We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 126

Het was een heel andere kamer dan mijn vorige. Klein, somber en kaal. Ik plofte neer op mijn bed en huiverde. Het was ook nog eens koud. Met tegenzin begon ik mijn kamer wat in te richten. Boeken kregen een plek, ik maakte mijn bed op en hing wat posters aan het prikbord. En toch was deze kamer niet hetzelfde als de ander en diep van binnen wist ik dat deze ook nooit hetzelfde zou worden. Dit was geen kamer van een leraar en ik wilde leraar zijn. Ik wilde een kantoor eraan grenzend en ik wilde een bureau. Ik wilde voor mijn kinderen zorgen. Ik wilde er voor ze zijn.

Na lang genoeg te hebben nagedacht en gepiekerd, begon ik honger te krijgen. Ik liep naar the Great Hall en automatisch richting de oppertafel. Snape zat, zoals gewoonlijk, in het midden. Hij keek me scherp aan.
'Waar moet ik zitten?' vroeg ik.
Xavier zat naast hem, op de plek waar ik altijd gezeten had. Hij glimlachte zwakjes.
'Je bent ontslagen als leraar, dus ik stel voor dat je aan de tafels van de leerlingen gaat zitten. Deze tafel is enkel voor leraren en medewerkers.'
Ik sloeg mijn ogen neer en beet zachtjes op mijn lip.
'Dat kan niet. Ik heb die kinderen lesgegeven, professor. Zij zien mij als een leraar.'
Snape haalde zijn schouders op en begon te praten met McGonagall.
Zo snel als ik kon, rende ik the Great Hall uit. Woest en vernederd. Snape, die zo gemeen deed. Ik huiverde, huilde. Midden in de gang, zakte ik tegen de muur aan op de grond. Ik begroef mijn gezicht in mijn handen. Ik wilde hier niet zijn. Niet op deze manier.
'Elena.'
Ik keek op, zag dat het Xavier was die mijn naam had gezegd. Hij kwam naast me zitten en pakte mijn hand vast. Mijn hart leek stil te staan. De zachte, tedere aanraking. Zijn vingers, verzorgd, maar mannelijk over mijn hand strelend. Ik huiverde en durfde hem aan te kijken.
'Waarom haat jij me niet?' fluisterde ik.
Xavier lachte. Spierwitte tanden kwamen tevoorschijn, twinkelingen in zijn ogen. Mijn hart, wederom springend van verlangen.
'Ik kan jou niet haten, hoe hard ik het ook zou proberen.'
'Ook niet als je weet wat ik allemaal gedaan heb?'
Xavier schudde zijn hoofd.
'Severus heeft me het een en het ander verteld toen hij me aangenomen had. Vreselijk, moet dat zijn geweest.'
Ik knikte en legde aarzelend mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik begrijp gewoon niet hoe jij mij niet kunnen haten. Iedereen hoort me te haten. Dat is - dat is immer wat ik verdien.'
Xavier stond op.
'Jij verdient iets anders. Kleed je om. Het wordt tijd dat je gaat ontspannen.'

Een kwartier later stonden we in the Three Broomsticks, waar het op vrijdagavond flink druk was. Xavier en ik gingen aan de bar zitten. De muziek klonk luid, maar ik genoot. Xavier bestelde shotjes en deed me verscheidene keren voor hoe je die precies moest drinken. Ik, als snelle leerder, begreep het natuurlijk direct en gooide een shotje achterover. Een warme gloed ging door mijn lichaam.
'Lekker!' schreeuwde ik in zijn oor.
Xavier seinde de barman voor nog wat shotjes en we bleven maar drinken. Genieten, dat was de bedoeling. En dat deden we.

Toen we bij de eerste zonnestralen terugliepen naar het kasteel, merkte ik dat normaal lopen vrijwel onmogelijk was na alles wat ik naar binnen gewerkt had.
'Gaat het?' vroeg Xavier, die zelf ook worstelde met zijn evenwicht. Hij sloeg een arm om me heen en walste me heen en weer. Aangekomen bij het kasteel, bleek het no erg vroeg te zijn. Niemand scheen nog wakker te zijn.
'Ik wil slapen!' giechelde ik. 'Met jou.'
'Met mij? Hier?!'
We stonden midden in de gang.
'In mijn kamer, die jij van mij afgepakt hebt!'
Ik pikte met mijn vinger in zijn borst en net toen we die kant op wilden lopen, greep iemand me bij mijn nekvel. Snape. Woest keek hij me aan.
'WAAR KOM JIJ VANDAAN?'
'Van - van...'
De drank zorgde ervoor dat nadenken niet meer lukte, laat staan het bedenken van een legaal smoesje.
'Ze was bij mij,' zei Xavier, die zijn best deed om te verbergen dat hij dronken was. 'We hebben gedanst.'
'Nou, meer dan dat!' riep ik spontaan. 'Ik heb rum op! Je weet wel, wat de piraatjes altijd - '
'STOP!' riep Snape. 'Elena, je gaat nú naar je kamer en slapen! Ga eerst maar eens ontnuchteren, want daarna mag je de toiletten gaan schoonmaken met een tandenborstel.'
'Gadver! Wat heb jij vieze gedachtes, Severus!' giechelde ik.
Xavier lachte, maar Snape waardeerde dat niet.
'Als jij geen heel goede reden hebt om dit meisje dronken te voeren, kun je nu je spullen gaan pakken!' siste Snape en hij greep Xavier vast, om hem vervolgens mee te trekken naar Xaviers kamer. 'En Elena, bed! Nu!'

Toen ik wakker werd, besefte ik dat de meeste alcohol uit mijn lichaam verdwenen was, maar dat er een hevige hoofdpijn voor in de plaats gekomen was. Het was twee uur 's middags en eerlijk gezegd kon ik de details van gisteren niet meer helder herinneren. Misschien maar goed ook, bedacht ik me later. Snape kwam, zonder te kloppen, mijn kamer binnengelopen. Hij gooide een tandenborstel op mijn bed en sloeg zijn armen over elkaar heen. Ik beet op mijn lip.
'Het spijt me.'
'Wat spijt je?'
'Dat - dat ik uitging en dat ik pas heel laat terugkwam en dat Xavier nu ontslagen is.'
Snape knikte minzaam.
'En je kunt je trots nog steeds niet opzij zetten om een excuses te maken voor je ondankbaarheid?'
Ik haalde mijn schouders op.
'Als dat onze ruzie oplost, moet het maar. Dan heeft u van me gewonnen. Ik kan dit niet langer aan, op deze manier. Ik wil niet dat u me haat. Dat heb ik nooit gewild en dat heb ik ook nooit willen veroorzaken.'
Snape slaakte een zucht en kwam bij me op bed zitten.
'Ik weet het niet, Elena. Ik wil het je vergeven, maar je - je moet weten dat ik dag en nacht voor jou aan de gang ben geweest. Begrijp je dat? Vijf maanden lang. Het was vermoeiend en ik werd er doodziek van, maar ik bleef vechten. Voor jou.'
'Ik heb u al gezegd dat ik u daar heel dankbaar voor ben, professor,' mompelde ik. 'Ik wil gewoon - ik wil niet constant herinnerd worden aan Azkaban.'
'Dat begrijp ik.'
Ik keek Snape aan met tranen in mijn ogen en gaf hem een knuffel. Eindelijk. Veilig.