We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Two

Lucius had gelijk. Drie uur later kwam mijn vader me opzoeken. Hij maakte me los en vertelde in alle geuren en kleuren hoe erg hij me haatte. Ik was zwak, ondankbaar en ongehoorzaam en daar zou ik voor moeten boeten.

'Je krijgt een marteling van een half uur. Als ik daarmee klaar ben, bind ik je weer vast zoals Lucius dat zo goed gedaan had en ik laat je twee dagen zitten. Daarna krijg je nog een kans om te laten zien wat jij waard bent. Als je dan weer opgeeft, zal ik je doden. Ik heb dan niets aan jou. Begrepen?'

'Ja, my lord,' zei ik zacht.

Vader richtte zijn stok op me en martelde me. Ik vond het vreselijk, maar ik was het gewend als geen ander.

Na een half uur stopte hij. Ik voelde me zwak, ontzettend zwak en werd weer vastgebonden.

'Tot overmorgen, Elena. Denk maar eens goed na over je daden.'

Ik had overal pijn en had geen toverstok om bij mezelf de pijn te verlichten. Tranen rolden over mijn gezicht. Ik wilde hier niet zijn, hier niet leven. Waarom was dit mijn lot? En als ik hieruit kwam, moest ik alsnog iemand vermoorden. Wat had dit voor zin? Ik dacht na over een plan, een plan waardoor ik niet hoefde te moorden maar waar ik mijn vader wel hielp.

Toen ik los werd gemaakt door Lucius na twee dagen, werd ik, zoals vanzelfsprekend, hardhandig meegenomen naar mijn vader die in de woonkamer zat. Ik was zwak en vond het voor de eerste keer niet zo erg dat Lucius me trok.

'Elena,' zei mijn vader en hij stond op.

Ik boog.

'Het spijt me, my lord. Ik had u moeten gehoorzamen.'

'Dat is correct. Ik vind het belachelijk dat mijn eigen dochter nog niet eens een muggle kan vermoorden.'

'Ik kan dat wel, my lord. Ik wil het alleen niet.'

'Ben jij wel mijn dochter?' vroeg vader boos. 'Voor zolang jij hier leeft en minderjarig bent, heb jij niets te willen. Je zult worden behandeld als onderdanige. Als jij niet mee wilt werken, dan moet het maar zo.'

Lucius grimaste gemeen.

'Ik wil u graag helpen, my lord,' loog ik. 'Maar ik zou pas op latere leeftijd iemand willen vermoorden. Ik dacht misschien...-'

'Wat?' vroeg vader ongeduldig.

'...dat ik naar Hogwarts kon gaan om daar professor Dumbledore in de gaten te houden. Ik weet zeker dat hij iets van plan is.'

'Jij kent hem niet eens,' zei Lucius en hij leek een beetje jaloers, ook al had mijn vader niet nog eens ingestemd.

'Dat klopt, meneer Malfoy. Maar ik kan me voorstellen dat je als schoolhoofd een leger samen wilt stellen met al je leerlingen.'

Lucius keek naar vader.

'Ik moet zeggen dat ik het geen slecht idee vind,' zei vader. 'Die oude man is zeker wat van plan. Ik weet alleen niet of ik jou hierin kan vertrouwen.'

Ik zei niets.

'My lord, waarom laat u Draco dit niet doen?' vroeg Lucius. 'Hij is zeker betrouwbaar en kan Dumbledore goed in de gaten houden.'

'Dat betwijfel ik,' zei vader zacht. 'Elena, jij mag het doen. Ik wil dat jij Dumbledore elke dag in de gaten houdt. Ik verwachte elke week een verslag.'

Ik knikte.

'Lucius, breng Elena naar haar kamer. Ik zal met Narcissa overleggen wanneer ze naar Hogwarts gaat.'

Lucius pakte me bij mijn arm en trok me mee naar mijn kamer.

'Ik kan zelf lopen,' zei ik bot.

'Nee, dat lijkt me niet,' zei Lucius minachtend.

'Ik denk dat u een beetje jaloers op me bent, niet? Dat ik deze taak krijg in plaats van Draco?' vroeg ik uitdagend.

We kwamen aan bij mijn kamer. Lucius duwde me er in en trok zijn toverstok.

'Hoe durf je zo'n toon tegen mij aan te slaan?! Ik dacht echt dat die marteling van the Dark Lord genoeg voor je was, maar blijkbaar dus niet. Jij moet discipline aangeleerd krijgen. Je hebt geen respect en geloof me, zelfs op Hogwarts wordt dat niet gewaardeerd. Ik zal je nogmaals moeten martelen, totdat jij beseft dat jij zo'n toon niet mag aanslaan tegen mij. Ja?'

'Goed, meneer Malfoy,' zei ik zacht.

'Crucio!'

Ik werd in de lucht gegooid en mijn spieren deden dingen die ik niet kon plaatsen. Alsof er hete messen in mijn lijf werden gestoken. Ik schreeuwde. Het deed nog meer pijn als toen papa het deed, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik zojuist al gemarteld was en veel te zwak was om er nog een te kunnen weerstaan.

'Stop, alsjeblieft!' snikte ik. 'Alstublieft, meneer Malfoy! Ik doe alles wat u me vraagt en ik zal nooit meer brutaal zijn. Het spijt me zo!'

Mijn pas gekochte jurkje was helemaal verscheurd. Ik huilde, misschien om het jurkje nog meer. Ik had dit jurkje gekocht met mama. Een van die zeldzame momenten was dit geweest om even samen met haar te zijn.

'Goed,' zei Lucius. 'Ik wil dat je gaat nadenken over je zonden. Ga in de hoek staan.'

Ik deed wat hij zei. Die vernedering kon er ook nog eens bij. Ik had nog niet genoeg ellende gehad deze week.

'Ik kom over een half uur kijken. Waag het niet om te bewegen. Ik zie het meteen.'

'Goed, meneer Malfoy,' antwoordde ik.

Ik droogde mijn tranen en dacht na. Had ik deze marteling echt verdiend? Was ik zo ontzettend brutaal geweest? Lucius had wel gelijk over Hogwarts. Snape gaf daar les. Hij was altijd zo ontzettend streng tegen mij als hij hier kwam. Ik wist niet waarom, maar ik had een sterk gevoel dat elke leraar me zou haten op Hogwarts. Snape zou me haten omdat hij weet wie ik ben en omdat ik vaak de regels thuis overtreed omdat ik, zoals al vaker werd gezegd, geen respect had. De andere leraren zouden me haten als ze wisten wie ik was. Dochter van Voldemort, dat kon niets goeds betekenen. Ongelijk kon ik ze niet geven. Ik was een brutaal en ondankbaar nest. Ik wist ook wel dat ik blij moest zijn dat ik de dochter was van de man die de wereld wilde overnemen, maar ik kon het gewoon niet. Ik kon het niet goedkeuren wat hij deed. Ik had wel geen keuze. Ik moest doen wat vader me vroeg, anders betekende het mijn dood en zal ik noch de ene kant, noch de andere kant kunnen beschermen. Ik was een uitermate goede heks, dat wist ik. Ik moest die krachten toch kunnen gebruiken? Mijn plannetje had nog een adder onder het gras. Ik zou Dumbledore eerlijk vertellen wat ik moest doen. Dan zou ik hem niet verraden en kon ik toch naar Hogwarts. Het zou zelfs fijn zijn als hij me zou helpen. Het probleem was dat ik niet wist of Dumbledore me aardig vond. Ik kon natuurlijk geen snode plannen met een man hebben die mij eigenlijk gewoon haatte.

Lucius kwam mijn kamer binnen. Ik draaide me om.

'Heb je hier iets van geleerd?' vroeg hij.

Ik knikte.

'Het spijt me, meneer Malfoy. Ik heb goed nagedacht over mijn zonden.'

'Ik heb je vader verteld over jouw brutaliteit. Hij was opgelucht dat er meer pit in jou zat dan hij in eerste instantie had gedacht, maar hij zei dat ik moest doorgeven dat jij jouw kamer niet meer afkomt totdat jij naar Hogwarts gaat.'

'Prima, meneer Malfoy. Ik verdien het.'

'Dat weet ik wel zeker. Wat ga je doen hier?'

'Zou ik mijn toverstok terug mogen?' vroeg ik. 'Dan kan ik spreuken oefenen.'

Lucius knikte en gaf mij mijn stok.

'Bedankt.'

Hij verliet zwijgend mijn kamer en ik ging op mijn bed liggen, denkend over mijn leven als ik naar Hogwarts mag. Nooit meer martelingen, nooit meer opsluitingen. Dat was de bedoeling.