We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Ninety-one [16+]

Toen ik wakker werd, lag Harry naast me. Ik wist niet of hij de hele tijd gebleven was of dat hij weggegaan was toen ik had geslapen, maar dat maakte niets uit. Hij was er nu en het was fijn.
'Hoe is het, liefje?' vroeg Harry zacht terwijl hij met zijn vinger over mijn lip ging en me een zoen gaf.
Ik kreeg tranen in mijn ogen.
'Ik ben echt heel blij dat ik jou niet kwijt ben,' fluisterde ik.
Harry drukte me tegen hem aan en sloeg zijn armen innig om me heen. Een tijdje was het stil en genoten we van elkaar.
'Jij zal mij nooit meer kwijtraken.'
Ik keek hem aan en glimlachte zwakjes. Dat was fijn om te horen. Harry deed mijn pyjama uit. Het werd misschien ook wel weer tijd om de liefde met elkaar te bedrijven, dus ik werkte mee. Ik deed zijn kleding uit nadat ik poedelnaakt in het bed lag en Harry kwam weifelend op me zitten.
'Je moet het me zeggen als ik je pijn doe.'
Ik knikte plechtig.
Zijn lippen raakten de mijne terwijl hij met zijn vingers mijn tepels bespeelde. Ik kreunde en deed genietend mijn ogen dicht.
'Je bent geweldig.'
Harry kon me met één fluisterende zin opgewonden maken. Ik vond het fantastisch. Zijn handen gleden naar beneden via mijn heupen. Ik giechelde, want het kietelde.
'Shhjj,' prevelde Harry. 'Ik hou van je.'
Zijn vinger gleed naar mijn clitoris. Beheersend masseerde hij deze. Ik gilde van opwinding en smeekte om meer. Harry luisterde goed en kwam met twee andere vingers in me. Heel zachtjes bewoog hij ze heen en weer, terwijl ik mijn hoofd naar achteren deed en alleen maar kon genieten.
'Je bent er klaar voor,' glimlachte Harry zacht en voor ik het wist, kwam hij in me. Hij ging op me liggen, wikkelde zijn handen in de mijne en legde ze iets achter mijn hoofd. Zijn lippen raakten de mijne. Heel beheerst bewoog hij heen en weer. Het deed geen pijn. Het was een heerlijk gevoel. Ik trilde, schokte en kon mezelf niet meer houden. Ik gaf me over aan het geweldige gevoel.

Harry en ik lagen nog steeds tegen elkaar aan op bed.
'Ga je morgen weer naar school?' vroeg Harry.
'Ik denk dat ik het maar ga proberen. Als het niet gaat, ga ik weer weg.'
Harry knikte goedkeurend en streelde liefdevol mijn wang.
'Is het raar als ik zeg dat die ruzie ons dichter bij elkaar heeft gebracht?'
'Nee,' zei ik. 'Ik ben het met je eens. Ik hou echt heel veel van je. Ik kan niet meer zonder jou.'
Harry glimlachte en kneep zachtjes in mijn hand.
'Wederzijds, liefje.'

De volgende ochtend moesten we vroeg uit de veren. Het was woensdag, als ik me niet vergiste, dus dat betekende dat ik Snape als eerste had. Dat werd nog eens wat. Vooral emotioneel werd dat zwaar. Harry en ik douchten samen en liepen toen naar the Great Hall. Iedereen keek me aan.
'Iedereen weet het, of niet?'
Harry knikte.
'Één opmerking van Snape en de hele school weet het.'
'Heeft die eikel serieus doorverteld wat er is gebeurd?'
Woedend keek ik naar de oppertafel en toen ik Snape in het vizier had, moest ik me inhouden om niet mijn middelvinger op te steken. Harry pakte mijn hand vast en begeleidde me naar de tafel van Gryffindor. Rustig aten we lekkere broodjes, terwijl ik Hermione te woord stond, die alles van me wilde weten.
De bel ging en met enorme tegenzin liepen we naar het lokaal van Snape.
'Ik zal me maar rustig houden,' mompelde ik tegen Harry.
Daarmee bedoelde ik dat ik het beste achterin de klas kon gaan zitten, zodat Snape me niet kon aanspreken op een overtreding. Ik slaakte een zucht. Dat het zover was gekomen met ons. Het betekende vooral dat ik geen huis had om naartoe te gaan. Ik durfde niet meer naar Malfoy Manor. Niet na alles wat er gebeurd was. Nu zal ik de meeste tijd niet thuis zijn volgend jaar, maar het feit dat er nergens een veilige haven voor me was, maakte me intens verdrietig. Ik beet op mijn lip en pakte mijn Potions boek. Verveeld bladerde ik erdoor. Ik had alle Potions al gemaakt. Wat deed ik überhaupt hier? Kon ik niet alvast die Horcruxes zoeken, zodat we volgend jaar minder hoeven te doen? Maar dan zou ik eerder dood moeten. Dat was het niet waard. Ik veegde onopvallend mijn tranen weg en keek naar het bord, waar de opdracht voor vandaag beschreven stond. Ik rolde met mijn ogen. Die Potion had ik ergens in de eerste week al gemaakt. Met tegenzin pakte ik perkament en een veer en deed alsof ik iets ging schrijven, om maar de indruk te wekken dat ik iets deed. Natuurlijk werkte die truc niet de hele les.
'RIDDLE!'
Ik schrok op van mijn eigen gedachten en keek Snape recht in zijn ogen aan. Niet expres, maar ik kon niet anders, want hij stond pontificaal voor mijn tafel.
'Wat denk jij dat je aan het doen bent?!' snauwde hij gemeen.
'Niks,' zei ik naar de waarheid en ik haalde mijn schouders op.
'Jij gaat nu doen wat er op het bord staat of anders -'
'- Vervloek je me?'
'Stuur ik je naar Dumbledore! En je weet in wat voor situatie je dan terecht komt, zielig rotkind!'
Ik sloeg mijn ogen neer. Ik voelde dat ik rood werd en dat mijn ogen vochtig werden. Ik wilde niet toegeven aan mijn verdriet. Ik wilde niet huilen. Ik slaakte een zucht en liep naar de kast met ingrediënten, waar ik zo snel als ik kon mijn benodigdheden pakte. Snape was niet van plek veranderd toen ik terugkwam, dus hij stond nog steeds voor mijn bureau. Ik pakte mijn ketel en deed het eerste ingrediënt in de ketel. Het was ongemakkelijk omdat Snape naar me bleef kijken en omdat ik alle mogelijke stappen verrichtte om mijn tranen te bedwingen. Met zijn veer tikte hij op de tafel. Ik keek op.
'Na de les krijg je strafwerk.'
'Natuurlijk, professor,' mompelde ik zacht.
De drank had ik na een paar minuten af. Ik kreeg wat blikken van Harry, die zag dat ik het moeilijk had. Hij wilde naar me toe komen, maar ik vond dat een slecht idee. Het zal Snape enkel bozer maken.

Ten langste leste ging de bel. Snape had mijn Potion niet beoordeeld, dus ik gooide de inhoud van de ketel in de gootsteen. Het klaslokaal liep langzaam leeg en ik ruimde nog snel mijn laatste spulletjes op.
'Zo,' zei Snape streng. Hij sloeg de deur dicht toen de laatste leerling het lokaal verlaten had. Ik keek hem nerveus aan en beet op mijn lip. 'Ik vind het erg raar dat jij denkt dat je hier de dienst uit kunt maken. Je kunt niet zelf beslissen of je in deze les niets gaat doen. Dat moet je overleggen met mij.'
'Oké. Het spijt me.'
Hij fronste zijn wenkbrauw en keek me aan.
'Goed zo. Je schrijft vijf bladzijdes over van het Potions boek dat ik je ooit gegeven heb toen je met de zevendejaars lessen zou volgen.'
Ik knikte.
Nu ik hier zo stond tegenover Snape, miste ik hem heel erg. Normaal gesproken was het weer goed tussen ons nadat we een gesprek hadden. Nu was het niet goed én kreeg ik strafwerk. Ik wilde geknuffeld worden. Ik wilde geliefd worden. Helaas kon ik het hem niet vergeven. Ik moest verder.
'Ik denk dat het beter is als ik deze lessen niet meer volg,' zei ik zacht. 'Ik kan het niet aan om elke les te horen dat ik een zielig rotkind ben. U zult het niet geloven, maar het doet me pijn. Ik hield van u, professor. Zielsveel.'
'Het spijt me, Elena,' fluisterde Snape gekweld.
'Het zal wel.'
Ik draaide me om en liep met tranen in mijn ogen weg.