We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 129

Toen het martelen een uur later klaar was, moest ik huilen. Ik was het zat. Ik was er helemaal klaar mee om steeds gemarteld te worden en om mijn vader te dienen. Maar de enige reden die ik daarvoor had, was zodat ik hem kon laten merken dat ik geen gevaar voor hem vormde. Ik moest hem wel dienen, anders zou hij me doden.

Ik stond slechts enkele seconden weer in Snape's kantoor, toen Xavier op me afgerend kwam en me omhelsde.
'Je ziet er vreselijk uit,' zei hij vol ongeloof. 'Wat is er gebeurd?'
'Niets - het is... ik ben het gewend, Xavier. Het was maar een marteling.'
Maar ik trilde. Ik trilde van woede, maar nog meer van angst. Ik wilde niet meer leven op deze manier. Xavier slaakte een zucht en nam me warmhartig in zijn armen.
'Waar is Snape?'
'Hij bleef daar.'
Xavier knikte terwijl hij mijn haren streelde. Ik huiverde. Het voelde zo goed, zo vertrouwd. Zijn ademhaling had een kalmerende werking op me, waardoor ik weer rustig werd.
'Kom,' fluisterde Xavier.
Hij pakte mijn hand vast en nam me mee naar zijn kamer. Ik bekeek mezelf in mijn spiegel. Paarse bloeduitstortingen op mijn gezicht en armen, schaafwonden op mijn ellebogen en gescheurde kleding.
'Dit bedoel ik dus. Ik ben lelijk.'
Xavier kwam achter me staan en gaf me een teder kusje op mijn wang. Van binnen gaf ik me over. Zijn aanraking was verdovend. Zachte lippen, die mij verkenden. 'Zeg dat nooit meer,' fluisterde Xavier zacht.
Een tijdje was het stil. Ongemakkelijk, misschien. Xavier draaide me om. Een tijdje staarde ik hem aan, in zijn ogen waar ik in verdrinken kon. Zijn lippen kwamen op die van mijn. De vingers streelden langs mijn hals en terwijl een traan over mijn wang gleed, voelde ik een warm gevoel mijn lichaam binnendringen.
'Ik hou van je,' zei ik, naar adem snakkend.
Hij glimlachte.
'Je bent geweldig, Elena.'

De relatie die ik met Harry had, viel in het niets met de relatie die ik had met Xavier. Alsof we voorbestemd waren, zo voelde het. Beiden hadden we behoorlijk wat meegemaakt, maar dat zat ons niet tegen om van elkaar te houden. Want dat deden we.
Het was maandag en de eerste dag waarin ik alleen was. Xavier had zijn eerste werkdag en Snape, die ik toch beschouwde als gezelschap, had zijn taak als schoolhoofd weer op zich genomen. Doelloos liep ik door het kasteel. Persoonlijk vond ik dat ik mentaal weer in staat was om les te geven, maar Snape dacht daar anders over. Xavier overigens ook, maar misschien was dat omdat het zijn baan kon kosten. Ik besloot naar het kantoor van Snape te lopen. Misschien wist hij iets wat ik kon doen.

'Ik verveel me,' mopperde ik toen ik in het kantoor stond. 'Het is echt saai om geen les meer te geven en - '
'Elena, je zeurt,' onderbrak Snape me. 'Ga anders iets lezen.'
Ik slaakte een zucht.
'Ik weet niet wat jij denkt, maar ik kan niet de hele dag lezen.'
Snape keek me boos aan, maar gaf me toen een stapel nakijkwerk.
'Ik wil geen enkele nakijkfout tegenkomen, anders zwaait er wat.'
Ik grijnsde.
'Moet ik dan weer de toiletten gaan schoonmaken met een tandenborstel?'
'Erger.'
'Oh.'
Misschien was het een loos dreigement, maar toch zorgde het ervoor dat ik mijn best ging doen om de toetsen goed na te kijken. Ik ging naast Snape aan zijn bureau zitten.
'Heb je een veer voor me?'
Ik deed een van zijn lades open zonder op antwoord te wachten en graaide naar een veer, tot ik opeens een brief zag liggen. "Elena" stond erop. Verbaasd keek ik naar Snape, die wit wegtrok. Ik herkende het handschrift. Deze brief was van Harry.
'Het is niet wat je denkt,' stamelde Snape, maar ik had de brief al opengescheurd.

"Lieve Elena,

Als je dacht dat ik een brief zou verscheuren met jou als afzender, heb je een heel verkeerd beeld van me. Het spijt me van de ruzie. Vreemdgaan vind ik het ergste dat er is en dat zal ik je altijd kwalijk nemen, maar ik mis je ontzettend en ik houd van je. Wat Greyback met je gedaan heeft, verdien je niet. Dat weet je wel. Wat Azkaban met je gaat doen, verdien je al helemaal niet. Maar wat je echt niet verdient, is een vriend zoals ik. Die weg is wanneer jij hem nodig heeft. Die ruzie heeft gemaakt en vervolgens niet is teruggekomen om het op te lossen. Dat spijt me. Azkaban kun jij aan. Je bent sterk, lieverd. Ik hou van je. Ik vecht voor ons tegen Voldemort. Voor onze toekomst.

Harry."

Mijn onderlip trilde na het lezen van deze brief. Harry hield van me. Hij had me een brief geschreven. Hij had het me vergeven en was me helemaal niet vergeten. Woest keek ik naar Snape.
'WAT IS DIT, VERDOMME?!'
Ik stond op en kon me plotseling niet meer inhouden. Snape kreeg een vuist in zijn gezicht, tegen zijn neus. Vol adrealine keek ik hem aan, angstig voor zijn reactie, maar nog meer verbijsterd van mijn actie.
'Elena,' fluisterde Snape hees, terwijl er bloed uit zijn neus kwam. 'Ik begrijp dat je boos bent, maar - maar hier kom je niet zo gemakkelijk van af.'
'Dreig maar weer,' snauwde ik. 'Heb je enig idee wat deze brief betekent? Ik ga wéér vreemd, klootzak! Dit keer zonder besef en dat is jouw schuld! Hoe haal je het in je hoofd om brieven te onderscheppen die naar mij bedoeld zijn?!'
Snape pakte mij stevig vast.
'Omdat Potter slecht voor je is, rotkind! Heb je enig idee waarom Greyback op je afkwam?! Potter! Hij dacht dat Potter jou kwam redden!'
'Deze brief is na Greyback geschreven,' zei ik zacht. 'Daarvoor hadden we geen contact.'
'Dat wist Greyback niet.'
'MAAR DAT BETEKENT TOCH NIET DAT JE MIJN POST MAG LEZEN?! GREYBACK WAS TOEN ALLANG DOOD!'
'Het was uit voorzorg. Greyback is niet de enige slechterik.'
Ik was woedend op Snape. Nog nooit was ik zo boos geweest.
'Hoe durf je mij zo te behandelen?! En Xavier, had je die alleen maar aangenomen om mij Harry te laten vergeten? HEB JE HEM TOEVALLIG OOK OPGEDRAGEN OM VERLIEFD OM MIJ TE WORDEN?!'
Toen hij niet reageerde, wist ik hoe laat het was.
'Ik hoop dat die bloedneus je pijn doet!' riep ik en ik stormde zijn kantoor uit.