We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 133

Het was spannend geweest om te solliciteren voor een baan. Een praatje houden over mijn goede kwaliteiten was iets dat ik verschrikkelijk vond, juist omdat ik vond dat ik weinig kwaliteiten had die van pas kwamen in een kledingwinkel. Toch vonden ze me goed genoeg (waarschijnlijk hadden ze per direct nieuwe mensen nodig en was ik de enige die had gesolliciteerd) en vandaag was mijn eerste werkdag. Een meisje, dat ongeveer net zo oud was als ik, legde me uit wat ze van me verwachtte.
‘Het hoort natuurlijk een beetje netjes te zijn in de kledingwinkel, dus het is onze taak om de kleding mooi op te vouwen als mensen ze gewoon hebben neergesmeten op de plek waar ze het vandaan gehaald hebben.’
Ik knikte.
‘Ik vind het persoonlijk ook erg leuk om mensen te helpen met hun kleding, maar als jij dat nog een beetje spannend vindt, begrijp ik dat wel,’ glimlachte ze. ‘Het is vandaag koopavond, dus je hulp zou goed van pas komen, maar ik kan ook begrijpen dat je nog even de kat uit de boom wilt kijken.’
‘Ik help wel,’ zei ik. ‘Maar mijn gevoel voor mode is nogal… anders.’
Het meisje lachte.
‘Hoezo?’
Toen ik bedacht had hoe ik dit het beste op een subtiele wijze kon brengen, was het meisje al weggelopen naar een klant, die een afzichtelijke roze jurk aan had.
‘Ik denk persoonlijk dat roze u niet zo mooi staat,’ zei ze fijngevoelig en ze griste naar een blauwe jurk met verschrikkelijke franjes.
Ik lachte binnensmonds. Dit werd nog wat.
Toen onze werkdag er uiteindelijk op zat, was het al kwart voor tien. De winkels gingen weliswaar dicht om negen uur, wij moesten nog opruimen en de kassa leegmaken.
‘Zullen we nog wat gaan drinken?’ vroeg het meisje, waar ik inmiddels van wist dat ze Katell heette.
Ik beet op mijn lip.
‘Eigenlijk moet ik om tien uur thuis zijn.’
‘Zo vroeg? Waarom?’
Ik haalde mijn schouders op, want ik had geen zin om het verhaal te vertellen.
‘Vertel anders dat we nog veel moesten opruimen?’
Ik aarzelde een beetje. Meteen het vertrouwen breken van Lupin en Sirius was natuurlijk geen slimme zet, maar als ik zou vertellen dat we nog heel veel moesten doen in de winkel, zouden ze het misschien geloven.
‘Oké.’
We liepen het dorp in en besloten in een cafeetje te gaan zitten. Katell bestelde de drankjes, twee glazen wijn, en stak een sigaret op.
‘Jij ook?’
Ik schudde mijn hoofd, maar pakte gretig het glas wijn en dronk kleine teugjes eruit.
‘Hoe lang werk je al bij de winkel?’ vroeg ik.
‘Sinds dat ik geslaagd ben. Een half jaar dus,’ zei Katell. ‘Ik ben begonnen met studeren, maar dat beviel me niet, dus ik ben gaan werken.’
Ik knikte.
‘En hoe ben jij hier terecht gekomen? Ik heb je nog nooit gezien en ons dorp is echt heel klein.’
Ze blies de rook uit en ik moest ervan kuchen.
‘Ik – ik zat op een kostschool, maar daar ben ik vanaf getrapt en ik woon nu bij mijn oom.’
Katell grijnsde.
‘Dus toch niet zo braaf als je eruit ziet? Waarom woon je bij je oom en niet bij je ouders?’
‘Mijn moeder is overleden en mijn vader is een crimineel.’
Katell opende verbijsterd haar mond.
‘Heftig! Zit hij in de gevangenis?’
Ik lachte grimmig toen ik dacht aan papa in Azkaban, maar knikte toen. Ik wilde Katell niet bang maken.
Al bij al was het een fijne avond. Ik had het idee dat ik er een vriendin bij had en dat idee was toch wel erg fijn.
‘Ik moet nu echt gaan,’ zei ik. ‘Het is al elf uur.’
‘Ga maar,’ glimlachte Katell. ‘Ik vond het erg gezellig.’
‘Ik ook. Bedankt voor de drankjes.’
Ik liep naar Grimmauld Place en slaakte een diepe zucht toen ik bij de voordeur stond. Zouden ze het geloven als ik zou zeggen dat we nog twee uur moesten opruimen in de winkel? Ik opende de deur en liep naar binnen. De deur van de woonkamer ging open en twee ontzettend boze mannen keken me aan.
‘Naar binnen,’ snauwde Lupin.
Ik gooide mijn handtas op de grond en plofte neer op de bank.
‘Opstaan,’ blafte Sirius.
Ik rolde met mijn ogen, maar deed wat er werd gevraagd.
‘Waar was jij, jongedame?’ vroeg Lupin streng.
‘In de winkel. Het was een rommeltje en we moesten alles opruimen.’
‘Lieg niet!’ riep Sirius. ‘Ik heb de winkel gebeld en niemand nam op.’
‘Wat - ?’
Ik wist niet wat bellen was. Vast een Muggle uitvinding waar ik niets vanaf wist.
‘Doe niet alsof je neus bloedt, Elena! Waar was jij? We maakten ons zorgen!’ zei Lupin boos.
Ik keek naar de grond.
‘Ik was gaan drinken met een collega,’ mompelde ik. ‘Het was heel gezellig.’
‘Mijn moeder sloeg me als ik te laat thuis was,’ zei Sirius zacht. ‘Ik heb nooit begrepen wat er op dat moment door haar heen ging, maar nu begrijp ik het pas. Het voelt verschrikkelijk om ongerust te zijn. Voor hetzelfde geld had je vader je te pakken gekregen, Elena.’
‘Het spijt me,’ zei ik. ‘Ik wilde gewoon wat plezier maken.’
‘Als je ons had ingelicht, hadden we het misschien nog goedgekeurd,’ zei Lupin. ‘Nu heb je jezelf in de nesten gewerkt door te laat thuis te komen én heb je gelogen tegen ons.’
Ik knikte.
‘Dus jullie gaan me nu ook slaan?’ fluisterde ik.
Sirius glimlachte zwakjes.
‘Ben jij gek.’
Lupin slaakte een zucht.
‘Maar er zijn wel consequenties, Elena.’
‘Ja, ik had er al op gerekend,’ zei ik grimmig.
‘Je hebt huisarrest voor een week en je bent voortaan om acht uur in je slaapkamer, in plaats van tien uur thuis.’
‘Maar – mag ik dan wel weg voor werk?’
Lupin schudde zijn hoofd.
‘Huisarrest zonder uitzonderingen.’
‘Maar ik heb die baan net! Ik kan niet zomaar wegblijven, Remus.’
‘Dan vertel je eerlijk wat je het gedaan en dat je daarvoor huisarrest gekregen hebt.’
Woest keek ik hem aan.
‘Als ik twaalf zou zijn, zou dat misschien een excuus zijn, maar nu ben ik al zeventien! Ze zullen me ontslaan.’
‘Misschien heeft ze een punt,’ gaf Sirius voorzichtig toe. ‘Ze heeft net haar eerste baan gekregen en het zou echt verschrikkelijk zijn als wij dat van haar afpakken, Remus.’
Lupin keek me aan, maar zei niets. Ik beet op mijn lip.
‘Ik hoor wel wat jullie besloten hebben. Morgen ben ik vrij, dus jullie hebben nog even de tijd om erover na te denken.’
Ik voelde me rot toen ik naar boven liep en op mijn bed neerplofte. Niet omdat ik de regels overtreden had, maar juist omdat ze me dit aandeden. Ik had gehoopt dat hier gepraat werd over fouten en dat er niet meteen gestraft werd. Helaas was dit precies de situatie waar ik voor was weggevlucht op Hogwarts. Ze ontnomen mij het plezier en de sociale contacten. Het deed me pijn.