pomagał bo się bałaś, że cię zostawię, a teraz już wiesz, że cię nie zostawię więc... Nie potrzebujesz go.

- On ci bardzo przeszkadza, prawda?

- W chuj.

- To.. Tutaj go dam i będzie sobie stał.

- Bez szczekania w nocy jak się niechcący na nim położę?

- Bez, bo się nie położysz.

- No, kocham was.

Obrócił się i zawisł nade mną.

- Ooo! Powiedziałeś was, jak słodko! Ale my ciebie też.

Uśmiechnęłam się a on mnie pocałował.

- Długo jeszcze?

- Luke... Dziewięć miesięcy...

- Ja pierdole... Ale... Damy radę.

- Damy.

Zaśmiałam się.

- Czyli... Mamy rodzinkę?

- Tak dokładnie.

- Ja mam nadzieję, że to chłopczyk.

- No ja mam nadzieję że będzie grzeczny.

- Nie będzie.. Mówię ci to, nie ma po kim być grzeczny - Zaśmiał się. - mamusia nie jest za grzeczna, ale za to tatuś jest, czyli jednak ma.

Wyszczerzył się.

- Jasne... Po tatusiu...

- Dokładnie - Pocałował mnie. - właśnie, bo podobno trzeba zrobić jakieś badania czy coś.

- W poniedziałek.

- A spoko, ale to nie pójdziesz do szkoły, nie?

- No.. Tak.

- Idę z tobą i ze Scottem.

- Skąd..

- Domyśliłem się.

Przerwał mi. Okej...

- Kurwa rodzice... co ja im powiem?

Przypomniałam sobie o nich. Mam nadzieję że nie będą przyjeżdżać przez te dziewięć miesięcy.

- No... Może być z nimi problem.

- I to nie mały. Bo twoi to są fajni, słyszałeś co mówiła moja mama.

- Po ślubie kotku.

Zaśmiał się i mnie na sobie położył.

- Jak coś wzięliśmy ślub.

- Wkurzą się że nie zostali zaproszeni.

- No.. Fakt, można powiedzieć że był bez gości.

- A jak później będzie ślub? I będą goście?

- Ooo będzie ślub?

- Jak jest dziecko to ślub też musi być skarbie.

- Ooo będzie.