We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 100

Vanaf hier begint het vervolg. Of ja, het tweede deel van het verhaal. Er verandert verder niets.

De kilte van het huis betrad mijn lichaam. Ik was thuis. Thuis op de plek, die eigenlijk nooit voelde als een thuis. Maar nu wel. Meer dan vroeger, in ieder geval. Mijn hutkoffer liet ik staan in de gang. Geruisloos liep ik de woonkamer in. Niemand. Opgelucht haalde ik adem. In de keuken was ook niemand. Ik was alleen. Wat een geluk. Snel liep ik terug naar de hal en ik bracht mijn hutkoffer naar boven. Naar mijn kamer. Hoe vreselijk het hier ook was, klagen over mijn kamer kon ik niet. Het straalde luxe uit. Mijn hemelbed was prachtig en het balkon, waar ik kon uitkijken op de tuin, was grandioos. Een klein glimlachje verscheen rond mijn gelaat. Ik deed de balkondeuren open, zodat een fris briesje mijn kamer iets aangenamer kon laten ruiken. Ik pakte mijn spullen uit en richtte alles in zoals ik wilde. Ik wist niet hoe lang het ging duren, maar ik verwachtte dat ik hier nog wel enkele maanden zou verblijven. Van de nieuwe functie op Hogwarts was namelijk geen sprake meer geweest.
Een deur ging open. Ik draaide me om. Narcissa. Het was lang geleden dat ik haar had gezien. Ze zag er slecht uit. We hadden het ook nog niet eens gehad over het feit dat zij jarenlang heeft gelogen tegen me. Zij was niet mijn mama.
'Hallo,' zei ik koeltjes.
'Je bent terug?'
'Helaas ja ... Ik was niet meer gewenst op Hogwarts.'
Narcissa knikte minachtend.
'Je zult wel zien dat je hier net zomin gewenst bent als daar. Dat Severus jouw klusje heeft opgeknapt.... schaam je je niet?'
Ik slaakte een zucht. Liegen, Elena. Liegen.
'Jawel. Ik hoop dat papa een zware straf voor me in petto heeft, zodat ik mijn zonden kan afbetalen.'
Ze knikte.
'Dat hoop ik ook voor je, Elena. Severus komt vanavond langs voor een diner. Je kunt in ieder geval beginnen met een excuses te maken, want zelfs dat was te veel gevraagd voor je.'
Ik beet op mijn lip. Snape kwam langs. Voor het eerst sinds tijden zag ik dat niet zitten. Hij had de afgelopen weken niets van zich laten horen, terwijl ik hem echt nodig had. Ik liet me op bed vallen en staarde naar het plafond. Ik wilde hier ook niet zijn. Maar waar moest ik dan heen?

Het diner kwam veel te snel. Ik had er geen zin in, maar ik kon niet zomaar afzien. Op Hogwarts kon dat, maar hier was het een regelrechte ramp. En aangezien ik waarschijnlijk toch al aan de schandpaal genageld werd, kon ik haast niet anders dan erbij zijn. Ik kleedde me enigszins formeel aan. Ik wist niet wat voor diner het zou worden, dus ik ging maar uit van een officieel formeel diner.
Ik had gelijk. Iedereen was in een pak. Death Eaters zag ik al gezellig aan de tafel zitten. Snape ook. Ik keek hem maar heel kort aan. Papa zat aan het hoofd van de tafel. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik schoof een stoel naar achteren, zodat ik ook kon gaan zitten aan de tafel. Lucius en Narcissa zaten tegenover me en naast me twee onbekende Death Eaters.
'Elena, ik vraag me eigenlijk af waarom jij denkt dat je aan deze tafel mag zitten,' begon papa zijn toespraakje voordat we mochten gaan eten. 'Ik hoop toch werkelijk dat je beseft wat voor zwakkeling je bent geweest. Ik denk dat het een goed idee is om jou te laten zien dat je het niet waard bent om gelijkwaardig te worden behandeld. Ga op de grond zitten.'
Ik knikte zachtjes en ging achter mijn stoel op de grond zitten. Mijn ogen staarden naar de vloer. Een traan gleed over mijn wang. Niemand over deze hele wereld kwam me redden uit de ellende. Niemand liet merken dat ze om me gaven.
'Tast toe.'
In stilte werd het bevel van papa opgevoerd. Iedereen begon te eten. Ik kon amper iets zien, maar ik hoopte dat ze snel klaar waren. Ik wilde weg.

Toen het dessert werd geserveerd, stond papa op. Hij pakte me vast bij mijn arm en nam me mee naar de kopse kant van de tafel, waar iedereen me kon zien.
'Jij durft niet te doden. Dat hebben we vaker gezien, maar nu had je één heel belangrijke taak en die heb je verpest. Je had geluk dat Severus er voor je was, maar dit neemt iedereen jou kwalijk.'
Papa's stem was zacht, maar hoorbaar. Ik beet op mijn lip.
'Ik ben tot de conclusie gekomen dat het tijdperk van martelingen voorbij is. Ik ga je dwingen mensen te doden. Imperio!'
Opeens voelde ik me zo licht als een veertje. Al mijn gevoelens leken als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Ik liep een rondje zonder mezelf te kunnen besturen. Het was vreemd, maar aangenaam.
'Vermoord Jugson.'
Normaal zou ik niet eens weten wie dat was, maar de spreuk liet me naar de man heen lopen. De Killing Curse sprak ik uit en de man viel levenloos neer op de grond.
'Ik denk al jaren dat die man niet te vertrouwen is,' was papa's commentaar op die dood.
Hij stopte de spreuk.
'En, hoe voelde dat? Jugson is dood en jij hebt hem vermoord.'
Ik negeerde papa. Ik had echt iemand vermoord. Iemand... een mens. Een levend persoon. Zonder dat ik het door had. Dat was nog het ergst. Ik had er niets aan kunnen doen.
'Elena, praat tegen mij!' riep papa woedend.
De tranen gleden over mijn wangen.
'Ik wil niet meer leven, my Lord.'
'Vermoord haar dan!' krijste Bellatrix. 'Dat stomme wijf! Wat heb je nou aan haar?!'
'Als de Imperius Curse zijn werk doet, heb ik heel veel aan haar, Bellatrix.'
Ik was het even allemaal kwijt. Wist papa dat ik een Horcrux was? Ik had gedacht van niet, maar misschien was er een manier waarop hij er toch achter gekomen was.
'Mag ik gaan?' vroeg ik zacht. 'Naar boven?'
'Sectumsempra!' Papa grijnsde toen ik op de grond viel en bloedde. 'Nu mag je gaan.'
Maar ik kon niet meer lopen. Ik bleef liggen op de grond, badend in mijn eigen bloed. Ik kon mezelf genezen. Ik kon dat. Concentreren. Dat moest ik doen. Ik deed mijn ogen dicht en dacht aan beter worden. Mijn concentratie was hoog. Ik voelde het bloed terug in me stromen. Opgelucht haalde ik adem, wetende dat ik niet hier mijn laatste adem uit zal blazen.
'Severus, breng haar naar boven,' snauwde papa. 'En als je een trucje weet om die genezende krachten te vernietigen, doe het zo snel mogelijk. Bind haar vast aan haar bed.'
Snape stond op en sloot me in zijn armen. Ik zei geen woord tegen hem, ook niet toen we in mijn kamer waren. Hij legde me op bed.
'Ben je boos?'
'Boos? Woedend is een beter woord. Waar was jij?! Ik moest de afgelopen weken de meest vreselijke weken ooit meemaken!'
'Maar je hebt Dumbledore niet vermoord, Elena.'
'Nee, dat mocht er nog bij komen. Ik heb jou niet tegengehouden. Dat is de reden dat zij boos zijn! Ik had niemand... Dumbledore weg, Harry had het uitgemaakt, Hermione en Ron zien me niet meer staan en McGonagall en Lupin haten me al even hard. Je hebt echt geen idee hoe ik me voelde, hè!'
'Ik wist niet dat jij beschuldigd werd, Elena. Anders was ik werkelijk naar Hogwarts gekomen.'
'Het is niet dat ik hier voor mijn lol heen ben gekomen,' beet ik hem toe.
'Nee, dat is verschrikkelijk stom van je.'
Ik fronste mijn wenkbrauw.
'Weet papa dat ik een Horcrux ben?'
Snape knikte.
'Hij voelt pijn als jij ernstig gewond bent.'
'Oh,' mompelde ik. 'Nou, dan is er toch nog een goede kant aan bijna sterven.'
Snape slaakte een zucht en kwam naast me zitten.
'Het spijt me, oké. Ik wist niet dat jij beschuldigd werd.'
Ik haalde mijn schouders op.
'Ik miste je gewoon heel erg, professor. Ik had iemand nodig om naar toe te gaan.'
'Elena, ik kan niet zomaar op Hogwarts verschijnen. Begrijp je dat niet? Ik heb Dumbledore vermoord en ben dus een slechterik.'
'Een brief schrijven was zeker ook te veel gevraagd?'
'Dat had ik kunnen doen,' gaf Snape uiteindelijk toe. 'Sorry.'
'Bind me nu maar vast op bed. Straks komen ze nog controleren.'
Snape knikte. Ik ging liggen en spreidde mijn armen en benen. Touwen kwamen uit zijn toverstok. Ik kreunde. Het was pijnlijk. De touwen schuurden over mijn huid.
'Nou, een pornoster is er niks bij,' grapte ik. 'En wat heeft dit voor meerwaarde?'
Snape keek me onwetend aan en hij verliet de kamer. Daar lag ik dan. Vastgebonden. Ik kon nergens heen.

Het idee was om mij hier zo lang mogelijk te laten liggen. Ik kreeg dagen geen eten. Drinken werd me wel gevoerd. Dat was volgens mij expres gedaan, zodat ik zou plassen in bed, wat natuurlijk heel erg leuk was voor papa en zijn vriendjes.
De vierde nacht gebeurde helaas waar ik bang voor was. Ik plaste in mijn broek. Het bed was vochtig en ik voelde me vies, maar ik hoopte dat niemand het merkte. Echter, toen Narcissa mij weer wat te drinken kwam geven, zei ze dat het hier ontzettend stonk. Ze zag de natte plek op het bed en op mijn kleding en haalde de anderen. Ik had me nog nooit zo vernederd gevoeld. Bellatrix maakte foto's van mij.
'Narcissa vertelde dat iedereen op Hogwarts je haat,' gilde ze vrolijk. 'Ik stuur deze foto's op naar Draco. Dan kan hij ze ophangen op Hogwarts!'
'Oké,' fluisterde ik verdrietig.
Een plek waar ik nooit meer kon terugkomen, hoe graag ik het ook zou willen.
'Hoe lang moet ik nog blijven liggen hier?'
'Wat dacht je van de rest van de zomer?' opperde papa gemeen. 'Och, Elena. Ik ben helemaal klaar met jou.'
'Ik ook met jou,' gromde ik en ik wist ook dat ik dat echt niet had mogen zeggen.