We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 116

Het avondeten bestond uit een vieze pap, waar alle voedingswaarden in verwerkt waren. Het was ontzettend smerig, maar ik was niet meer hongerig. Na het eten moest ik de kinderen naar bed brengen en martelen. Van privacy was geen sprake, want Greyback stond me telkens in de gaten te houden, terwijl ik, volledig tegen mijn zin in, lieve kinderen aan het martelen was. Hun geschreeuw kwam door merg en been en ook de verwondingen waren vreselijk. Ik haalde diep adem en keek naar Greyback toen ik klaar was. Ik had een toverstok in mijn hand. Ik kon hem nu doden. Maar ik moest rekening houden met mijn conditie. Op dit moment was ik niet in staat hem te doden. Ik was daar mentaal niet sterk genoeg voor.
'Ik ben trots op je, liefje.' Greyback streelde mijn wang en pakte mijn hand vast. Met de ander deed hij de kamer waar de kinderen lagen dicht. Ontsnappen werd echt onmogelijk gemaakt. 'Ik had gedacht dat je niet zou gehoorzamen.'
'Alsof ik een keuze heb,' mompelde ik.
'Heel verstandig, schatje.' Hij had nog steeds mijn hand vast en trok me ruw mee naar beneden. We liepen de kelder in. Ik slikte. De kilte. Alsof er hier ontucht geweest was. 'Maar ook jij was vandaag een beetje brutaal, dus ik ga je straffen, zodat ik zeker weet dat je dit nooit meer zal doen.'
Ik huiverde toen we een cel in liepen. Tranen vulden mijn ogen. Nog nooit was ik zó bang geweest. Greyback kwam haast tegen me aan staan.
'We gaan het vandaag nog rustig houden, poppetje.'
Hij gaf me een kus op mijn lippen, terwijl hij met zijn hand over mijn borst streelde. Ik huiverde, maar vond dat ik me moest inhouden. Ik zou het alleen maar erger maken als ik nu zou ingrijpen. Maar hij ging steeds verder naar beneden en toen zijn hand bijna bij mijn geslachtsorgaan kwam, kon mezelf echt niet meer inhouden. Ik duwde Greyback van me vandaan en gaf hem een trap in zijn buik.
'Hoe durf je!' schreeuwde hij.
'Dat kan ik beter aan jou vragen!' riep ik. 'Waar denk je dat je mee bezig bent, viezerd?'
Ik had kunnen verwachten dat Greyback veel sterker was. Hij greep naar zijn toverstok.
'CRUCIO!'
Ik schreeuwde het uit. Al zijn woede mondde uit in die marteling. De volle laag kreeg ik over me heen. Hij gooide me tegen muren, tralies en liet me van verschillende hoogtes weer op de grond vallen. Mijn spieren leken niet meer te bestaan toen hij ophield. Alsof hij ze allemaal uit elkaar getrokken had. Greyback toverde touwen om mijn polsen heen, die hij vervolgens vastmaakte aan ringen die aan het plafond hingen. Ik snikte. Greyback tilde mijn kin op.
'Dat was niet zo fijn, of wel, Elena?'
Hoeveel?' fluisterde ik. 'Hoeveel van die kinderen heb jij misbruikt?'
Greyback lachte en streelde bedachtzaam over zijn baardje.
'Laat ik het zo zeggen, schatje, de meesten zijn wat opgerekter dan ze horen te zijn op die leeftijd.'
Ik kokhalsde. Die gruwelijke woorden, waren te veel voor me. Hij had kinderen misbruikt. Vieze man. Ik beet op mijn lip.
'Ik maak een deal met je,' zei ik zacht. 'Je laat alle kinderen vrij en spreekt Amnesia op ze uit, zodat ze dit zich niet meer herinneren, maar wel veilig naar hun ouders kunnen. Als je dat doet, werk ik mee. Ik zal alles schoonmaken en ik - ik zal me overgeven aan jou. Doe met me wat je wilt, als je die kinderen maar met rust laat.'
Greyback grijnsde.
'Daar wil ik wel over nadenken, liefje.'
En toen verliet hij de cel. Ik besefte dat ik veel te verduren zou krijgen hier. Het moest morgen gebeuren. Ik moest hier weg.